Lezing 517
"Bang zijn is zichzelf gehoorzamen; moedig zijn is zichzelf bevelen."
Het is een algemeen gebezigde uitdrukking 'je moet je ervan bewust worden ...'
Het zich ergens van bewust worden is de eerste vereiste om een rijp en vooral geestelijk volwassen mens te worden.
Maar hoe wordt je je ergens van bewust?
Het heeft niets met de wil te maken, noch met het hopen of wensen. Iemand wordt naar bewustwording letterlijk en figuurlijk gedrongen, indien hij innerlijk genoeg waarde daarvoor heeft.
Er zijn immers tallozen waar het lot geen bemoeienis mee houdt, en die van kind tot aan ouderdom dezelfde onbenullige, oppervlakkige, inzichtloze mensen blijven.
De ziel van de mens bepaalt of hij het waard is een rijpend lot te krijgen.
Het is echt geen compliment indien je een rustig, gezellig, stress-loos leven leidt. Stress, meestal lijden we aan overstress, vraagt een inzet van ons en die inzet provoceert ons tot het beste te geven wat we in ons hebben. Iedereen weet dat wanneer je je ergens van bewust wordt, het leven een dimensie erbij krijgt en dat je, terugziende, niet begrijpt hoe je vroeger anders hebt kunnen leven. Maar het is niet voor iedereen weggelegd zich ergens van bewust te worden en niemand kan een ander daartoe dwingen.
Je wordt je nooit ergens van bewust indien je bang bent voor jezelf, of te toegeeflijk bent voor jezelf.
De rijpe en wijze mens gaf zelden zichzelf iets toe.
Het enige wat je jezelf moet toegeven is de waarheid. Het onderkennen van je angsten, je wensen, je verkapte begeerten.
Want menigeen lijkt agressief, maar is in wezen bang.
Hij is de sterkste, die zijn angst overwint en door je angst te overwinnen kom je in nieuwe levensvelden terecht, want menigeen is bang voor het onbekende.
Het is de angst voor het onbekende en ongekende dat ons dikwijls doet besluiten op onze schreden terug te keren, dat ons dus belet kennis te vergaren, directe kennis die onszelf aangaat.
Voor alles is het eens de eerste keer geweest.
Die eerste keer vraagt van velen moed; om te rijpen moet je nieuwe dingen ondernemen en zodra je je ergens van bewust wordt, kap je met gewenning en uitzichtloze zaken en onderneem je iets nieuws.
Het is het nieuwe dat menigeen afschrikt, zoals velen bang zijn voor de dood of zelfs voor de slaap. Vandaar de verschillende geruststellende gewoonten bij het inslapen.
Wordt je je bewust wat er tijdens de slaap gebeurt of wordt je je bewust wat de dood inhoudt, dan verdwijnt de angst en wordt je meester over allen die angsten bezitten.
Indien je dus je angst wilt overwinnen of, anders gezegd, je bewust ergens van worden, moet je de betreffende zaak tot op de bodem uitzoeken of uitproberen. Indien het de moeite waard is natuurlijk, want je moet nooit energie verliezen aan nutteloze zaken.
Ervaringen die in onze ziel opgetekend staan behoeven we in dit leven niet te herhalen, dus onze bewustwording spitst zich toe op dat wat we nog niet kennen.
Iedereen kent die sensatie, waarbij hij of zij het gevoel heeft hetzelfde al eens eerder te hebben meegemaakt.
Dit is een signaal, een herinnering aan iets, dat je behoort te kennen. Zo'n signaal behoor je nooit in de wind te slaan, want het is de eerste schrede tot bewustwording.
Geen enkele intellectueel is zich bewust van hetgeen hij doet; hij volgt instructies op, die meestal van anderen komen; de creatieve mens daargelaten.
Door ons intellectualisme krijg je geen bewustwording, hoogstens ga je onderkennen hoe het niet moet en dat is ook iets.
Momenteel worden velen zich bewust van het fiasco van de dogmatische wetenschap, omdat daaraan de completerende zijde ontbreekt. Hij is eenzijdig, afgaande op wat je ziet en negerende dat wat je ogen niet zien.
Met levenservaringen is dit anders; we hebben een intuïtie die ons waarschuwt en een geweten waartegen we nooit moeten zondigen.
De wetenschap kent noch tranen noch een geweten en dat is hun criminele zijde. Zonder geweten en intuïtie kan elk mens een misdadiger worden, zijn medemensen offerende terwille van het eigenbelang.
Denk aan de huidige genetische manipulatie; de enige goede zijde is dat velen zich ervan bewust worden waar de mensheid mee bezig is, want we kunnen nooit de schuld aan enkele wetenschappers geven, het is altijd de zwijgende massa die het hen toestaat.
De zwijgende massa wordt zich heel langzaam ergens van bewust, omdat het een log lichaam is. De eenling gaat veel sneller en als de eenlingen op dat logge lichaam wachten, zullen er nooit baanbrekende ervaringen zijn, zowel ten kwade als ten goede, want baanbrekend wil niet zeggen dat het uitsluitend goed is, maar het is altijd: baanbrekend, opbrekend, mensen wakker schuddend, een aanstoot geven tot een ommezwaai.
Er maken zich momenteel heel wat mensen los van de massa, omdat zij zich ergens van bewust worden. Men gaat zich vrij maken van de sociale en de religieuze conventie, waardoor lang aanvaarde wetten en ideeën omver worden gehaald.
Dit brengt de dogmaticus, de stilstaande mens, verdriet, maar degenen die zich bewust worden van fouten en valse voorstellingen, juichen het toe. Het is totaal onbelangrijk of een idool van ons valt; het is belangrijk dat wij ons ervan bewust worden een idool gehad te hebben.
Idolen zijn er op allerlei gebied: religieus, sociaal, wetenschappelijk, geneeskundig, menselijk. Maar zolang wij een idool aanbidden zonder dit eventueel te evenaarden, heeft idolatrie geen enkele zin, integendeel, het houdt ons van onze bewustwording af en dus houden we onze eigen ontwikkeling tegen.
Vandaar dat de meester-leerling verhouding van tijd tot tijd onder de loupe moet worden genomen, opdat deze niet verstart in idolatrie. Menige leerling is verder gekomen dan zijn meester, omdat hij nieuwe uitzichten openbrak die zijn meester mogelijk afraadde.
Ook hier zijn er twee zijden: hoe gaan we te werk?
Eerbiedigen we het heilige, eerbiedigen we de natuurwetten?
Iemand die zich meer en meer bewust wordt, krijgt eveneens inzicht in de verborgen wetten. Hij zal dus weten wat kan en wat niet kan, zodat er niet door een catastrofaal ingrijpen een einde aan zijn voortgang zal worden gemaakt, zoals de mensheidshistorie menigmaal heeft laten zien.
Een gewetensvol en intuïtief mens weet langs welke paden hij moet lopen, terwille van de ontwikkeling van zichzelf en de mensheid. Hij verwerpt ten eerste nooit datgene wat zijn voorgangers ontdekt hebben, maar hij onderzoekt het.
Ontwikkelen is het vergaren van schatten en niet het verwerpen.
De klassieke wetenschap verwerpt menige onbekende schat, louter uit onbekendheid. Elke poging is het proberen waard, zolang we langs de lijnen van intuïtie en geweten lopen.
Het is immers totaal onbelangrijk of het lichaam schone klederen draagt dan wel vodden. Dit heeft niets met ontwikkelen te maken, het is belangrijk dat we ons ervan bewust worden wàt waarde heeft en dit herkennen we in noodsituaties.
Een noodsituatie is altijd een confrontatie met jezelf: wat ben je waard? Ben je moedig genoeg om alle maskerade af te werpen?
Schijn leidt nooit tot bewustworden. bepleistering met teksten en leringen evenmin.
Het bewustworden is een letterlijke inkerving in het eeuwige wezen, dat we in werkelijkheid zijn. Wij dragen ons bewustzijn verder tot aan de eeuwigheid. Ons bewustzijn, de kwaliteit daarvan brengt ons waar we moeten zijn.
Het is merkwaardig, maar ook typerend, dat natuurvolkeren zich veelal bewust zijn van hun afkomst, van hun geërfde geestelijke schatten, terwijl de zg. gecultiveerde mens de herinnering daaraan verloren heeft en zich daardoor van alles op de mouw laat spelden. Dat is innerlijke armoede, het overboord werpen van schatten, van wortels die je levenssap behelzen.
Je kunt je nooit ergens van bewust worden als je niet weet wie je bent en wat je op aarde doet.
Onze begeerte, onze eerzucht, soms onze naïviteit weerhouden ons ervan innerlijk te groeien. We zijn zo intens met andere dingen, vergankelijke, nutteloze dingen bezig, dat we de mogelijkheid tot bewustworden voorbij laten gaan.
We willen niet, want we hebben andere dingen aan ons hoofd.
Bewustwording is een innerlijke behoefte en wanneer deze afwezig is gebeurt er niets.
Je ogen gaan voor iets open als je eraan toe bent, zeggen velen, voor die tijd kan je niets forceren. Bewustwording is een procesmatig groeiproces, dat we niet moeten stoppen en onderbreken, doordat we teveel tijd verdoen met onbelangrijke zaken. Maar iemand die geen behoefte gevoelt aan bewustworden, zegt dit niets. Een bewust groeiend mens gaat iets betekenen voor zijn medemensen en dat reikt verder dan de vriendelijke buur.
Menigeen moet eerst harde klappen hebben voordat zijn ogen opengaan. Hetzelfde geldt voor de maatschappij. Er moeten afschrikwekkende dingen gebeuren, plannen geopperd worden, wil de logge massa enigszins in beweging komen.
Alles heeft dus een doel. Als wij, in het westen, niet zo rolden in luxe en overbodigheid, zou de alternatieve levenswijze, geneeskunde en leringen geen kans gehad hebben. Als ik niet aan den lijve bemerk dat een medicijn giftig voor mij is, of dat het niet helpt, valt het af te wachten of ik iets anders zou proberen.
Het lijkt dat, in grote lijnen, de mensheid naar een grens gedrongen wordt om daar een beslissende keuze te maken.
Terwille van een zich bewust worden.
Kijk naar de chemische rampen, naar de honger, dank zij onze begeerte en de egocentriciteit. Kijk naar de geneeskundige fouten die leiden tot catastrofale flaters, maar ook tot een ommekeer in het denken van de mensen. Kijk naar de atoomproeven wat die teweeg brengen, Kijk naar de experimenten, de laboratoria die rampen uitlokken en ziektebeelden veroorzaken waaraan dier en mens kapotgaan.
Het geeft de massa te denken, de eenling wist het al.
Er wordt veel te dikwijls vergeten dat aan elke uitvinding een andere kant zit en het is die andere kant die veelal tot bewustworden leidt. Niets is uitsluitend goed of uitsluitend kwaad. Elke ervaring in ons leven heeft twee zijden en zodra we die beide zijden naast elkaar leggen, komen we tot bewustworden, tot keuzen, tot besluitvorming die tot bewustworden leidt. Het ene tegenover het andere afwegen en dan beslissen.
Die keuze wordt gemaakt op basis van ons aanwezige bewustzijn. Je bent je ervan bewust dat het ene dan wel het andere het meest waardevolle is. Vandaar dat wij nooit voor een ander kiezen kunnen.
Bewustworden is onderkennen, schiften, voortbouwen op blijvende waarden en het andere laten vallen.
Je kunt je ervan bewust zijn b.v. dat je iemand pijn doet, omdat jezelf die pijn kent of omdat je je in de ander kunt inleven. Maar je kunt je er ook van bewust zijn dat er pijn moet zijn om een geboorte te ontketenen.
Nu gaat het erom wat je het belangrijkste vindt. Iemand die geen pijnen wil lijden zal nooit een geboorte zien en menigeen houdt teveel van zichzelf om die pijn te willen doorstaan.
De sentimentele mens, is de mens die nutteloos lijdt, of nodeloos bedroefd is. Hij lijdt voordat er iets is gebeurt, uit angst voor het echte lijden.
De angst houdt ons van innerlijke groei af; de onrijpe kan nog niet groeien. Maar heel vaak bemerken we dat we nu een stap moeten zetten, we zijn ons ervan bewust en we wijken uit, uit angst.
De angst waarvoor? Voor het onbekende!
De angst voor onszelf, onze zorgvuldig opgebouwde schijnwereld. De hypocriet in ons is bang zijn ware aard te tonen.
Vandaar dat in al die zg. esoterische, religieuze, occulte bewegingen de mensen blijven staan in de theorie. Ze willen hun schijnwereld niet verliezen, op de enkeling na, die echter verder komt ondanks de groep.
Als iemand zich ergens niet van bewust is, weet u hoe onmogelijk het is hem of haar iets bij te brengen, het is onbegonnen werk.
Als je je niet bewust bent van je fouten en je tekortkomingen, blijf je de eigengereide, hypocriete mens.
Als je je daarentegen overdreven bewust bent van je eigen tekortkomingen, hebt je geen kennis van je eigen begaafdheden en ga je ten onder in daadloosheid en treurigheid.
Beide zijden leiden nooit tot bewustwording. Het bewust worden van de twee zijden die je tegen elkaar moet afwegen, ook in jezelf. Wat heb ik voor kwaliteiten, wat staan daar voor tekortkomingen tegenover? Het is gewoon een kwestie van eenvoudige boekhouding.
En met de winstrekening (want verliesrekeningen zijn er slechts indien we dit bewust willen) gaan we dan verder.
Niemand in het leven behoeft te verliezen, zo zit de mens niet in elkaar. Zijn geest kent onvoorstelbare mogelijkheden, maar als we die ongebruikt laten liggen is het begrijpelijk dat we aan verlies denken. Je moet je ervan bewust worden wat je geest kan, wat die innerlijke mens kan, en als je, dogmatisch, intellectueel, eenzijdig denkt, ga je bij voorbaat van een fiasco uit.
Vandaar die te dikwijls gehoorde kreet: Ik kan niet.
De mens kan alles, als hij zich bewust wordt van wie hij is, wat hij bezit en van zijn mogelijkheden.
De literatuur is vol van uitspraken die wijzen op die 'eerste schrede'; weer die eerste schrede naar het onbekende, ook het onbekende in jezelf.
Velen zijn geestelijk lui, waarvoor zij allerlei excuses hebben; geestelijk luien laten het voor zich doen of lezen er eindeloos over, maar weigeren de baanbrekende stap te zetten.
Dit zijn degenen die zich niet bewust willen worden, want bewustzijn maakt je wereld groter, interessanter, maar ook moeilijker en verantwoordelijker. Die laatste brengen een last mede, de last van de wetende die niet zijn ogen meer kan sluiten, maar een taak heeft.
Het is de taak die de eenling wordt opgelegd, maar waarvoor ook wel rebellerende groepen worden gebruikt. Het is de taak die een weg vrijmaakt voor de goedwillenden en de zoekers.
Het is een taak voor hen die niet vragen om dank, noch stilstaan bij de onwetendheid, maar die coûte que coûte verder gaan, omdat zij zich bewust zijn van hun afkomst, hun taak, hun roeping.
Zij roepen niet om groepen, noch om meesters; zij gaan hun weg en verzamelen feiten, verrichten zg. wonderen en staan hun medemensen bij, indien deze door de feiten worden verrast.
Het zijn de eenlingen, deze eenlingen, die geschiedenis maken, en het zijn dus altijd mensen die zich bewust worden en daardoor groeien, groeien naar het eenlingschap, maar nooit naar de massa. Zij groeien zoals de eik groeit: krachtig, onaantastbaar, stralend, imposant, onder hun dak kunnen velen schuilen.
Wie voor deze taak angst heeft, kan beter een nietig struikje worden, door iedereen vertrapt die opziet naar de eik en deze bewondert.
Hij, die genoegen neemt met een arbeid dicht bij de grond, zal nooit geroepen worden tot een arbeid die hemelse kracht vraagt, want slechts zij die uit de hemelen komen, weten wat die hemelen van hen vragen kunnen.
En zij die uit de hemelen komen, zouden zij angst kunnen hebben van iets dat uit die hemel komt?
Wel, vanuit de geboortegrond, de hemel, komt de opdracht voor de eeuwig zijnde, die in ons woont. Als we deze volgen kan niets ons gebeuren.
Zij, die zich hun afstamming herinneren weten het.