"De natuur bedriegt ons nooit, wij bedriegen altijd onszelf."
Rousseau.
Het is in vrijwel alle sekten en religies normaal dat men probeert de medemens te vormen naar de inzichten van zichzelf.
Dat wat men bekeren en opvoeden, reformeren en beschermen noemt, is vrijwel altijd een poging om iemand te maken zoals we zelf zijn.
Hetgeen volkomen tegennatuurlijk en onintelligent is.
Het vervormen raakt slechts de buitenkant, want hetgeen de natuur heeft ingeschapen verliezen we nooit. Mama natuur vervult de bij met de hunkering naar honing, en de hond blijft blaffen al bevindt zij zich tussen de leeuwen. Kortom, ieder schepsel leeft naar de haar ingegeven instincten.
Men kan van een natuurlijk schepsel nooit een goddelijk schepsel maken, het blijft altijd ten dele.
Het ego volgt instinctief de natuur, de bovennatuurlijke ziel blijft verlangen naar het bovennatuurlijke. Het zijn de vervormingen die dit tijdelijk kunnen beletten, maar zij kunnen het nooit uitroeien. Het is een intellectuele vergissing om de natuur en haar macht te minachten.
Talloze religies, sekten, occulte bewegingen bewijzen door middel van deze minachting hun intellectuele eenzijdigheid. En daar het goddelijke of het heilige nooit via het intellect te bereiken is, kan men zich snel een oordeel vormen over de betrokken religieuze en occulte bewegingen.
Het gaat er slechts om: wat zoekt men? Mystieke bevrediging, intellectuele compensatie of een stillen van zielehonger?
Het is een menselijke tragedie dat hij zich dermate heeft laten omvormen; dat de schil rond zijn ziel dermate dik is geworden, dat hij zich zoveel inspanningen moet getroosten om tot de kern van zijn natuurlijke en geestelijke wezen te kunnen doordringen.
Niet de ziel is onze tragedie of ons ego, maar de vervormingen waaraan wij ons overgaven.
Waarom doen we dit? Uit innerlijke twijfel, uit eerzucht, uit behoudzucht? Wie bracht ooit de twijfel in ons, dat we "slecht, zondig, te natuurlijk of te dom" zouden zijn?
Wat is slecht of zondig?
Veelal het natuurlijke, zoals de kerken zeiden.
Wat is dom?
Veelal ons onbegrip tegenover ingewikkelde leerstellingen, zoals de esoterici, de occulten en de filosofen zeiden.
Laten we één ding vaststellen: de natuur is niet intelligent, maar zij is instinctief. Wat zij doet, doet zij wetmatig en wetmatigheid is het vasthouden aan regels, die ergens vanuit een onderbewustzijn of van bovenaf zijn uitgevaardigd.
De wet is een verzameling van regels, door mensen uitgedacht. De grote Kosmische Wet zijn regels in het oerbegin ontstaan, via het universele brein van een schepper.
De natuur is absoluut niet wetteloos noch onwettig. Het is het onderzoek naar deze basiswet die de alchemisten hun inzichten gaf. Want er is geen wet zo doelmatig als de kosmische wet, die zich bewijst in de natuur.
De wet van herstel b.v. is ingeschapen, evenals in ons, schepsels van de natuur, maar het zijn de vervormers, de menselijke reparateurs en betweters die deze wet onherstelbaar verminken.
Eigenzinnigheid is geen natuurlijke eigenschap, het is een verminkte eigenschap van vervormde menselijke schepselen. En zo kunnen we nog vele eigenschappen noemen, die zijn ontstaan in de loop van de vele her- en vervormingen, eigenschappen, die ons nu, in deze huidige tijd van milieu-destructie, opbreken.
Want het hervormen, terug tot een natuurlijk schepsel, is moeizaam en gaat langzaam.
Het is de natuur die ons tot voorbeeld kan dienen, zowel in het natuurlijke, als in het geestelijke. De drang tot vervormen, misvormen dikwijls, is in een natuurlijke verhouding, ondenkbaar.
De misvormingen in de natuur hebben alle een menselijke invloed als basis.
De natuur vergist zich niet, maar zij kan uit balans raken.
Zijn wijzelf, als natuurlijke schepsels niet volkomen uit balans?
Het geestelijke en natuurlijke raken elkander, zodra de natuur de top van haar kunnen heeft bereikt, en zij zich laat wegsmelten in het geestelijke.
Niemand en niets kan verder gaan dan tot zijn top en aan die top gebeuren de dingen waar b.v. de Club van Rome tegen waarschuwt.
Het goede heeft zijn top, het kwade heeft zijn top en dan komt er een andere sfeer, een ander trillingsveld, dan wel een onherroepelijk terugvallen. Het is dit terugvallen dat momenteel zorgen baart, want een terugvallen houdt in een totale verwoesting en een hernieuwd, niet een nieuw, maar een hernieuwd begin.
Wij, als mensheid, zijn gekomen tot aan vrijwel de top van ons kunnen, een top die de natuur, de kosmische wet, ons toestaat.
Hierbij is inbegrepen de experimenten op genetisch, nucleair en sociaal gebied.
Ik behoef u niet te vertellen wat zich achter de schermen van de laboratoria afspeelt, als u op de hoogte blijft van de proeven kent u die experimenten beslist. De natuur kent natuurlijke grenzen.
Elk dier kent zijn natuurlijke grenzen.
Elke plant kent die en elk mineraal.
De natuurlijke grenzen staan direct in verband met de natuurlijke verhoudingen. Het overschrijden van grenzen, op alle gebied, is altijd een gevolg van natuurlijke destructie.
En die destructie kan zich eveneens voortzetten in het onzichtbare natuurlijke vlak, het etherische gebied.
Dit is een kenmerk van onze tijd dat, met het herontdekken van de onzichtbare natuurlijke mogelijkheden, ook een destructie hierin mogelijk is. Daar waar de mens zijn hand oplegt, ter vermeerdering van eigen glorie en gewin, is de misvorming al begonnen.
Het positieve voorbeeld van de natuur trekt positieve mensen aan d.w.z. constructieve mensen. In de natuur zijn twee zijden vertegenwoordigd: opbouw en afbraak, yang en yin, maar er is geen goed en kwaad.
Het goede en het kwade ligt in het menselijke brein.
Het kwade is een misvorming van het goede.
Een misvorming, ontstaan door het vervormen of zelfs hervormen van menselijke, intellectuele beïnvloeding.
Het rein instinctieve is nl. niet kwaad, maar hoogstens, voor de bovennatuurlijke mens, primitief.
Het primitieve is als de eerste natuurlijke stap: een ongecompliceerde ontmoeting tussen water en vuur. Andere elementen komen er nog niet aan te pas.
Hoe verfijnder de natuur, of het natuurlijke schepsel wordt, des te meer chemische elementen er deelnemen aan zijn levensproces.
Het is dus begrijpelijk dat de top van een natuurlijk bereiken tevens inhoudt dat hier sprake is van velerlei chemische elementen en hun samenspel, en dit vormt dan weer de basis voor de overname van de spiritueel-chemische elementen.
De natuur kent geen sprongen, maar de geest evenmin.
Voor elke nieuwe stap, zelfs voor elke grote stap, is er een basis, een afzetplaats. Het overslaan is onmogelijk.
Elke natuurkundige zal dit kunnen bevestigen.
Wat wel mogelijk is, is het verrassingselement. Een verrassingselement dat plaats kan vinden op een, mogelijk tijdelijke situatie. Dat is b.v. satori, of de extase, of de verlichting.
Het is de verrassing die het wetmatige doorbreekt.
Tijdens die verrassing kan men een inzicht krijgen, maar altijd valt men weer terug op het wetmatige, alleen is er dan een hogere wetmatigheid gekomen.
De kosmische oerwet kent geen tolerantie, maar wel het doorbreken van de ene wet naar de andere wet. Op aarde kennen we nl. de hoogste kosmische wet nauwelijks, het hoogste wat wij zien is de werking van de natuur; zolang wij natuurlijke schepsels zijn, onderscheiden wij de hoogste kosmische wet niet, maken wij ons zorgen over velerlei dingen en hebben geen idee dat de kosmische wet in ALLE situaties voorziet.
Hoogstens in onze AHA ervaringen nemen we een kijkje in een hogere wet. En dit zou dan alle angst en zorg van ons moeten afnemen.
Dat dit vrijwel nooit gebeurt, bewijst dat we terugvallen zonder een ingrijpende herinnering. De natuur heeft een onfeilbare herinnering en deze zou de mens eveneens kunnen bezitten, INDIEN daar de vervormingen en hervormingen niet waren.
Wij missen de natuurlijke, maar ook de geestelijke herinnering hoewel deze, als ingeschapen oerwet, in ons liggen opgeslagen.
Onze verstikkende dekmantel van sociale, religieuze en ook esoterische vervormingen, belet ons door te dringen tot die bron van waarheidsgetrouwe waarschuwingen.
Daarom herhalen we onze fouten, daarom herhaalt de wetenschap, de religie, de maatschappij hun fouten tot aan een verwoestend einde.
De natuur herstelt zich, vroeg of laat, zoals de mens dit zal doen, desnoods via een destructie, een neervallen van de top. Alle in de historie aanwijsbare catastrofen met werelddelen, zijn een gevolg van het neervallen van een top.
De roos b.v. is een schoon natuurlijk schepsel, elke kweker zal proberen deze nog schoner te maken en schuwt daarbij geen enkel experiment. De mens is een knap natuurproduct, doch de wetenschap schuwt geen enkel experiment om deze mens knapper, functioneler en voegzamer te maken.
En daar waar, door misvormingen, fouten in de schepselen zijn ontstaan, zijn wij dankbaar als de wetenschap deze, naar hun inzicht, redelijk kan herstellen.
Maar scheppen zij ooit een volmaakt natuurlijk schepsel?
Hergeven zij de mens ooit zijn volmaakt natuurlijke functies?
Waar wij uitgaan van misvormingen en vervormingen zijn we dankbaar voor een gedeeltelijk herstel.
Ons denkpatroon, ons uitgangspunt is volkomen foutief.
Onze relatie tot natuur en geest is volkomen vervormd, ingegeven door menselijke wetmatigheden en leerstelligheden. Elk schepsel reikt naar zijn top, dat is een natuurwet en daar waar in zulk een schepsel een bovenaards beginsel aanwezig is, kan het over die top heen een andere wereld binnengaan, met hogere wetten, verfijnder verhoudingen, gecompliceerder chemische verbindingen. De natuur kent het fundamentele samenspel. Niets staat op zichzelf.
Indien de mens zulk een fundamenteel samenspel in zijn sociale verbintenissen zou handhaven, zou de wereld er anders uitzien.
Wat wij doen, en wat de religie, de wetenschap, allerlei sekten en cursussen prediken is: het samenspel onderbreken: sociaal, organisch en dus ook geestelijk.
Uit deze suggestieve infectie ontstaan de misvormingen, op intellectueel en gevoelsmatig gebied. Als in ons organisme het ene mineraal niet meer kan samenwerken met het andere mineraal b.v. ontstaan er misvormingen, chaos.
Als de ene cel het laat afweten en de andere woekert voort uit verzet, komt er een grandioze misvorming.
Het enige dat een duurzame oplossing biedt is: de natuur als voorbeeld nemen. Elkeen benadert die natuur vanuit zijn eigen primitieve middelmatige dan wel verfijnde natuur.
De verfijnde natuurlijke mens zal hogere wetten schouwen dan de primitieve. De eerste zal zich sneller vergeestelijken dan de laatste, maar elke vergeestelijking is afhankelijk van de aard van het betrokken schepsel.
Daarom zijn er zoveel verschillende vergeestelijkingen.
Er zijn vele geestelijke kwaliteiten.
En het is mogelijk, ja, zelfs noodzakelijk, dat zij, die geestelijke kwaliteiten bezitten, het kosmische samenspel belijden. Want over die top van de natuur heen wordt geen wanorde, geen egodrift, of uitbuiting van de naaste getolereerd.
Iemand, die op zulk een top staat, valt terug, zonder aanzien des persoons.
En dit betekent dus: destructie, opnieuw beginnen. Er is dus geen sprake van een doorlopende verfijndere constructie, zoals dit in de wereld van de geest kenmerkend is.
Als de ene, via zijn aard, uitmunt in liefde, kan de ander, via zijn aard, uitmunten in geduld b.v. Geduld in zijn verfijnde vorm raakt aan de liefde en vice versa.
Er zijn, kosmisch gezien, 12 soorten kwaliteiten die de ene alomvattende geestelijke kracht vormen, en als deze 12 samenkomen is er die krachtbol, dat krachtcentrum, waaruit de kosmos is opgebouwd.
Een geestelijke kosmische kern, een twaalfvoudige cel, gedreven door de geestelijke dertiende kwaliteit. Een onnoembare kwaliteit, maar uitsluitend aanwezig in de oerbron van de kosmos.
Die dertiende kracht grijpt, of bezielt de twaalfvoudige geestelijke kosmische cel. Het natuurlijke vindt immers zijn basis in de twaalfvoud. De sublimatie van die twaalf is de eenheid van de geestelijke twaalf.
Hoeveel malen werd en wordt deze oerkennis nagebootst op aarde, binnen de groeperingen en de leringen?
Maar het blijft een twaalfvoudige chaos. Kijk maar naar de twaalf zodiakale typen.
Men leert zelfs dat deze elkaars tegenstellingen zijn en dus niet kunnen samenleven of samenwerken. Dat is de fundamentele denkfout geïnspireerd op vervorming en misvorming.
Ook hier zal altijd bewijsbaar worden dat iets, een minimum aan spirituele bezieling, verbindt.
Het dertiende verbindt, maar vernietigt niet, kan opbreken en herstellen, maar vernietigt nooit. Het dertiende is heilig, leert het Oosten.
Het dertiende herstelt de natuur, herstelt haar kosmische wet, bepaalt haar bij haar doel. Chemisch gezien bestaat het dertiende uit waterstof, dat ontvankelijk is voor helium.
Een verfijnder uitgave van de primitieve water-vuur verbinding; de eerste leidt tot uitdoven, de tweede tot explosie EN nieuw leven.
Wij zijn, als mensen, bang voor explosies, nietwaar? Waarom?
Omdat een explosie ons op aarde bracht, en een explosie ons van die aarde zal verwijderen. In beide gevallen was en is er sprake van nieuw, of ander leven.
Dit is wat onze herinnering ons nog bijbrengt, alleen weten wij, vervormde natuurlijk-geestelijke schepsels, deze herinnering niet meer te plaatsen. Vandaar onze dolende en niet ons gerichte zoeken.
De natuur doet alles gericht, omdat haar herinnering niet faalt.
"Het zich herinneren is een eigenschap van de ziel", zei Pythagoras.
Het is een eigenschap van de natuurziel en van de bovenaardse ziel.
Mogen onze herinneringen ons herstellen en vooral bekwamen in het samenspel, het spel van de herstelde 12 krachten, die de dertiende in hun midden welkom heten, omdat deze dertiende een nieuwe Wereld schept!