Eenzaamheid is voor de geest wat dieet is voor het lichaam.
De mens zoekt altijd datgene dat hem bevredigt. Indien dit niet het geval is, leeft hij reeds tegen de grondregels van de schepping.
Bevrediging is niets anders dan een harmonie brengen in de chemische samenstelling van het organisme. Wat je teveel hebt, wil je afstoten, wat je te weinig hebt, wil je aanvullen.
Hierop berust de wet van anti- en sympathie, maar ook van de smaak, van het gevoel voor muziek en van kunst.
Men omringt zich graag met sympathieke mensen, omdat dit een gevoel van vrede geeft; antipathieke mensen provoceren, brengen onrust en soms zelfs ontlediging.
Sympathie laadt echter niet bij, maar het geeft rust; het gelijke troost het gelijke, maar schenkt geen energie.
Antipathie onttrekt energie; slechts wanneer het ontbrekende wordt aangevuld, laadt de mens bij. Het aanvullende is dus geheel iets anders dan sympathie of antipathie.
De mens, die een z.g. zwart gat bezit, staat buiten deze wet, want hij heeft zich reeds onttrokken aan de grondregels van schepping en samenleving. Zoals een ster een zwart gat kan worden en zich daardoor buiten het sterrenstelsel plaatst.
Uitwisseling van energie is de basis van de gehele samenleving, in elk der rijken.
Een zwart gat is niet meer in staat tot uitwisselen, dus tot beleving.
Hierdoor worden noch de organen, noch het zenuwstelsel, noch hart, ziel en geest gevoed.
Integendeel, het is een vorm van zelfvernietiging.
Een mens met een zwart gat trekt enorm veel positieve energie aan, doch doet daar niets mee, deze wordt automatisch omgezet in negatieve energie. Negatieve energie is niet slecht, maar wordt riskant indien er geen positieve energie tegenover staat.
Negatieve energie behoort bij de antimaterie; antimaterie is opgebouwd uit negatieve energie en is als zodanig een onderdeel van de schepping.
Indien een mens echter grotendeels uit antimaterie bestaat, is hij reddeloos verloren. Je kunt er dan nog zoveel positieve energie op afsturen, maar al deze energie wordt omgezet in antimaterie, dus in zelfvernietiging.
De z.g. etherische parasieten kennen deze eigenschap.
Negatieve energie is noodzakelijk voor de afbraak; in onze darmen zit bv. negatieve energie.
Depressies komen altijd van de organen die met negatieve energie werken. De darmen, de lever, de nieren, maar ook ons denken werkt ermee.
Wij kunnen beelden vormen, maar ook beelden afbreken.
Indien we aan depressies lijden, kunnen we dus niet met de negatieve energie omgaan, anders gezegd: er staat te weinig positieve energie tegenover.
Waar halen we positieve energie vandaan?
Uit het hart, de longen en het bloed. Longaandoeningen hebben het merkwaardige kenmerk, dat de lijders zeer positief denken. De genoemde organen hebben een taak in de uitwisseling van energie en behoren tot de spirituele organen.
Als we spreken over bijladen en ontladen, spelen dus deze organen hierin een belangrijke rol.
De Boeddha's met die dikke buiken b.v. willen symboliseren dat hun darmen de negatieve energie hebben verloren en slechts nog positieve energie bezitten. Een tegennatuurlijk verschijnsel en op geestelijk gebied een misverstand.
Men kan zijn organen niet ompolen via wil en denken, integendeel men maakt hen ziek, zij hebben hun eigen wetten. De vrije wil stelt ons in staat alle, op ons uitgestraalde energie, om te zetten in opbouw of afbraak.
De harmonie tussen beide is afhankelijk van een gezond denken, een gezond gevoelen, en een juist werkend organisme.
Spiritualiteit heeft hier nog niets mee te maken. Spiritualiteit kan slechts groeien op basis van deze gezonde drie.
Iedereen weet hoe iemand zichzelf ziek kan denken en/of voelen en/of eten.
De kunst is dus het zelfstandig bijladen van energie en het zelfstandig juist gebruiken van de omzettings-mogelijkheden en de afbraak-mogelijkheden.
Het bijladen is gebaseerd op de innerlijke, meestal geestelijke voldoening. Iemand kan zich bijgeladen voelen door bepaalde muziek, door onderdelen van de natuur, door bepaalde kunst, of door bepaalde mensen b.v.
Deze bijlaad-mogelijkheden vullen die chemische bestanddelen aan, die je hebt verloren of verbruikt. Het tegendeel is ook mogelijk; omringende dingen, mensen of dieren kunnen je ontladen, dus versterken je ledigheid.
Iemand, die niet kan onderkennen of hij ontladen dan wel bijgeladen wordt, ontbreekt het aan onderscheidingsvermogen via een gezond denken, een gezond gevoelen en een gezond organisme.
Het is bekend dat iemand die ergens organisch aan lijdt, zijn oordeelsvermogen verliest. Als wij iets missen, als er iets aan ons mankeert, komen we dikwijls in een vicieuze cirkel terecht.
Het gaat vooral om de spirituele organen.
We onderscheiden via ons hart, via onze lever, via onze nieren, via onze darmen, via ons bloed, via onze longen, via onze zonnevlecht, via de thymus.
De hersenen, of het denken, oordeelt, maar onderscheidt niet.
Het hart onderscheidt.
We onderscheiden via de chemie van het magnesium, van het zink, van het silicium, van het koper, van het kalium, van het zilver.
Deze mineralen voeden het hart, alleen het kalk aardt het hart.
Is er dus geen harmonie tussen de voornoemde mineralen, dan kunnen we niet juist onderscheiden.
Het onderscheiden van de ziel ligt een fase hoger, maar is afhankelijk van de fase van het hart.
Het hart onderscheidt b.v. bewust, de zonnevlecht en de thymus doen dit onbewust.
Van het hart leer je iets, van de beide anderen bemerk je over het algemeen niet veel, totdat een orgaan het af laat weten.
Het denken is een administrateur, het tekent op, maar is geen bewuste handelaar, het hart beslist uiteindelijk.
Het denken wordt gedreven door het hart en door de wil.
Mensen met een z.g. zwart gat missen de beheersing van de wil, en de bewustheid van het hart. Zij leven niet meer met hun hart; er is geen gevoel tussen hun hart en hun denken.
Iemand, die zichzelf ondermijnt, heeft de zeggenschap over zijn organisme, zijn gevoelen en zijn denken verloren.
Hij wordt geleefd.
Als we ons in de buurt van iets of iemand prettig gevoelen en voldaan huiswaarts keren, zijn we bijgeladen, d.w.z. de ontbrekende chemische bestanddelen zijn toegevoerd.
Het is dus bepalend waarmee we ons omringen, hetzij mensen, hetzij dingen of andere scheppingen.
Datgene waaraan we een hekel hebben, moeten we verwijderen en ons nooit laten misleiden door de z.g. plicht. Plicht heeft te dikwijls het begrip liefde vervangen.
Plicht laadt nooit bij, maar ontlaadt.
Veel meditatieve vormen ontladen; nemen dus de voor velen zo broodnodige chemie weg. Spirituele zaken ontkalken b.v. altijd, omdat zij de mens verheffen, onaardser maken.
Iemand, die dus al weinig kalk bezit, dreigt ontaard te worden. Kalk geeft rust, geborgenheid, aardgebondenheid of zekerheid.
Alles wat enigszins poëtisch en mystiek is, ontkalkt.
Als je door het leven van alledag dit weer aanvoert, is het niet erg, maar als je dit verzuimt dreigen er ernstige ziektebeelden.
Elke vorm van meditatie of bezinning voert iets toe waardoor een ander mineraal afneemt, of neemt iets af, waardoor een ander mineraal toeneemt.
Vandaar dat er verschillende reacties zijn op de meditatieve vormen, cursussen, lezingen, bezinningen. Ieder oordeelt naar het evenwicht van de eigen gedachten, de eigen gevoelens en van het eigen organisme.
Het is een kwestie van uitwisseling, indien de betrokkenen in staat zijn uit te wisselen. Zo niet dan is het een vorm van profiteurschap, dwingelandij, ziekmakerij. Maar de mens kan slechts uitwisselen indien hij in "good standing" is. En wie is dat ?
Je werk, je partner kunnen je ontladen, maar ook bijladen, ofwel stabiel maken, dan gebeurt er niets.
Het "zwarte gat" in een mens is eigenlijk een ziektebeeld, maar wordt zelden als zodanig onderkend.
Er zijn mensen die niet te helpen zijn; dat zijn degenen die niet in staat zijn uit te wisselen. Zij kunnen niet uitwisselen, omdat ze te weinig van alles hebben, dus hun hele zijn is reeds disharmonisch.
De longen laden ons bij via de lucht b.v., maar nu die lucht meer en meer vervuild wordt, zullen de longen hun taak niet optimaal meer kunnen vervullen en dus gaat de mens een bijlader missen. Ontladers zijn er genoeg, zelfs te veel.
Men zegt wel eens: "ik moet me ontladen", als iemand boos is b.v., maar beter zou het zijn als hij het op dat moment ontbrekende mineraal zou bijladen.
Gestreste mensen kunnen zich bijladen door magnesium of kalium b.v., vermoeide mensen door zink en kalk b.v.
Bij iets of iemand die kalk en zink uitstraalt, kom je tot rust, bij magnesium- en kalium-projecten of mensen ontspan je je.
Boeddha-beelden b.v. stralen dikwijls magnesium, kalium of zink uit.
Een brandende kaars geeft koperstraling af, maakt ons ontvankelijk, zoals koper doet.
Als je gezinsleden en je werk je doorlopend magnesium, kalk en kalium afnemen, voel je je chronisch vermoeid en gestrest.
Dan wordt het een probleem om bij te laden, zeker als je ook nog een overdreven plichtsgevoel hebt.
Het is beslist een foutieve gedachte indien je jezelf dwingt om te gaan met dat waaraan je een hekel hebt. Niet voor niets heb je er een hekel aan: het ontlaadt je en neemt dus je kracht weg.
Mensen, die zichzelf dwingen bij elkaar te blijven, hoewel ze zich in elkaars gezelschap ellendig gevoelen, doen aan zelfvernietiging en meestal sleuren zij daarin ook nog anderen mee, kinderen b.v.
Het is bekend dat sommigen, niettegenstaande de vriend of vriendin hen hard bejegent, zich toch prettig in zijn of haar gezelschap gevoelen.
De z.g. hardheid laadt hen dus bij. Het z.g. hard zijn heeft met fosfor te maken; fosfor zet aan, stimuleert, provoceert tot het juiste gedrag.
Lieve, meelevende mensen stralen koper uit, hetgeen ons tot tranen kan roeren, maar het zet geen zoden aan de dijk.
In bepaalde gevallen kan dit goed zijn, als we te veel ijzer hebben b.v., dus kapot gaan aan onze eigen wilskracht.
Er zijn scheppingen die uitstralen, er zijn scheppingen die onttrekken en er zijn scheppingen die neutraal zijn, die dus noch het ene noch het andere doen.
De T.V. en het computerscherm onttrekken b.v. magnesium.
Wat op het scherm gebracht wordt, komt daar dan nog bij. Iemand, die al een tekort aan magnesium bezit, heeft een aversie, zowel tegen het ene als tegen het andere.
Teveel molybdeen b.v. geeft een hekel aan honden; teveel mangaan geeft een hekel aan katten; teveel kalk geeft een hekel aan klassieke muziek; teveel zwavel geeft een hekel aan planten.
En dan zijn er nog de nuanceringen van de instrumenten of de plantensoorten, of de katten-, dan wel de hondensoorten.
Het gaat dus om een echte aversie of een onberedeneerde angst.
Het teveel moet dan worden geharmoniseerd door het toevoeren van zijn opponent.
Men kan zichzelf dus heel goed bijladen, door via het hart b.v. te onderkennen wat men zeer aangenaam vindt en waardoor men zich gesterkt gevoelt.
"Zwarte gat-mensen" moeten allereerst veel mineralen tot zich nemen, iets toevoeren dus. Uit zichzelf doen ze het niet.
In ons allen dreigt constant het risico van het zwarte gat, dat is een natuurlijk gegeven.
Het is de antimaterie, die in beginsel aanwezig is en een taak heeft in de schepping.
Het gaat er slechts om: wie heeft de leiding.
Materie en antimaterie zijn blinde krachten, zoals energie een blinde macht is. Zelfstandig ingrijpen en leiden doe je op basis van bewustheid en bewustheid is de som van verwerkte lessen.
Ieder heeft zijn leven in eigen hand, onverschillig of het anders zou lijken.
We nemen op eigen verantwoording de risico's en we krijgen op eigen inspanning de successen. We kunnen onze naasten nooit iets verwijten, noch onze z.g. leiders, of God.
Het ontduiken van de grondregels schept risico's en het volgen van de oerwetten schept succes.
Innerlijk succes, geen materieel succes. Dat is totaal onbelangrijk.
Het is altijd belangrijk bij onszelf na te gaan hoe we ons voelen in gezelschap van die of die, in een bepaalde omgeving, bij een bepaalde groep of sekte.
We moeten er innerlijk altijd rijker van worden, en rijker worden houdt in: uitwisseling. Wanneer de ene betrokkene rijker wordt en de andere zich leeggezogen gevoelt, is er iets mis.
Bij een samenspel moeten beiden of allen er rijker door worden.
Degene, die zich uitgezogen gevoelt, zal dus die ander mijden, hoewel deze een herhaling zoekt.
Van tijd tot tijd maken we ons allen schuldig aan profijt, of laden we iemand bij.
Het is een spel van de consequenties.
Vandaar dat we dikwijls beter en onschuldiger kunnen bijladen aan schoonheid, aan de natuur, muziek, boeken, gesprekken, dieren e.d..
Een dier trekt altijd naar iemand die hem kan bijladen. Dat is een onbewuste reactie. Iemand, die niet van katten houdt b.v., zal altijd een kat tot zich trekken, omdat het beest hem wil ontladen van het teveel.
Het is een instinctieve reactie.
De mens reageert fout, omdat hij onevenwichtig is.
Een dier harmoniseert een mens; omgekeerd kan het ook, indien de mens zijn natuurlijke evenwicht bezit.
De gehele schepping is een samenspel van chemie en dringt instinctief altijd tot harmonie. Het is de mens die hierin een uitzonderingspositie inneemt, omdat hij een denkcomputer bezit.
Het z.g. luisteren naar je lichaam, hetgeen de alternatieve geneeskunde zo voorstaat, heeft slechts zin indien dit lichaam zijn harmonie nog bezit.
Als het ontkracht is door allerlei meditatieve, intellectuele dan wel godsdienstige experimenten, is het geen goede raadgever meer.
Dan is het hart de allerbelangrijkste raadgever.
Maar als ook dit hart reeds verziekt is, rest er niets meer dan een aanvulling door mineralen toe te voeren.
Want de "Al"chemie is de Vader-Moeder van de chemie, die ons lichaam en zijn functies in stand houdt. Wie deze wet negeert, zal nimmer het geheim van het "Al" doorschouwen.