De reiniging die vanuit de stralingskracht van Cygnus plaatsvindt verbindt zich met de emoties der mensheid.
U zult bemerken dat de mensen emotioneel worden geteisterd, wakker geschud, meegesleurd door beroeringen die zij tevoren niet kenden.
En, zoals wij schreven: vrienden worden vijanden en vijanden worden vrienden.
De diepste emoties komen boven, de meest verborgen innerlijke bewegingen worden omgewoeld door de medewerking van Cygnus, het sterrenbeeld in het Melkwegstelsel.
Als wij zulke dingen zeggen, moet u echt niet denken:
O, dat is overdreven, alles zal wel loslopen.
De wateren, d.w.z. de beroeringen der ziel, worden door een storm in beweging gebracht en zij zullen de mens kapot beuken, zo hij niet sterk staat.
Er is niemand die zich meer zal kunnen verbergen achter een muur van uiterlijke schijn.
De schepping en daarmee de mensheid moeten gaan bewijzen WIE zij zijn en dat is een eis van Hogerhand.
Cygnus maakt zich dus bekend en verrast de wetenschap met ongekende straling en waarvoor men heimelijk bevreesd is.
Naast de werking vml Cygnus worden de geleerden tevens geobsedeerd door de z.g. zwarte gaten, die op tal van plaatsen in het heelal een doel dienen, waarvoor de wetenschap gruwelijke angst heeft.
De zwarte gaten schijnen voorlopers te zijn van een evenwichtsstoornis in de kosmos.
Tegenover deze ontdekking staan de geleerden als bevreesde kinderen, die hun prachtige speelgoed zien vernielen door een machtige hand.
De astronomen zijn het spoor bijster, er gebeuren dingen, die zij niet kunnen verklaren en zij lopen achter de feiten aan. Alles dat men halsstarrig blijft ontkennen om de domme massa niet te verontrusten, schijnt toch werkelijkheid te gaan worden.
Want de kosmos houdt geen rekening met mensen, noch met wetenschappelijke verklaringen.
De mens kan zijn eigen ontdekkingen herroepen, verdedigen, maar hij kan de wetten der kosmos slechts in verwondering constateren, verder staat hij buiten alle wetten der harmonie en al hetgeen hij doet om de essentie van deze wetten te doorgronden, wordt op een onvoorzien moment een halt toegeroepen en dat ogenblik is nu daar.
Theorieën vallen als kaartenhuizen ineen.
De intellectuele kennis blijkt tot niets te leiden.
Ongrijpbaar voor de menselijke wetten volgen de gebeurtenissen in de kosmos elkander op.
Men kon jaren geleden - volgens de relativiteit theorie van Einstein - de aanwezigheid van deze lugubere zwarte gaten voorspellen, maar men kon nimmer de waarheid ervan bewijzen.
Het "opgaan, blinken en verzinken", de harde, onontkoombare wet van der aarde wordt ook aan het firmament bewezen door deze "kerkhoven" der sterrenstelsels. Dus ook ons bekende zonnestelsel is geen deel van de eeuwigheid.
U zult verstaan dat de rust der zo zelfverzekerde wetenschap hierdoor wordt verstoord; men moet oplossingen zien te vinden voor de dreigende catastrofe, die niet meer te ontkennen is.
Daardoor komt er beroering - er is een sterkere spanning te gevoelen. De kosmos geeft haar geheimen prijs en zij plaatst de mensheid voor de feiten van haar innerlijke wetten.
Waar dit alles ook eindigen zal, ( en laten wij de waarheid maar niet onder woorden brengen, want een ieder die enigszins inzicht bezit kan deze waarheid onderkennen ) tenslotte is het eindpunt de realiteit, de werkelijkheid van het zijn of het niet-zijn.
Ook in de kosmos.
Vergiftigde scheppingen worden vernietigd.
Wij staan in een tijd van vernietiging, een reiniging, die, volgens menselijke maatstaven, langzaam plaatsvindt, maar die toch sneller zal gaan dan de optimist vermoedt.
Ieder mens versnelt deze reiniging door zijn reacties op de kosmische werkingen.
Hij reageert emotioneel, instinctief, in een impulsieve angst of weerstand.
Is er ooit een mens die de verborgen waarheid bekend wil zien worden?
Is hij, die wààr kan zijn, niet een eenling tussen velen en bespot men hem niet, als zijnde een sufferd, die zichzelf bloot geeft?
Hoeveel eeuwen zijn er overheen gegaan, nadat de gevallen Lichtzoon zich verschool voor zijn God, en Adam en Eva zich verborgen in dierenvellen?
Is dat niet hetgeen de mens tot nu toe gedaan heeft: zich verschuilen in dierenvellen?
De bedekking is echter vergaan, versleten, en al zou de bedekking nog stralend mooi zijn, wie is er zo inzichtloos om te veronderstellen dat het alomtegenwoordige Licht de bedekking van de mens niet kan wegrukken of doorstralen?
Die onnoemelijke angst van de Lichtzoon om eens rekenschap te moeten afleggen voor zijn misleidende handelingen binnen de natuur vindt wederom voeding in die onberekenbare wendingen en gebeurtenissen in de kosmos.
De mens heeft het niet meer in de hand, de macht gaat hem ontglippen, op alle gebied.
De dood is overal aanwezig, en dààr waar de spirituele energie of de natuurlijke energie is opgebruikt, volgt het stervensproces.
Een mens, die geboren wordt met een spirituele interesse, een spirituele geladenheid, verbruikt deze in het leven en kan snel aan een dood punt komen, een spirituele dood treedt in.
Hij kan ook zijn spirituele geladenheid vergroten, intensiveren.
Dit hangt alles tezamen met de vrije wil.
De innerlijke groei heeft men in de eigen hand.
Het is als met een opgeladen batterij, op een gegeven moment is hij op, als hij niet bijgeladen wordt.
Velen worden geboren met een gevulde batterij, met een microkosmisch geërfd ziele-licht, en daarmee gaat men leven, zoeken, zich uitdrukken.
De geladenheid wordt echter steeds minder, zodra er van binnenuit, desnoods door opwekking van buitenaf, geen kracht bijkomt.
Ziet men dat in deze harde declarerende tijd niet overal om zich heen gebeuren.
Er zijn vele opgebrande batterijen, uitgedoofde ziele-vuren, uitgebluste mensen.
Kunstmatige opvoering van de batterij, verwarming om het ding brandende te houden helpt niet meer.
Daarom lopen de kerken leeg, maar daarom zoekt men aan de andere kant de steun van meesters en adepten.
De mens, althans de enigszins sensitieve mens,
gevoelt zich innerlijk ontledigen en weet niet waardoor.
Mits hij wààr zou worden en zou ontdekken dat een disharmonie tussen innerlijk en uiterlijk, leven en levensovertuiging, hem innerlijk verscheurt en hem tenslotte ledig achterlaat.
Binnen de "zwarte gaten" sterven de sterren, die hun atoombrandstof hebben verbruik; zoals in de "duistere holen der aarde mensen spiritueel sterven, omdat zij hun geestelijke voeding hebben verbruikt.
En zoals, in de harde uiterlijke wereld, velen sterven in de vergeten, donkere hoeken der aarde.
Een dier trekt zich terug in de eenzaamheid, in de vergetelheid, buiten de zonneschijn, wanneer het wil sterven.
Het is de wet der natuur.
En is deze wet niet een reflex van de geestelijke natuur?
In de "vergeten hoeken" van het firmament sterven de sterren.
Als men de artikelen in de pers over de "zwarte gaten" aandachtig gelezen heeft dan zal men zien, dat de astronomen bewijzen dat binnen de stervende sterren
"de op de eigen kern gerichte stralingskracht de naar buiten gerichte stralingskracht der ster overheerst."
Kort samengevat: ego-gerichte straling overheerst naar buiten gerichte, zoekende, met het heelal in verbinding staande straling.
U ziet toch hier de overeenkomst met hetgeen wij u doorlopend voorhouden?
U kunt toch de gelijkgerichtheid in geheel de natuur herkennen?
Stilstaand water wordt giftig, de beslotenheid in het eigen zelf, spiritueel, egocentrisch, brengt verstening, spirituele dood.
Sterren volgen de natuurwet, zij zijn onderdeel van de natuur, en reageren wetmatig op krachtwerkingen, die in de kosmos aanwezig zijn.
De stervende ster, zo zegt de astronoom, zuigt als 't ware haar eigen materie naar binnen.
Wil men een duidelijker bewijs van de kosmische werkingen.
Een schepping of een schepsel, die "haar eigen materie opzuigt", vernietigt zichzelf.
De volksmond zegt "hij eet zichzelf op van narigheid", en u kent wel de mythen over de moeders die hun kinderen opeten, of de vaders die hun kinderen doden, hun eigen voortbrengselen.
De natuur vernietigt hetgeen "dood, giftig geworden is en niet meer bij machte zichzelf te beschermen tegen disharmonische werkingen.
Zulk een ster heeft zijn eigen krachtveld verloren, en "vernietigt zichzelf", hoort u goed: vernietigt zichzelf!
In de kosmos kent men geen zelfmoord, geen zonde tegen de levenswetten, maar men kent slechts de zelfvernietiging volgens een innerlijk proces.
Een ster volgt niet de misdadige wilsmethode van een mens, maar geeft gehoor aan bestaande wetten.
Zie toch eens om u heen in de wereld, onder de mensen, binnen de spirituele groeperingen, in de kosmos, overal wordt bewezen hetgeen de oer-oude waarheid vertelt, hetgeen de alchemisten leerden, de Gnostici wisten, de wijzen voorzagen.
Als in een grote spiegel schouwt men nu in de kosmos, aan het firmament voltrekt zich hetgeen op aarde al lang werkelijkheid is, de egokracht vernietigt zichzelf en zijn levenssfeer.
De stervende sterrenmaterie wordt dichter en zwaarder al naarmate het sterven voortschrijdt, de verstening wordt een feit, overal, en versteende materie reflecteert niet, maar houdt slechts een ogenblik de warmte vast, die door een krachtbron wordt ingestraald, daarna is zij weer dood.
Zie maar naar de steen die de zon opvangt, langzaam geeft zij die warmte terug, tot het weer de koude steenmaterie is.
Zo is het ook met hen, die de innerlijke lichtbron hebben laten afzwakken, of die zich behielpen met de "kracht" van anderen.
Trekt deze "kracht" zich terug, dwingt men hen niet meer om zich aan een autoriteit vast te grijpen, dan reflecteren zij hun opgevangen "kracht" nog even, tot zij wederom degene zijn, die zij waren voordat de "meester" hen vastgreep.
Levende schepselen, eeuwigheids-zonen, voeden hun eigen lichtkracht, houden zichzelf levend, puren levenskracht uit impulsen en sterken zich daarmee.
Dat is een kwestie van wisselwerking.
Geestelijke impulsen zullen als zij niet door een levende reflectie worden opgevangen en verwerkt, afglijden, de steen absorbeert niet méér dan hij kan bevatten.
Dode materie springt bij bepaalde hitte-graden.
Slechts levende, voortdurende wisselwerking onderhoudt het evenwicht, bewaart de activiteit.
Hetgeen zich in de kosmos afspeelt is oneindig veel grootser dan wij in ons eigen levensveld waarnemen.
Een verstening of verdichting in de kosmos voltrekt zich via immense krachten en de ster wordt tenslotte zulk een egocentrische duisternis, dat er geen enkele elektromagnetische straal of trilling naar buiten kan.
Hij is een monster, een "buitenstaander", een "zondaar" binnen de kosmos geworden, een materie die niet meer reageert op Licht of kracht.
Bemerkt u dat het woord "zonde" niets te maken heeft met kerkelijke maatstaven, maar een begrip is dat in de kosmos bekend is.
Er is slechts één "zonde" en dat is "buiten het Licht staan", zichzelf opsluiten in de eigen heerlijkheid, de eigen spiritualiteit, die niets anders is dan verkapte egocentriciteit.
Begrijpt u nu dat wij een levende Geest willen herstellen door naar buiten te stralen, open te gaan, adem te vinden door openingen te maken in de kunstmatige barrière van zelfverheerlijking, zelf tevredenheid, gnostiek egoïsme?
Men behoeft geen angst te hebben om de Geest te ontmoeten, om de wisselwerking tussen geest en ziel, mens en medemens te herscheppen.
Slechts de lang opgeslotene, de wereldvreemde, de dom gehouden mens kent angst.
Hij durft zijn vleugels niet uitbreiden, omdat hij niet wéét hoe hij deze gebruiken moet.
Hij heeft zijn aloude Kennis verloren!
Een "zwart gat" is geen ledige ruimte, al meende men dat voorheen, maar het is een plaats waar geen activiteit, geen wisselwerking plaatsvindt.
Er is geen ledige ruimte, maar er zijn wel "black holes", gaten waar geen "licht" is, plaatsen die geen licht meer kunnen ontvangen.
Op aarde vormen al diegenen die "lichtloos" geworden zijn en niet meer reageren op de etherische trillingen "black holes", zwarte gaten.
Een toename van deze menselijke "zwarte gaten", lichtlozen, belet de aardeplaneet een wisselwerking te onderhouden met zijn Schepper, of de kosmische Alkracht.
Is verder commentaar nodig!?
Begrijpt u dat hetgeen voorspeld is geen onzin is, noch overdrijving?
De wetenschap ziet slechts de wetenschappelijke feiten, en trekt haar conclusies. Dat is reeds voldoende om alle bestaande theorieën omver te werpen, om al die behoedzame, bedrieglijke uitvluchten te ontzenuwen.
De spirituele gevolgtrekkingen zijn de wetenschap altijd één slag voor!
Doe daar uw voordeel mee.
Blijf levend, onderhoudt de binding met de trilling des Lichts, doe er moeite voor!
Behoedt uzelf, houdt uw krachtveld levend, wordt nooit een "zwart gat", een ster die zichzelf vernietigt.
Indien u nog levenskracht bezit, electromagnetische kracht, spirituele trilling: voedt deze!
Voordat u omlaag tuimelt, vernietigd door uzelf, uzelf plaatsende in de "buitenste duisternis".
Hij die zichzelf vergiftigt, meent dat het Licht er niet meer is, maar hij ervààrt het Licht niet meer, omdat hij "verdicht is".
Het Licht schijnt in de duisternis, maar de duisternis heeft het niet begrepen.
Deze woorden bewijzen zich heden, in geheel de kosmos, in alle scheppingen.
Een Lichtzoon bezit zulk een Licht in zich, althans kàn dat bezitten, dus hij kan niet zeggen: ik heb het Licht niet begrepen.
Maar het is wel mogelijk dat hij Het niet heeft GEgrepen.
Deze Aquarius-tijd bewijst welke scheppingen het Licht niet hebben kunnen grijpen.
Het proces van uitredding gààt voort, en zij die het Licht tot uitredding niet grijpen, vernietigen zichzelf.
Dat is de wet van de Schepper.
Er wordt niet gestraft, de schepping straft zichzelf.
Dààr waar een glimpje lichttrilling aanwezig is, snelt het Licht toe, opdat het Werke - dààr waar geen reactie volgt,
volgt de verstening.
De tekenen des hemels mogen u wijsheid schenken, want zij worden in dit bewogen heden niet voor niets herkend.
Lèès in het Boek der Natuur en u zult de waarheid vinden.