Het mysterie van de "zwarte gaten" zal elke spiritualist intrigeren, daar hij nu in het heelal een bewijs vindt voor zijn stelling: het lichtloze absorbeert het licht.
Er is een onbegrensd Licht in de ruimte.
God is Licht, zegt men, alles wat lichtloos is zuigt het licht tot zich en zo de lichtbron slechts uit een zwakke lichtkern bestaat, kan deze dus zelf zijn licht daardoor verliezen.
Wanneer u uzelf ziet als een lichtkern, (want dat zou ieder spiritueel mens moeten zijn, nietwaar?) dan loopt u het risico dat de lichtloosheid om u, in uw omgeving of onder mensen, uw licht absorbeert.
U kunt dat dikwijls verifiëren bij spirituele mensen met zwakke lichtkernen, die zich doorlopend onder lichtlozen bewegen, zichzelf niet met licht voeden, op een gegeven ogenblik zijn zij één geworden met de lichtlozen.
De stervende sterren zuigen in hun stervensuur alle kracht tot zich - zij beschikken over een enorme absorptiekracht, daarin lichten zij op, maar slechts voor een ogenblik.
Vlak voordat de spirituele mens zich gaat storten in het lichtloze, hunkert hij dus nog een ogenblik intensief naar de geest hij wil zich - als in een laatste verdediging - vullen met Licht.
De sterren volgen hun wetten, maar de mens beschikt over de vrije wil en kan zijn sterven voorkomen door zijn geabsorbeerde Licht te bewaren, te belevendigen.
De lichtloosheid in denken en gevoelen is echter dermate sterk geworden, dat zijn eigen duisternis dit laatste Licht opzuigt als een droge spons.
Waarna hij terugvalt in de herinnering aan het Licht.
Mensen die "zwarte gaten" geworden zijn beschikken over een misdadige absorptiekracht; men spreekt wel eens over "negatieve mensen"; wel, deze negativiteit is verslindend, zij vreet niet alleen zichzelf, maar ook alle levenskracht van de naasten op!
Zij storten doorlopend heel hun duistère macht over de naasten heen en parasiteren op zijn lichtkracht.
Deze menselijke "zwarte gaten" hebben medemensen nodig om zichzelf te voeden - zouden zij alléén zijn, dan hollen zij zichzelf uit door hun duistere, egocentrische gerichtheid.
De heden ten dage zo veel voorkomende neurosen zijn een gevolg van lichtloosheid en het "zichzelf opeten" der menselijke zwarte gaten.
In het heelal trekt alle materie elkaar aan; waardoor het samengebalde evenwicht ontstaat.
Eenheid is gebaseerd op wederzijdse aantrekkingskracht, verscheidenheid op wederzijdse afstotingskracht.
Intensieve eenheid is zulk een sterke binding, dat er geen gevaar is voor disharmonie, maar er is wèl gevaar voor verstarring.
Het heelal vormt een eenheid doordat de materie elkaar aantrekt, maar tegelijkertijd vormt de instralende kosmische kracht vanuit de Oerbron, de afgescheidenheid, d.w.z. de individuele bescherming.
God voegt aanéén en God scheidt; de twee-ledige werking is het behoud van de kosmische werkzaamheid en het kosmische evenwicht.
De aantrekkingskracht van de tijdelijke materie wordt opgeheven door de instralingskracht van de eeuwige materie.
Dit is de universele wet.
De egocentrische natuurdrift wordt opgeheven door een geestelijke lichtkracht.
De onenigheid tussen deze beide, vormt de oorzaak van onze problematiek, nietwaar?
Naarmate een hemellichaam zich samentrekt, wordt alles wat zich daarop bevindt steeds "zwaarder".
Hiermee kan men logisch verklaren dat een lichtkracht-verlies van onze aarde moet samengaan met een verdichting van zijn schepselen.
Er zijn tevens dubbelsterren, die bestaan uit een lichtend lichaam en een duister lichaam, die om elkander heendraaien.
Het lichtende lichaam zou dan een sterke röntgenkracht uitzenden, waardoor het duistere lichaam zijn parasiterende leven zou kunnen voortzetten. Dit duistere lichaam is een "black hole", zo menen de astronomen.
U bemerkt dus dat de levenswijze van de aarde-mensheid slechts een afspiegeling is van de gedragingen der hemellichamen.
Lichamen die zelf geen werkzaam licht bezitten scharen zich om een lichtgever.
Begrijpt u nu waarom wij tègen de idee van een "meester" zijn; een lichtend licht dat de lichtlozen geforceerd in leven houdt?
Ook de verdeling der stervende sterren in "Witte dwergen", "neutronensterren" en "zwarte gaten" vindt zijn reflex op aarde.
Witte Dwergen zijn sterren die zichzelf staande kunnen houden, zonder dat zij zich aan een mede-lichaam moeten vastklemmen, maar zij kunnen niet veel licht absorberen, omdat' hun massa te klein is.
Zij "bewaren" door een ingetogen, devote levenswijze hun levenskracht, maar zij komen niet tot méér licht.
Zij zijn echter ongevaarlijk, omdat hun "duisternis", hun massa niet sterk genoeg is.
Neutronensterren zijn de meest krachtige oude sterrenlichamen, doordat zij een kern van samengeperst neutronengas bezitten.
Zij zijn degenen die door sterke energie-stoten blijk geven van hun aanwezigheid.
Vinden wij op aarde niet zowel de ene, als de andere "menselijke sterrenlichamen?"
Er zijn immers drie mensentypen?
De materiële mens, lichtloos, een "zwartgat", die op alle egocentrische doelstellingen uit is;
de ziele-mens, een "witte dwerg" die Licht absorberen kan naar de mate zijn ziel levend is;
en de geestelijke mens, een "neutronenster", die blijk geeft van zijn aanwezigheid, door als een pulserende, krachtige impuls door het heelal te wentelen.
Al deze sterren noemt men "oude" sterren; die naar hun eindstadium toegaan.
Wel, op aarde gaan de drie mensentypen ook naar hun einde toe.
AIIeen de Neutronenster; de sterke, met lichtkracht gevulde mens, bezit een geheel ander einde dan de "black holes".
Een neutronenster zal nooit een "black hole" worden, slechts de "zwarte gaten" lijken voorbestemd te zijn om onheil te brengen.
Onheil in de vorm van naasten-uitbuiting.
Is deze maatschappij op iets anders gebaseerd dan op dit "leitmotiv"?
Is de overheersende macht niet altijd de absorptie van anderen, materieel, spiritueel?
En zij, die sterker dan anderen door deze uitbuitingsmethode worden bezield zijn "black holes".
Wij kennen op aarde dus grote groeperingen van zulke "black holes", in de materiële wereld vullen zij de onderwereld, de sfeer van de misdaad, op alle gebied, in de spirituele wereld vullen zij de meditatieve groeperingen, de absorberende groepen, die ingesteld zijn op indrinken en nooit op uitstralen.
Daarom is het opbouwen van een spirituele groep heel zwaar, wil men van het goddelijke principe van het evenwicht tussen negatief en positief blijven uitgaan.
Een aards mens is in principe geneigd naar het negatieve spirituele zijn over te hellen, omdat de aardeplaneet zeer sterk absorbeert, momenteel sterker dan ooit tevoren.
Slechts de mensen die zich innerlijk losgemaakt hebben van moeder aarde, die dus niet zo sterk stofgebonden zijn, zullen in staat zijn tot een harmonisch evenwicht te komen.
Wanneer men tot iemand zegt: "U bent van de aarde aards",
dan wordt daar altijd mee bedoeld, dat deze mens "absorberend" egocentrisch, spiritueel egoïstisch is.
De ramp van de ineenstortende sterren is te wijten aan de gravitatie-kracht, waarover men eigenlijk nog maar bitter weinig weet. Hoe stofgebondener men is, des te steviger staat men op de aarde, dus des te sterker trekt de gravitatie-kracht van de aarde ons aan.
Is men zeer spiritueel dan wordt de aarde-gravitatie door een andere kracht ondermijnd, de hemel trekt deze mens méér aan, hij wordt dus minder bot, dicht, aardgebonden.
De gravitatie-kracht heeft te maken met de wisselwerking tussen mens en planeet, planeet en oer-bron, ziel en geest.
Er zijn mensen die deze gravitatie-kracht der aarde via hun wil kunnen opheffen, hetgeen dus bewijst dat de zwaartekracht beheerst kan worden door een elektromagnetische concentratie.
Het geheim van deze zwaartekracht màg echter niet door de stofgebonden mens ontdekt worden, omdat deze anders zou kunnen ingrijpen in het kosmische evenwicht,
met alle catastrofale gevolgen daarmee verbonden.
De zwaartekracht is altijd een aantrekkingskracht, een zuigkracht die vanuit een massa uitgaat. Wij kunnen - als mens - nooit tegen de wet van deze zwaartekracht ingaan, omdat wij daarmee ons levensbehoud zouden ondermijnen.
Spirituele absorptiekracht, het neertrekken in onszelf van de Lichtkracht vormt een levensbasis voor ons; althans voor de lichtende mensen.
Zwarte gaten "lichtlozen" absorberen uiteindelijk alleen nog duisternis, waardoor hun organisme niet "gevoed" kan worden, de sterren "zwellen niet op", zeggen de astronomen.
Van buiten en van binnen wordt zulk een mens in elkander gedrukt, de zwaartekracht, de egocentrische alles opvretende kracht, wordt hem tot een oordeel.
U zult zelf wel eens bemerkt hebben dat mensen, die keihard materieel zijn, een sfeer van verdichting, van verstening om zich heen hebben.
Bevindt men zich direct naast hen, dan heeft men de gewaarwording dat men "opgevreten" wordt, misschien heeft u die ervaring wel eens gehad.
Zijn er niet veel mensen waarvan wij tegen onszelf zeggen:
"Ik moet op mijn hoede zijn, want ...... "
Wij gaan instinctief in de verdediging, omdat wij angst hebben iets te verliezen, waaraan wij waarde hechten.
Dit bewijst aan de ene kant onze lichtkern, maar aan de andere kant de zwakte van die kern.
In deze maatschappij, die langzaam maar zeker een "zwart gat" wordt, moet de lichtmens zichzelf gaan afschermen; zijn licht moet hij trachten te behouden, en eveneens trachten te versterken.
Dat oplichten van de spiritualiteit, bij de jongeren, die "would-be" licht-absorptie, is dat niet veelal een opflikkering, voordat de betrokkene sterft in de verdichting?
Is die massale spirituele hysterie, die van alle kanten in de wereld optreedt, niet een bewijs voor de eindfase?
Sterke x-stralen vergezellen de laatste fasen van een "black hole", zo meent men.
Wanneer de saturnale poort geforceerd wordt geopend, wordt de mens overvallen door mysterie-stralingen, krachten van de mysterieplaneten, die hij niet verdragen kan, eraan sterft.
De poort van de besloten zevenheid, wordt opengestoten, dwangmatig, waardoor in de kosmos de mysterie-stralingen geïntensiveerd zullen worden.
Zij vergezellen echter de dood, hoewel het anders had kunnen zijn, wanneer het evenwicht bewaard gebleven was!
Meestal is het zo, dat de mens niet leert uit zijn eigen ervaringen, maar door de levenslessen, die hij om zich heen ziet.
De kosmos bewijst de wet, die de mens moet volgen.
Slechts de ziende blinden dringen niet tot de essentie der dingen door. Ieder lichtdragend mens beweegt zich momenteel in een dal vol monstrueuze bloedzuigers, waardoor hij zich doorlopend uitgeput meent te gevoelen.
Er is voor hem slechts één oplossing:
Licht zoeken, Licht inhaleren, èn Licht uitdragen.
Die Licht-uitstraling wordt een harde wet, wil hij innerlijk levend blijven.
Aan het einde der dagen zullen velen opstaan, die Here ! Here ! roepen, omdat zij hiertoe komen uit zelfbehoud.
De Lichtzoon zal uit zelfbehoud (ziele-behoud) van zijn Licht moeten getuigen, omdat hij anders stikt, of verstart, één wordt met de velen, die "zwarte gaten" vormen.
Zo in de spirituele kandidaat reeds de gedachte leeft:
"Ach, wat doet het er allemaal toe", en het gevoel:
"Ik laat me maar mee-stromen met de golfstroom", is hij op weg "opgevreten" te worden door de "zwarte gaten" en zelf duisternis te worden met het duister. Vooral in een tijd als de onze, kan de overmacht van die catastrofale "zwarte gaten" zuigkracht een mens tot zulk een instelling aanzetten.
Want de Lichtzoon wordt moe door zijn verzet, als ego tegen de geest; als ziel tegen de duisternis; als aardse mens tegen de overmacht van de absorberende aarde-kracht.
Daarom moet u de levenshouding vinden die het evenwicht behelst: overgave mag er zijn, maar aan de Lichtkracht die uzelf versterkt, belevendigt; verzet kan er zijn tegen die duivelse absorptie-kracht, die momenteel als een satanische tornado over de wereld jaagt. .
Wij zijn geen zwartkijkers, noch ramp-profeten, maar wij zien wel hoe de kosmische wet bevestigen gaat hetgeen al zo lang reeds werd voorspeld, geleerd, onthuld.
Pessimisme is een zuigkracht; optimisme is een stralingskracht.
Het evenwicht tussen beide natuurkrachten in het menselijke schepsel wordt zijn behoud.
Momenteel komt het pessimisme voort uit de aardgebonden mens, die het einde van zijn levensruimte ziet naderen, maar het optimisme komt voort uit de geestmens,
die wéét dat hij tot een eeuwig Rijk behoort.
Uit de ademhaling tussen dat Rijk en zijn eigen stoffelijke wezen put hij zijn levenskracht, zijn optimisme, zijn geloof en zijn vertrouwen. Alle vormen van negatieve, egocentrische vernietigingskracht worden daardoor opgeheven.
Men kan zichzelf wederom "vullen" met lichttrilling, met verlichtende kracht, die onze eigen "zwaarte" opheft.
Daarom raden wij u steeds aan licht-impulsen te aanvaarden en u niet op te sluiten in uzelf, want waarlijk, de levende Lichtzoon heeft de ademhaling tussen "het boven en het beneden" nodig om zijn ziel te behouden.
Die dit verstaan kan, realisere het !