"Wederstreef het kwade niet."
Lao Tse
Dit is een merkwaardige spreuk, die eigenlijk tegen alle religieus-christelijke opvattingen lijkt in te druisen.
Wij hebben, vanuit opvoeding en religie, geleerd het kwade te wederstaan.
Er is natuurlijk een lange discussie mogelijk over wat "kwaad" is, maar het gaat slechts om het principe dat angst voor het kwaad bewijst, dat we eigenlijk niet genoeg kracht hebben om het te beheersen.
Beproevingen kunnen we zien als "kwaad", maar zij zijn slechts beproevingen omdat we voelen er niet tegen opgewassen te zijn.
Het is een feit dat eeuwenlange kerkelijke methoden en een dogmatische opvoeding veel "kwaad" hebben gesticht en eveneens veel ziekelijke gevolgen hebben gehad.
In de drieëenheid: geest-ziel-lichaam is het lichaam altijd het slachtoffer geworden, waarbij de ziel eveneens werd geteisterd.
Maar in het lichaam zetten zich de narigheden vast als organische defecten.
Ons denken en onze emoties beheersen ons lichaam, zij zijn als koning en koningin, daarmee is eeuwenlang geen rekening gehouden, en bovendien interesseerde het de religieuze leiders nauwelijks of de lichamen van hun zieltjes ziek werden.
Het lichaam is slecht, een werktuig van de duivel en hoe meer dat lijdt des te beter het is.
Het ego is de bestuurder van dat lichaam en dat moet ook gestraft.
Hierdoor verkeren we momenteel in een verwrongen situatie, in een vernielde beeltenis van de aloude drieëenheid: geest-lichaam-ziel.
Hoewel alle religies, en ook sekten, zeggen dat een harmonische drieëenheid de al-chemie, de omzetting en de verlossing bevordert, gaan we door met het pijnigen van de derde schakel in deze beeltenis: het lichaam.
Soms gaan we zo ver dat we zijn pijnigingen verheffen tot goddelijke beproevingen, lijdende naar de zaligheid.
Enfin, ik behoef u niets te vertellen, er zijn voorbeelden te over.
Het is een teken aan de wand dat de psychologie en alle mogelijke therapieën de plaats in hebben genomen van de religies; dat de filosofie naar de achtergrond werd geschoven en de methodische oefeningen op de voorgrond kwamen.
Dat is niet funest of slecht, maar een uitwas van eeuwenlange misvattingen.
Voor oudere mensen is het moeilijk hun ingeroeste denkpatroon omver te werpen, want het kan jaren kosten voordat er iets wezenlijks in de mens gaat veranderen.
Maar willen we werkelijk "edele" mensen worden dan behoren we toch in te zien dat we niet ten koste van één der partijen daarin kunnen leven.
Mentale beïnvloedingen, hersenspoelingen komen niet alleen voor in de politiek, maar vooral in de z.g. spiritualiteit.
Als we een buitenlandse taal machtig zijn, dan dromen we daarin; als we mentaal gemanipuleerd zijn, dan worden zelfs onze droombeelden doortrokken van de gesuggereerde beeltenissen.
We zijn dan totaal ingesponnen; velen dromen nog de oude beelden als ze al jarenlang gekapt hebben met bepaalde sekten, kerken of opvattingen.
Vandaar dat het eveneens jaren kan duren voordat de oude drieëenheid: geest-ziel en lichaam zich hersteld heeft.
De manipulaties moeten uitzieken.
En dat herstelproces begint pas op gang te komen als we ingezien hebben hoezeer we gevangen waren, of hoezeer we abuis waren.
In de esoterie speelt het lichaam een zeer ondergeschikte rol, als het al een rol krijgt toebedeeld.
Ook hier bemerken we hoe er veelal sprake is van een mentale training, waarbij slechts summier het emotionele leven wordt betrokken.
Magische leringen, rituele ceremonies betrekken de emoties in hun leer; maar ook hier is het lichaam taboe, waardoor er zelfs psychisch lijden kan ontstaan, omdat hier ook de ziel gemanipuleerd wordt. Zo krijg je psycho-somatische storingen.
En nu zitten vrijwel alle mensen op de blaren van hun ervaringen; onze tijd is de tijd van het opruimen en het herstellen.
Ook de tijd van wakker worden. En een mensenleven is maar kort.
We willen - dat is gebleven - spirituele, godvrezende mensen zijn, maar te gelijkertijd is ons godsbeeld totaal aan het veranderen.
We beseffen dat het nederigste lid in de driebond zich niet spiritualiseren kan en wat moeten we daarmee nu aan?
Je kunt het ook zo zien: als we straks verantwoording moeten afleggen voor het Licht wordt ons wel gevraagd wat we met ons hart: de liefde, en wat we met ons denken: de kennis, hebben gedaan.
Er wordt wel gevraagd hoe koning en koningin - geest en ziel zich gedragen hebben tegenover het leven, wat zij van hun opdracht hebben gemaakt?
Wat zeggen we dan?
Citeren we boeken, herhalen we meesters, proberen we ons op te blazen met onze geestelijke of materiële decoraties?
Maar de vraag blijft dan onbeantwoord: wat heb je - tegenover de naasten - in het leven - met kennis en liefde gedaan?
Kun je dan zeggen dat je hard gewerkt hebt om bepaald werk klaar te krijgen, maar dat je lichaam daardoor kapot is gegaan?
Is ons lichaam niet de eerste onderdaan van geest en ziel?
Het is moeilijk een evenwicht te vinden tussen geest - ziel en lichaam als je eeuwenlang gewend bent geweest het mentale dan wel het emotionele te bevoorrrechten.
Bij zelfkennis behoort eigenlijk ook: ons lichaam kennen.
Vinden we het nu - in ons hart - niet een beetje mal om zo over het lichaam te praten, een organisme dat totaal onbelangrijk is in de spiritualiteit?
Ja? Is het dat?
Als we allerlei foutieve denkbeelden hebben kunnen we als drieëenheid niet goed functioneren.
Ons lichaam moet medewerken als spreekbuis, als gevoels-vertolker en ook als handelaar.
Er zijn situaties die zonder lichaam niet kunnen worden opgelost.
Moeilijke omstandigheden vereisen een lichamelijke weerstand; en lichamelijke weerstand wordt gevormd door de goede heerschappij van de koning - de geest, en de ziel - de koningin.
Waarover heersen zij als dat lichaam totaal uit balans is, doen zij dan iets anders dan zichzelf adoreren?
Is dat spiritualiteit - is dat gods-dienst?
Is het scherpen van het intellect, ook in religieus-geestelijke sekten niets anders dan adoratie van een lichamelijk organisme, de hersenen?
We zeggen tegenwoordig dikwijls dat vrijwel alle religie omgebogen is tot psychotherapie.
Maar de oude religies hebben de psyche verwaarloosd, terwijl in de grond elke re-ligio psyche, ziel en lichaam behoort te koesteren, te herstellen.
Het gaat hier, en in elke leer, om het aanspreken.
Wie of wat spreken zij aan?
Van de Bergrede vertelt men dat deze gesproken is voor de "ingewijden" of de discipelen.
Is er één z.g. gevorderde spiritualist, esotericus dan wel kerkmens die zich houdt aan de Bergrede, die hem goed kent, ofwel hem als ingewijde beluistert?
De uitspraak van Lao Tse is ook voor ingewijden: "Wederstreef het kwade (de beproeving) niet."
Ons wederstreven is altijd emotioneel of mentaal.
Dat wederstreven werkt natuurlijk uit in het lichaam dat emoties en gedachten zichtbaar maakt.
Elke gedachte, elke emotie, hoewel verborgen voor de buitenwereld, treft het lichaam, omdat dit eenvoudig de derde onverbrekelijke schakel is.
Als we wat kritisch zeggen: "Kijk niet naar zijn woorden, maar zie zijn daden", dan wordt het lichaam daarin betrokken.
De wil kan - zeer tijdelijk - het lichaam forceren handelingen te plegen waar geest en ziel, of het denken en de emoties NIET achter staan.
Dan zien we uiterlijk z.g. goede handelingen.
Maar het lichaam heeft een ingewikkeld organisme en onze wil kan onze spieren, onze ledematen tijdelijk beheersen, maar er zijn organen waarover hij niets te zeggen heeft.
Denk b.v. aan het vegetatieve zenuwstelsel.
Een organisme waar heden de meeste defecten voorkomen.
Dat vegetatieve zenuwstelsel staat direct onder instraling van denken en emoties, die op hun beurt geïnstrueerd worden door geest en ziel, zodat, zoals de ouden zeiden, het vegetatieve zenuwstelsel het voertuig is van goddelijke invloeden.
Dit zenuwstelsel speelt ons altijd parten, het maakt organen ziek, het heeft onvoorziene reacties, het kwelt ons, hoewel we zo wilskrachtig zijn en tenslotte kan het een absolute spelbreker worden in plannetjes, die onze wil., onze eerzucht, ons fanatisme en onze kerk of sekte met ons hadden.
Het vegetatieve zenuwstelsel reageert op WENSEN, onze eerzucht, ons materialisme reageert op ons WILLEN.
Onze wil kan ons totaal vernietigen, alleen wanneer hij overeenstemt met onze wens, gaat het goed.
Wij willen niet dat de buitenwereld ons in de kaart kijkt en dus houden we onze maskerade intact.
Het zegt natuurlijk dat we iets te verbergen hebben.
Wat?
Bepaalde wensen. Wensen die we soms de vrije teugel laten, omdat we ze niet meer kunnen binnenhouden, anders worden we b.v. ziek.
Een esotericus is iemand die de verborgen kant van de dingen ziet en kent.
Ook van zichzelf?
Een esotericus is iemand die veel meer weet dan een exotericus.
Maar die ook daarnaar handelt?
Weten dat niet verder komt dan het intellect is GEEN kennis.
Daarover wordt ons straks geen uitsluitsel gevraagd.
Kennis strekt zich uit tot DRIE leden: denken - hart - lichaam.
Geest - ziel - lichaam of stof (de materie).
Voor de esotericus is de materie minderwaardig, zo gedraagt hij zich veelal. Hij verwaarloost de materie zoals hij zijn lichaam negeert en vooral zijn organisme. Maar die materie vormt wel het laboratorium waarin onze kleine drieëenheid existeren moet.
Een verwaarloosde materie en verwaarloosde materiële wetten belemmeren zulk een existentie.
Meestal hebben we het evenwicht, de gelijkheid, van al de drie partijen uit het oog verloren en worden we dus emotioneel, intellectueel of materialistisch.
Hier is dus de re-ligio, de spirituele dienst aan god volkomen verloren gegaan.
Alles wat we dan in dit opzicht doen is nonsens, uitingen van intellect, van emotie of materie.
Genoegdoeningen voor één van de drie.
Hebt u ooit onderzocht of genoegdoening niet een synoniem is voor uw spiritualiteit?
Alle psycho-therapeutische oefeningen die momenteel zo "in" zijn, zijn een genoegdoening voor één der verwaarloosde leden in de driebond.
Dat is niet slecht, maar wel typerend.
En zeker als esoterici deze nodig hebben, of strenge kerkmensen.
Waar is God gebleven in deze wirwar van tegenstrijdigheden?
Waar is de God, die zowel de alchemie als de Christenen, als de Boeddhisten, de Rozekruisers en de Theosofen, de sekten en de groeperingen, aanbidden?
Is Hij in brokstukken uiteengevallen zodat ieder nu zijn eigen brok als DE God aanziet?
Is Hij een meester van het lichaam, een leider van de ziel of een professor voor de geest?
Waar is de Schepper, die Zijn wetten dusdanig bevestigde dat zij geest en ziel èn lichaam doortrekken, zodanig, dat wij deze wetten nooit kunnen negeren zonder onszelf te straffen?
Waar is de God die onze geest verlicht, onze ziel troost en ons lichaam heelt?
Er is een onderzoek gedaan met betrekking tot de angst van de hedendaagse mensheid en 't bleek dat het overgrote deel een vermindering van materieel goed vreesde.
Men ZEGT van niet, maar men toont het tegenovergestelde.
Dat betekent dat men het in denken en hart VREEST.
Men heeft angst voor een wereldoorlog en/of voor atoom-bommen, maar offers getroosten omwille van het VOORKOMEN wilde men niet.
Hier is dus weer een hiaat te zien in de drieëenheid: denken - hart - lichaam of materie.
Als onze vrees werkelijk zo erg is dat we er in de materie iets tegen doen, dan pas is onze hele drieëenheid het onderling met elkaar eens. Dat is dus een wet op alle gebied.
Nu kunnen we nog spreken van manipulaties, suggesties van buitenaf. In wezen geloven we bepaalde suggesties niet, maar we reageren daarop omdat de overmacht ons manipuleert.
Een massaal religieus belijden b.v. dwingt ons tot bepaalde handelingen.
Wat doen we als we alleen zijn?
Een magische manipulatie zal ons ook, tijdelijk, in ons privé-leven beheersen, maar de dag komt dat we eerlijk zullen zijn.
Magische godsdiensten beheersen lange tijd het privé-leven van de betrokkenen; alle andere geloofsuitingen laten hun mensen weer terugvallen in het leven-van-alledag.
Zonder magie hebben zij geen houvast op hun leden.
Zonder magie is er geen al te sterke manipulatie.
Magie werkt samen met de emotie en de wil.
Zij kunnen ons gezamenlijk tot in het bloed veranderen, hoewel we dat eventueel NIET zouden wensen.
Magische godsdiensten of leringen maken van mensen robots.
Hun vrije wensen, hun verborgen individualiteit die met hun organisme te maken heeft, wordt hen ontnomen.
Het lichaam, als derde schakel in de driebond, lijdt, en hoewel we ons niet ongelukkig WILLEN voelen, zijn we wel ongelukkig.
Ongelukkig zijn wil zeggen geen "vrede" hebben of vinden.
Zoals de wereld geen vrede kent.
Blinde vredesdemonstraties en vredesweken zijn als schijnheilige geloofsbelijders: we weten dat er iets totaal niet deugt, maar we gaan ermee door omwille van ...... en dan volgen er allerlei motivaties die de schijn moeten ophouden.
Hier wordt dus het grote laboratorium, de stof, volkomen genegeerd.
Zoals alle godsdiensten eeuwenlang hebben gedaan.
Gevolg: het grote Lichaam, de natuur of de stof, wordt steeds zieker.
Schijn geneest niet, maar bevordert woekering.
Opnieuw wennen aan aan onze individuele drieëenheid, dat is duidelijk de taak van heden.
Daaraan zal iedereen moeten geloven of hij nu een esotericus dan wel een kerkmens is, een atheïst dan wel een Boeddhist.
We hebben het zo druk met het weder-kennen van deze drieëenheid dat we God vergeten.
Hoogstens reageren we onze onvrede op Hem af, want de blaren van onze eeuwenlange onzinnigheid doen pijn.
Laten we echter één ding niet vergeten: als we onze drieëenheid terugvinden, vinden we tezelfdertijd God terug: de Schepper die de oerwetten gestalte gaf.
Dan zal alles goed zijn, oneindig goed, dan kunnen we afstand nemen van de materie, we kunnen de Oerkennis doorgronden en we weten in hart en ziel wat Liefde is.
De Liefde tot de Schepper heeft ons dan geheeld èn te-VREDE-n gemaakt.
En er zal geen omstandigheid zijn die dit zal kunnen uitdoen.