Kerstmis 1982
Het uitzien naar een wonder geeft hoop en schijnt een onontbeerlijke functie te bezitten voor de mensheid.
Innerlijk licht is een levensbehoefte; de zon is daarvan het uiterlijke symbool, niettemin zijn de solstitiums, die vooral door de noordelijke volkeren werden gevierd, niet uitsluitend verantwoordelijk voor ons Kerstmis.
Kerstmis, zoals wij het vieren komt eigenlijk uit het Oosten, waar men Epiphanie vierde, d.w.z. de verschijning van een godheid onder de mensen.
De Grieken geloofden steeds dat hun goden persoonlijk konden verschijnen, maar later, in de hellenistische tijd verbreidde zich, mede onder oosterse invloed, het geloof dat ook een mens de incarnatie van een god kon zijn.
De hele geschiedenis rond de Zoon van God is dus absoluut niet christelijk, maar, integendeel, Oosters.
De kribbe-vieringen dateren pas uit de 13de eeuw en werden duidelijk onder invloed van Rome, ingevoerd, waardoor het Epiphanie-gegeven naar de achtergrond werd gedrongen.
Het is voor ons natuurlijk niets nieuws dat onze christelijke feesten een heidense achtergrond hebben.
Interessanter wordt het echter indien de sporen terug te voeren zijn tot de "afdaling van de Goden op aarde".
Epiphanie is het geloof in de afdaling van de goden op aarde,
We kennen daarvoor de diverse heilige bergtoppen: Olympus, Hermon, een top die de geschiedenis ingaat als de "plaats waar de goden landden". De tijd waarin men geloofde in een direct contact tussen mens en goden is dus reëel geweest.
Het oudste Kerstfeest herdacht dan ook de "komst van Christus" op aarde, waarbij de hele Maria-geschiedenis niet werd genoemd.
Het ging slechts om een herhaald indalen van een godheid, die de mensheid iets goeds had gebracht.
In Egypte kent men dezelfde Epiphanie-feesten herinnerend aan de goden die nederdaalden.
Wat is er symboliser dan zulk een feest te vieren in de episode dat de zon, het licht der wereld, terugkomt?
Zo vinden het Oosten, de Grieken, de Egyptenaren en de Noorse landen elkander, door het Epiphanie en het solstitium samen te voegen.
In het Noorden, waar vooral de saturnaliën en de planeet-symboliek leeft, was Epiphanie, een herdenking van de goden die indaalden, niet zo in zwang.
Alle sporen leiden naar het Oosten, daar waar de legenden over de Lichtzonen zo intens belevendigd werden.
Heden staan we van al die overleveringen ver af, we geloven niet meer zo in een contact tussen goden en mensen, en de hele indaling van de Lichtzonen wordt als een sprookje beschouwd.
Kerstmis is nu uitsluitend een feest zoals Rome dat verordende, hoogsten hier en daar gevierd als een wedergeboorte van de zon.
Een zuiver "aards" feest, voor aardse mensen.
Lichtzonen, en hun erfgenamen, denken echter anders.
Lichtzonen houden niet van een "kindje in de kribbe" en willen dat zelfs niet zien als een symbool. Lichtzonen zijn te individueel om aan de "windselen" en aan het onmondige wezen in de kribbe veel waarde te hechten.
Men kan alles symboliseren, ook kerkgebruiken, die uitsluitend in het leven geroepen werden om de volgelingen onmondig te maken.
Kribbe en windselen zijn bedachtsels van Rome, zoals de hele Jozef-Maria vormgeving van de kerkvaders stamt.
Wat overeind blijft is: de afdaling van een godheid om de mensen iets te leren. En het achterblijven van sommige "goden" op aarde toen de terugkeer naar hun geboorteland werd afgesloten.
Deze gegevens vindt men over de hele wereld terug.
Het is een overlevering die als een gouden draad door de ceremoniële gebruiken en feesten loopt en die zich vermengd heeft met de tradities van de meeste volkeren.
Traditie is "het hangen aan schriftelijke dan wel mondelinge overdrachten" en een land waar vele tradities levend worden gehouden is een bijzonder land, een land waar magie, religie en geestelijke kracht een belangrijke plaats innemen.
Kerstfeest is een traditie die vervlakt is doordat de huidige mens onwetend is geworden. Doordat de kerk een greep heeft op Kerstmis werd voor velen dat kerstmis tot een overbodige herdenking.
Met de nostalgie keert de religie in Kerst weer terug; het geschenken geven herinnert heel vaag aan de "gaven die de goden die mensheid eens brachten".
De Kerstboom is een zuiver Skandinavisch gebruik.
De Epiphanie was een magisch feest met ritualen, magische aanroepen, bezinning, meditatie en een sobere maaltijd.
Een poging om de goden te vermurwen "weder te keren op aarde".
Het is dus begrijpelijk dat Kerstfeest altijd een feest was van de aarde-mens ter gedenking van de goden.
Het schoonste is daarbij de "ster van Bethlehem", die aloude overlevering dat Jupiter de oude wachter Saturnus "overwonnen" had. Dat daarna de "oude tijden" weder zouden keren, nl. het herstel van Jupiter, Vader Ether en de neergang van Saturnus, Vader Tijd.
Een heenwijzen naar een herstel van de verbintenis of de "terugweg" naar de hemelen, de etherische gebieden of een afsluiting van de strafperiode van de "op aarde achtergebleven goden", die dus nu weer weder zouden kunnen keren.
Zo komt dus het begrip "terugweg" in de geschiedenis en de idee van "wedergeboorte".
Er is weer hoop - althans voor de Lichtzonen.
De aarde-mens staat hierbuiten; hij gedenkt uitsluitend een "wederkomst van de goden" en hoopt daarop.
De Lichtzoon viert zijn terugkeersmogelijkheid en wordt eraan herinnerd dat hij opnieuw een "god" moet worden.
Vandaar dat de opvattingen over Kerstfeest verschillen.
Het is ofwel een herdenking, ofwel een stimulans.
Het is ofwel een ceremonie, een kerktraditie of een zoethoudertje, dan wel een hernieuwde oproep: Lichtzoon, waar zijt gij?
Ons Kerstfeest is aldus een vermenging van diverse feesten geworden, waarin de realiteit die eens was, volkomen is verloren gegaan, hetzij dan dat we het wintersolstitium vieren.
Maar ook hier is er sprake van boze goden, en goede goden, die contact zoeken met de mensheid.
Want, nietwaar, die legendarische Lichtzonen brachten niet alleen goede dingen voor die arme mensheid.
Ook hieraan zijn herinneringen terug te vinden.
Niet voor niets is er die wonderlijke vermenging van goed en kwaad, licht en duister, boze en goede goden rond de dagen van Kerst.
Er zijn littekens geslagen in de ziel van aarde en godenmensen.
Onuitwisbare herinneringen, emoties die gestalte vinden in tradities.
De emotionaliteit rond Kerst hangt dan ook niet uitsluitend samen met een verminderde zonnekracht, maar ook met een ziele-herinnering die, soms tot ons geluk, door bepaalde tradities levend wordt gehouden. Bevalt ons niet een soort heimwee rond Kerst?
Laten we de glitter en de conmercie en al die kerkelijke gebruiken eens weg laten, wat blijft er dan over?
Een door weemoed geslagen mens? Een door schuld beladen mens? Of een oppervlakkige feestvierder?
Is er in onszelf iets dat in die Kerstdagen wordt aangesproken?
Worden we bang, of eenzaam?
Rennen we naar de kerk omdat we schuldgevoelens krijgen?
Waaruit komt dat alles voort?
Zeker niet uit de verminderde zonnekracht, hoewel die ons organisch-emotioneel natuurlijk minder weerstand geeft.
Maar bij de Lichtzoon is er meer aan de hand.
Althans, dat zou verblijdend zijn!
Plotseling herinnert hij zich weer dat hij geen "afgodendienaar" is, maar dat er een realiteit moet zijn die deze hele Kersttraditie zin geeft.
Magiërs spelen een belangrijke rol in het Epiphania-feest, de magiër is de hoofdfiguur en magie gaat altijd terug tot aan de neergedaalde goden, van hen komt die magie.
De magiërs die aan de kribbe gezeten zouden hebben zijn een geraffineerd invulsel van Rome, want deze magiërs zijn in wezen astrologen, die de "ster" hebben gezien, die uit die ster voorspelden dat er een nieuw tijdperk zou aanbreken, maar magiërs rond de kribbe is ronduit lachwekkend, zo niet kinderlijk.
Men kan er wel in zien dat een "magiër", hier een astroloog in de oudheid, eerbied had voor een "godheid", of zich herinnerden dat er eens "goden" op aarde waren, ofwel zichzelf herinnerden dat zij van "goden" afstamden.
Het oergeloof aan het licht uit de hemel en het contact tussen goden en mensen verenigt volkeren en rassen, en legt geen grenzen via organisaties.
Het is een traditioneel oergeloof dat de volksziel aanspreekt, de volksherinnering, waardoor men inziet dat er geen velerlei volkeren zijn maar één mensheid, die eens door goden werd bezocht.
Wat zullen we dus doen met Kerst?
Ons bezinnen.
Waarheen zullen we gaan met Kerst?
Naar onszelf, naar onze ziel.
Wat zullen we eten met Kerst?
Herinneringen, Licht en hoop.
Wat zullen we vieren met Kerst?
De Terugkeer en de Innerlijke Vrede.
Lichtzoon., Lichtzoon, hoevele Kerstfeesten moet gij nog gedenken voordat gij de realiteit van het feest beseft?
Een vredig, stil samenzijn waarin ieder zichzelf kan terugtrekken, ofwel waardige gesprekken kan voeren, dan wel elkaar vreugde kan schenken, is het mooiste Kerstfeest.
Je herinneren wie je bent.
Je leven daarop instellen,
Met goede moed opnieuw beginnen.
Je geestelijke winsten optellen, en je vrienden eren.
In dit gebeuren wordt God vertegenwoordigd door zijn Genade: de heropening van de Terugweg.
Het wederherstel, de vergeving.
Wij loven dus het Licht van de Genade.
Daartoe moet men devoot zijn.
Er moet vrede in een hart zijn om de genade te zien, om de vergeving te accepteren, om te erkennen dat we "fout" zijn geweest.
Kerstmis is geen feest van beloning, maar van straf, van uitdelging.
Met Kerstmis wordt de teug vergetelheid enigszins opgeheven, we zouden ons KUNNEN herinneren.
De saturnaliën zijn er om dat tegen te gaan, boze goden mogen die herinnering aan de godentijd niet.
Vandaar dat - zowel individueel als massaal - het duister het sterkst is voordat het licht gloort.
Ook de z.g. adventstijd is ingesteld door Rome, het betekent niets anders dan het "naderen", het naderen van de dag des Heren, hier dus Kerstmis.
Maar een Lichtzoon behoort in zichzelf een Epiphanie, "een herinnering aan goden" levend te houden, elke dag en dan kan deze rond de kerstdagen, rond Epiphanie, het sterkste zijn, omdat alle uiterlijke ceremonieën, de magie, de herdenking, de verhalen, deze herinnering stimuleren.
Een Epiphanie kende men vroeger echter op meerdere tijdstippen, omdat verschillende volkeren hun herinneringen aan de "goden" hebben.
Daarom is het niet verwonderlijk als een oergeloof, een Chrestosbelijdenis, bij andere volkeren dan de westerse ingang vinden, want de legende keert terug tot waar hij vandaan komt, slechts nu gekleed in het westerse jasje, dat men echter altijd uitdoet, zoals iedereen weet, zodra een ander volk zich ermede asssocieert.
Tradities, en ook het oergeloof der mensheid, reizen onophoudelijk door de wereld en hoe meer de mensen verlangen naar "vroeger" des te welkomer die tradities en dus ook het oergeloof zijn.
Momenteel is men weer bereid de deur wagenwijd voor hen open te zetten, want de geloofsarmoede dringt daartoe.
De anti-kerkmensen vieren dan een Joelfeest, de esoterici een Terugkeer-gedenking, de Lichtzonen bezinnen zich en herstellen - hopelijk - hun godenkracht.
Tijdens Kerst is Jupiter op zijn sterkst: hij selecteert de zijnen, de "kerkklokken" een legering van tin (het Jupitermateriaal) roepen de hunnen; de tong, waarin tin zit, wordt gestreeld door uitgelezen spijzen; de lever, het Jupiter-orgaan, is uiterst gevoelig voor de emoties, de depressies, de schuldgevoelens, kortom: alle Jupiter-elementen zijn actief rond Kerst.
Men ziet uit naar een "nieuwe" wereld. men wil breken met oude gewoonten, die slecht waren; men wil "heel" of heilig worden, men wil opnieuw beginnen.
Jupiter maakt wijs, maar hij kan ook "gulzig" maken. Jupiter, die, volgens de astronomen de z.g. ster van Bethlehem was, maakt iedereen etherisch gevoelig.
Welnu, we staan voor het Kerstfeest, een gedenkwaardige tijd, een emotionele tijd, maar ook een alles omwoelende tijd, indien we bewust leven.
Het oerverleden is dichterbij dan ooit, de ziel gevoeliger, de saturnale mens, de oude, meer bereid zich weg te cijferen, een kans voor de ziel om door te breken, haar kennis in te stralen, zich te ontwikkelen en onvergetelijke beelden te projecteren in het menselijke brein.
Zo kan Kerstmis onvergetelijk worden een moment vol vreugde, vreugde die iemand totaal kan vullen: geestelijk en lichamelijk en dus een herstel bewerkt.
Dat betekent: hernieuwing, levens-verandering, mede-menselijkheid.
Als we willen gedenken dat de "goden op aarde wandelden" zouden we ook - door onszelf - die tijd terug kunnen roepen en ons als "goden" kunnen gedragen, de medemensen wijsheid schenkende, kennis, uitzicht, heling.
We zouden - door ons gedrag - die herinnering aan "boze goden" uit kunnen wissen, al was het maar in onze directe omgeving, en we zouden dus vrede kunnen spreiden waar het mogelijk is, uitsluitend omdat we "wetenden" zijn.
Van het Kerstfeest kunnen we dus een heerlijke tijd maken, die voortduurt zolang onze Lichtkracht dat toelaat.
En als we ons geestelijk voortdurend zouden opladen dan zou die heerlijke tijd voort kunnen duren, voor onszelf, voor anderen.
Kerstfeest is het feest van de hoop.
Laten we blijven hopen, dat het ons lukt die kwade inspiraties, die bozen goden te negeren.
Laten we tegenover die z.g. saturnaliën licht zetten, ons Licht, zodat ze voorbij zullen trekken zonder iemand te hebben kunnen beïnvloeden.
Want het kwade inspireert slechts de kwade, de lichtlozen; het gelijke trekt het gelijke tot zich.
Weest daarom bewust - actief - alert, houdt de innerlijke vlam brandende, overwin daardoor elke duistere opwelling, geef de "horden die de duisteren zoeken" geen enkele aanleiding.
Dan zal het na Kerst werkelijk Nieuwjaar worden, een nieuwe periode, een tijd die geschraagd wordt door de herinneringen aan het Licht en die verlicht wordt door de overtuiging dat we goden waren en dus tot die goden moeten terugkeren, langs de hemelboog die aangestoken werd door de Koning des Hemels als een bemoediging:
"Zie, ik sta aan de Poort en heet U welkom, mijn Zoon."
Moge alles nu goed blijven en gij nimmer meer uit het Licht heengaan.
Dan zullen we werkelijk de engelen horen zingen:
"Vrede, vrede, in deze mens heeft Hij zijn welbehagen."
Moge uw Kerstfeest Goed zijn, waarlijk Goed.