"Wanneer je de pijl van de waarheid werpt,
doop de punt van de pijl in honing".
Het is moeilijk om volgens de normen van de waarheid te leven, want de waarheid is niet geliefd. De waarheid kan haat oproepen.
Het is zo gemakkelijk te zeggen: "Ik houd van de waarheid; ik ben open en zeg de waarheid".
Elke waarheid gaat zover als de tolerantie van de betrokkene toestaat.
Laat men niet vergeten dat men graag de waarheid over anderen hoort, maar de waarheid over zichzelf het liefste negeert.
Men sluit dikwijls de ogen voor de fouten van zijn geliefden, dus over hen wil men niet de waarheid horen. Niettemin leidt de waarheid via de kortste weg tot het doel, maar iedereen weet dat een kortere weg vrijwel altijd een moeilijker weg is.
De mens is geboren om de waarheid te zoeken: elke filosoof is op zoek naar de waarheid en deze bevindt zich altijd op de bodem van de bron. Vandaar dat het altijd beter is literatuur te zoeken die bij de bron vandaan komt, dan citaten van citaten te lezen.
Helaas, hoe meer de waarheid wordt afgezwakt, des te bereidwilliger men is deze te geloven. Hoe verder men afdwaalt van de oudste tijden en hun filosofische opvattingen, des te meer is men geneigd leugens te accepteren.
Het onthullen van de waarheid is maar al te dikwijls afhankelijk van degenen die dit willen en degenen die genegen zijn de waarheid te accepteren.
Elke waarheid is zo waar als hij die haar hanteert.
Iedereen laat zijn eigen stukje waarheid toe, maar kan dikwijls niet treden in de waarheid van anderen. Ook is het veelal onmogelijk mensen te confronteren met de waarheid als zij al zolang in een zacht bed van leugens hebben geslapen.
Daarom duurt het zo lang eer de waarheid geheel wordt onthuld. Iedereen weet dat 2000 jaar christendom de mensheid heeft opgezadeld met een vreselijke warboel van leugens. Iedereen weet wel dat de samenleving, de politiek, de z.g. cultuur, zich in stand houden via leugens en niet via de waarheid.
Er zou teveel moeten veranderen indien de waarheid zou worden blootgelegd. De waarheid werkt vrijwel altijd storend.
Als men zichzelf zoekers naar de waarheid noemt, dan zou men toleranter, harder en eerlijker moeten worden.
Het is nooit leuk om te moeten erkennen, dat men jarenlang leugens heeft geloofd; het teruggaan op zijn schreden en het opnieuw beginnen, als een onbevangen kind, ervaart menigeen als een degradatie, hoewel dit natuurlijk niet zo is.
Nog pijnlijker is het als men zelf leugens vertelde onder het mom van de waarheid te spreken, hetgeen men op wetenschappelijk, religieus, filosofisch, medisch en politiek gebied zo dikwijls tegen komt.
De waarheid klopt aan de deur van het geweten van de mens en het is zijn vrije wil om die deur te openen of te sluiten.
Die deur gesloten houden betekent soms ingrijpende geestelijke en lichamelijke storingen krijgen, openen betekent dikwijls door een zure appel heen bijten.
Wat de mens kiest ligt uitsluitend aan zijn gevorderdheid met betrekking tot zijn geweten en zijn bewustzijn. Hoe onwetender of hoe zelfgenoegzamer iemand is, des te liever wil hij bedrogen worden.
De spiegel van de waarheid is als een zelfonderzoek: indien men eerlijk is, zoekt men zelf deze spiegel die hem dan op velerlei manieren wordt voorgehouden. Men zegt niet voor niets: wie zich aan anderen spiegelt, spiegelt zich zacht.
Dit is een oplossing om de pijnlijke waarheid te voorkomen, het is het 'dopen van de punt van de pijl van de waarheid in honing'.
Maar dan moet men wel bereid zijn de waarheid te zien.
Zonder bereidheid is er geen mogelijkheid.
Dit is op alle gebied zo.
Indien men bereid is de waarheid te vinden, gaat men zoeken; voor die tijd is het motief tot zoeken afwezig.
et zoeken naar waarheid staat gelijk met ketterij.
Ketters waren en zijn ongeliefd, omdat zij een deel van de waarheid onthullen. Elke gefundeerde, zichzelf beminnende organisatie, onthult slechts zoveel van de waarheid als zij zich ongestraft kan permitteren. Zoekers naar de waarheid moeten er altijd op rekenen onthutsende, pijnlijke feiten te ontdekken.
Toen destijds onthullende boeken over het leven van Jezus verschenen zoals o.a. 'Het Jezus-rapport', waren velen niet bereid het te lezen uit angst hun grond onder de voeten te zullen verliezen. Dit zegt iets van het bewustzijn van de mens.
Als men geen individuele innerlijke bodem heeft, blijft de vrees voor grondverlies, dat wat men zelf heeft verworven kan niemand hem afnemen. Vandaar dat het boek bij kerkelijke mensen werd gehaat en de kerkelijke instanties ertegen waarschuwden.
Hetzelfde geldt voor de boeken over het ontstaan van de bijbel. De esoterici lachen hierom, vinden dit prachtig, maar o wee, als hun eigen geschriften aan een minutieus onderzoek zouden worden onderworpen. Niemand wil aangetast worden op zijn eigen terrein. Alleen de werkelijk waarheidlievende mens tolereert elk onderzoek, lacht om foutieve conclusies, maar raakt hevig geïnteresseerd als er tot dan onbekende feiten op tafel komen.
De waarheid is veel eenvoudiger dan menigeen vermoedt.
Als de astrologen onderzoek zouden doen naar de oorsprong van de astrologie, zouden zij veel z.g. verworven kennis moeten laten vallen en andere feiten moeten accepteren.
Maar zolang de astrologie voor velen een bron van inkomen is, wordt de spirituele oorsprong van die astrologie genegeerd, omdat deze niet rendabel is.
Als het goud boven komt drijven verdrinkt de waarheid.
Zolang men zich kan vastklampen aan symboliek, wordt het simpele feitenmateriaal verduisterd.
Doen velen dit niet met oude uitspraken en oude geschriften?
De feiten zijn dikwijls zo simpel, dat men er geen filosofie omheen hoeft te bouwen, de feiten zelf zijn voldoende.
Elke mythe, elke legende, soms ook de sprookjes, zijn geweven om feitenmateriaal, werkelijke feiten, waarheden die men had ervaren. Nu worden die sprookjes, voorzien van kaarslicht en gewijde muziek, als symboliek doorverteld.
Men kan er zelfs leringen en groeperingen op baseren, maar de waarheid blijft begraven.
Wie daar niet doorheen wil zien, blijft onwetend en groeit innerlijk niet. Het is de waarheid die doet groeien, niet de franje erom heen. Sommigen kunnen uit ervaring weten dat het zich losmaken van een oude opvatting nieuwe horizonten blootlegt. Kan blootleggen, het ligt er aan door welk motief men zich van de oude opvatting bevrijdde.
Een stukje waarheid vormt de sleutel tot een volgend stukje.
De waarheid is een grote legpuzzel en sommigen weigeren die af te maken, terwijl anderen helemaal niet van puzzels houden.
Momenteel krioelt het van z.g. spirituele zoekers; de tijd brengt mede dat velen vermoeden dat ze bedrogen worden, dat velen bemerken dat ze stenen inplaats van brood kregen, maar het motief is de leidsman: Waarom zoekt men?
Onbevredigdheid is een goede aanzet, maar angst is een slechte begeleider. De waarheid is nl. voor de moedigen, de liefde is voor de zwakken.
Liefde is bereid te bedekken, nietwaar?
De honing waarin de waarheidspijl wordt gedoopt, werd aangedragen door de liefde.
Liefde, angst, zelfgenoegzaamheid, macht zijn redenen om de waarheid te verdoezelen, dan wel te negeren of zelfs te ontkennen. Twee halve waarheden maken nog niet één waarheid.
Het gehele natuurlijke levensveld van de mens, zijn organisme, het innerlijk groeien en het geestelijke vinden, zijn gebaseerd op de waarheid, dikwijls op een z.g. harde waarheid.
Wat is hard?
Hard is direct, niets ontziend, recht op de man af.
Het is de angst van de mens die deze waarheid vreest.
Angst voor ontdekking, voor verlies van gezicht, voor verlies van macht, van geld, van z.g. vrienden. Indien een waarheid zou wonden, kan men deze, uit sympathie, iets bedekken, maar men kan haar nooit vervangen door een leugen.
Alles heeft twee kanten in de wereld en zo heeft ook de harde waarheid twee kanten: enerzijds kan er wellicht opluchting zijn en aan de andere kant teleurstelling.
Hoewel de teleurstelling niet de waarheid geldt, maar op het onthulde feit betrekking heeft, zoals teleurgesteld worden in een mens, teleurgesteld worden in een organisatie, een groep, een methode e.d. Als de mens denkt dat de leugen een waarheid is, is het zijn risico wanneer die waarheid aan het licht komt.
Men maakt zich voorstellingen van de waarheid, voorstellingen die op leugens, op schijn of gewoonten zijn gebouwd en de feiten kunnen dan teleurstellend zijn, maar dat doet niets aan de feiten zelf af. Er worden momenteel b.v. cursussen gegeven in healings, chakra-readings, aura-readings, enz., er is een hele school voor opgericht. Men kan met zijn klompen aan voelen dat dit een farce is. Tientallen worden erdoor misleid, omdat men inspeelt op hun vermeende spiritualiteit, hun z.g. paranormale gaven of hun geestelijke aanleg.
Hier is het de zelfgenoegzaamheid die intelligent wordt bespeeld.
De mens wil maar al te graag meer zijn dan zijn naaste en er zijn altijd wel mensen die hierop inspelen, tot eigen profijt.
Spirituele aanleg kan men blootleggen, maar nooit aanleren.
Cursussen leren aan en inkeer legt bloot. Oefening baart kunst, maar wel kunst met een kleine k. Kunst met een grote K is een gave. Pianospelen kan men aanleren, maar de muzikale gave maakt er een kunst met een grote K van.
De waarheid is dat ieder mens eigenlijk een z.g. paranormale aanleg heeft, deze is ingeschapen. Nu kunnen er twee dingen gebeuren: of men negeert deze, omdat men het belachelijk vindt, dan wel probeert men hem te gebruiken, want het gebruik vermeerdert het bezit.
Maar ook deze z.g. paranormale gave is afhankelijk van en houdt gelijke tred met het bewustzijn van de betrokkene.
Het paranormale op zichzelf is niets bijzonders, elk dier is paranormaal. Maar het gaat erom hoe gaat de betrokkene ermede om.
Een wijs mens is hier totaal verschillend van iemand die prat gaat op zijn paranormale aanleg. Is de hond trots op zijn paranormale gaven?
Hier blijkt dus weer, dat men de waarheid niet onder ogen durft zien. Menigeen zal zich zwaar beledigd gevoelen als men zegt: "Och, ieder dier is paranormaal."
De waarheid mag niet gezegd worden. De schijn mag wel worden aanbeden. En degenen die zich op een dergelijke wijze laten misleiden, zijn ofwel dom, (onwetend zijn ze niet), ofwel zelfgenoegzaam. Het klinkt zo goed als men 'aan intuïtieve ontwikkeling' doet. Je wordt iets bijzonders.
En als men dan ziet dat dezulken tegelijkertijd eten en drinken als grove materialisten, kan men zich afvragen 'wat er zo bijzonder is'.
De wilde dieren zijn paranormaal en daarnaast verscheuren ze hun prooi.
De levensinstelling is het visitekaartje van een mens.
Men kan beter zonder paranormale ontwikkeling leven, dan paranormaal zijn en tegelijkertijd als een beest leven.
Uit iemands levensinstelling herkent men of hij de waarheid zoekt dan wel zelfbevrediging. De waarheid lijkt niet altijd bevredigend, nietwaar? Maar als men dieper kijkt is zij dit wel.
Zij kan eindelijk innerlijke vrede brengen, doordat er een einde wordt gemaakt aan een schijnsituatie. De schijn dwingt de mens een dubbel leven te leiden. Iedereen weet waar dit toe leidt.
Vasthouden wat de mens veilig schijnt, stimuleert hem om de waarheid te verdoezelen. Men heeft zichzelf een schijnhouding aangemeten door de opgelegde vormen b.v., men begroet iemand met een hartelijke glimlach en denkt daarbij: "Barst maar!"
De ene is hier beter in dan de andere. Maar iedereen heeft geleerd dat je vliegen vangt met honing en niet met azijn en zo raakt men verkleefd in de honing en vergeet de azijn maar al te graag.
Maar zoals in het eten alle vijf de smaken een nut hebben, zo is het ook in het leven. Niemand kan leven van het zoete alleen.
Het bittere provoceert de mens tot daden; het zoete troost hem; het zure prikkelt hem; het zoute sterkt hem en het hete verhit hem.
Vandaar dat de smaak van iemand kenmerkend is voor zijn karakter. Elk karakter kiest zijn smaak. In het leven kiest ook elk karakter zijn smaak en dit komt uit in zijn daden.
De waarheid behoort bij het bittere en het zoute, dus men moet hiertegen bestand zijn. Een zoeker behoort er rekening mede te houden dat zijn weg voornamelijk langs het zoute en het bittere gaat, het hete toont zich b.v. als men geïnspireerd wordt en het zoete als de wonden worden verbonden en het zure als de wil weer te voorschijn komt.
En ook, zoals bij het eten, kunnen al deze smaken worden geïmiteerd door de chemie, door onwaardige producten.
In het leven denkt men vaak dat iets bitter is, maar de waarheid onthult dan dat het de eigen teleurstelling is, of men denkt dat iets zoet is en het blijkt vol te zitten met bedrog, of men meent het zure te proeven, maar het gaf geen stimulans tot verder gaan, waardoor de bron imitatie bleek te zijn. Of het hete was niet inspirerend, maar wel passionerend of het zoute sterkte niet doordat het niet van zout was gemaakt, want er is maar één zout en dit zout is de basis van het bestaan.
"Als het zout zijn kracht verliest....." de uitspraak is bekend.
Mensen, die een zoutloos leven verkiezen zijn lauw, worden nergens door gestimuleerd, noch begeesterd, noch geprovoceerd.
De waarheid is nooit lauw.
De waarheid kan door niets worden vervangen.
Zij is vanaf de oudste tijden tot nu toe dezelfde gebleven.
En als men denkt dat zij nu anders is betekent dit slechts dat men haar nooit eerder onthulde.
De waarheid blijft altijd dezelfde, doch de bedekking of de onthulling misleidt de mens soms. Te weinig omhulling of teveel bedekking. Vandaar dat als men op zoek gaat naar iets of naar de waarheid, spiritueel, sociaal, filosofisch, men zólang dient te graven tot men de bron heeft.
Zoek zelfs op de bodem van die bron, want dat wat door menselijk denken, door menselijke emoties en door menselijke handen is gegaan, wordt altijd vervormd.
Ook de eigen behandeling van de gevonden waarheid ondergaat dit.
Men drenkt haar in het bittere, of in het zoete, of in het zure, of versterkt haar door het zoute, of begeesterd haar door het hete.
En dit is niet fout of slecht, als de waarheid maar staande blijft. De enige onvergeeflijke fout die men kan begaan is: haar door de leugen te vervangen.
Laat men daarom de moed bezitten de waarheid te erkennen opdat zij zal leven en de mens groeien zal. Want dit is toch de opzet van het zoeken van de mens: groei?
En wat groeit wendt zich altijd tot de hemel.