Het verschil tussen religio en godsdienst is dat re-ligio een doel beoogt, godsdienst bevoordeelt alleen zichzelf.
Mogelijk dat voorgangers iets anders zeggen, maar het is het doel van georganiseerde godsdiensten om zichzelf, of hun leider, in stand te houden.
Indien er gesproken wordt over een "geestelijke bevrijding", dan bedoelt men meestal dat men de mens van zijn "ego" wil bevrijden.
Het is nauwelijks onderzocht wat de methode daarmede annex voor lichamelijke gevolgen heeft?
Want ook zware zenuwpatiënten verliezen hun "ego" vaak als gevolg van een mineralenverlies, vooral de funderende mineralen, die de mens aan de aarde bindt.
In vele sekten is "aards" zijn immers iets minderwaardigs?
Het zich concentreren op sekteleiders kan als gevolg hebben bijv. een kalkverlies, sekten houden, zoals bijv. door meditatie, hun leider in stand.
In sommige sekten is er sprake van het absorberen van de energie van de discipelen, zonder dat deze het weten en zonder dat de leider iets kwaads bedoelt.
Men kent eenvoudig de natuurlijke wetten niet.
Binnen de natuur absorbeert automatisch het sterkste magnetische veld het zwakkere.
Een wisselwerking is slechts mogelijk indien de zwakke zich bewust wordt van zijn zelfstandigheid.
Daarom is "de overgave" - zoveel gevraagd binnen groeperingen - een riskante instelling.
Iemand, die zijn ego verliest, verliest eveneens weerstand tegen geestelijke uitbuiterij.
Vooral als er nog suggestief - liefst met bedreigingen - onderwezen wordt dat het "ego" slecht is en een obstakel op de spirituele weg.
Men gaat zich schamen voor zichzelf en legt zich erop toe een z.g. ikloze en spirituele levenswijze te voeren.
Talloos zijn de mensen die hierdoor zichzelf slachtofferen.
En er zijn vele artsen die hierdoor zenuwpatiënten krijgen.
De opzet behoeft niet kwaadaardig te zijn, maar het is de onkunde, vooral de onbekendheid met de natuurwetten, zoals bij de sekten, omdat zij alles wat aards of natuurlijk is schuwen.
Maar de natuurwetten vormen een fundament of een voorbeeld.
En wil men zichzelf - of anderen - spiritueel bevrijden, dan behoort men kennis te hebben van de verbinding tussen aarde en hemel.
De aarde is afhankelijk van de hemel, dus zij moet ondergeschikt zijn aan de hemelse wetten en hemelse wetten zijn kosmische wetten, daarbij is niets "zweverigs of sektarisch".
Vooral in deze tijd experimenteert men veel met de z.g. spiritualiteit, zonder op de hoogte te zijn met de automatisch in werking tredende natuurwetten.
Een geestelijke bevrijding kan nooit volgen op de onwetendheid met of het vergrijp tegen de natuurwetten.
Ten eerste: waarvan wil de mens worden bevrijd?
Van zijn problemen?
Van zijn "slechte" aardse neigingen?
Van zijn onvrede met zichzelf?
Wil hij worden als de geestelijke leider, die hij denkt te kennen en op een voetstuk plaatst?
Een geestelijke bevrijding is slechts waardevol voor de nazaten van de afgedaalde godenzonen, aardse mensen hebben aardse problemen die thuishoren bij de diverse therapieën.
Onze afkomst - spiritueel en kosmisch gezien - is ingeschapen.
Lichamelijke afkomst geeft slechts lichamelijke gevolgen of familie-erfenissen, in bloed, in opvattingen.
Het onvrede hebben met zijn aardse bestaan KAN een aanwijzing zijn voor de afkomst van de goden, mits het geen gevolg is van onevenwichtigheid, vooral van de mineralen.
Alles hangt samen met een chemische samenstelling, hoe a-spiritueel sommigen dit ook vinden klinken.
Harmonie begint met een mineralen evenwicht, en de mensen doen veel, dikwijls onbewust, om dit evenwicht te verstoren.
Een geestelijke bevrijding geldt uitsluitend voor hen "die hier niet thuis horen".
Het z.g. bevrijden van ons ego geschiedt al na onze dood, dat is een automatisch gevolg van de kosmische wetten.
Het domineren, het beheersen van egocentrisch gedrag leidt maar al te vaak tot hypocrisie.
Men probeert dit omdat de sekte het vraagt bijv. en vooral "omdat de geliefde en bewonderde leider" dit verlangt.
De belangrijkste vraag is natuurlijk: Wat wil ik?
Dit is geen egocentrisch standpunt, zoals zoveel wordt gesuggereerd, maar een eerste stap naar harmonie.
Wij gaan er toch vanuit dat vrijwel allen die zich in de esoterische en spirituele kringen bewegen niet ziekelijk egocentrisch zijn gericht.
Dat de wereld aan egocentriciteit en zelfbevrediging ten onder gaat, weten we vrijwel allen.
Dit gedrag behoort althans achter ons te liggen, als wij onze aandacht richten op de spiritualiteit.
Dat wat geen gewin voor onszelf opbrengt, onverschillig in welk opzicht, interesseert de egocentrische mensen niet.
Wenden wij ons tot een spirituele levenshouding, dan mag NIETS van dit ego-belang, dat natuurlijk is, ons domineren.
We kunnen het NIET onderdrukken, dat brengt ons uit balans.
Binnen al die z.g. esoterische of spirituele bewegingen krioelt het van de onevenwichtigen en onevenwichtigheid is GEEN spiritualiteit, maar een aandoening.
Macrobiotiek is bijv. zeer lichamelijk gericht en herstelt daarom, onevenwichtigheid, wat velen uitleggen als "genezing". Macrobiotiek is zeer aards gericht, het herstellen van de binding met de natuur, maar ook hier proberen volgelingen fanatiek z.g. harmonisch te worden.
Fanatisme is de grootste fout, onverschillig waarin, en leidt ALTIJD tot excessen.
Daar tegenover staat: fatalisme, dat evenzeer leidt tot excessen, alleen in een ander opzicht.
Geestelijke bevrijding volgt pas - op de juiste wijze - wanneer mensen "inzicht" krijgen in zichzelf, in hun wensen, in de noodzakelijke kosmische verhoudingen.
Daarom is het zo juist wat de alchemisten zeggen: "observeer de natuur", hetgeen het overgrote deel van de z.g. esoterici nalaten.
De natuur BLIJFT in harmonie met de hemelse wetten, al heeft zij daartoe af en toe z.g. catastrofen voor nodig.
Het gaat om het doel, dat weten sommige groeperingen heel goed en - afgezien van de aard van hun doel - riskeren zij catastrofen.
Mensen worden dan niet geteld, maar geofferd aan hun doel.
Er zijn voorbeelden te over om ons heen.
Het grote vergrijp tegen de kosmische wetten is: het levende te offeren terwille van een materieel doel, velen slachtofferen de zwakkeren terwille van een egocentrisch doel.
Groepsbelangen gaan dan voor het belang van de eenling.
Dat is een algemeen verspreid gezichtspunt, terwille van een overwinning.
Zoals de Stoïcijnen zeiden: "De bijenzwerm is belangrijker dan de bij."
Dat is ook waar in de samenleving.
De natuur volgt dezelfde richtlijnen, terwille van haar zelfbehoud.
Maar nu, als het om een geestelijke bevrijding gaat, dan gaat het om het individu.
"Benadeelt gij één in Mijn Naam, dan benadeelt gij Mij", een uitspraak van Jezus, maar een universeel standpunt in de spiritualiteit.
Gemeenschapszin is noodzakelijk als uitgangspunt, maar het individualisme werkt aan de geestelijke bevrijding, althans -INDIEN - het eerste aan de wetten van de gemeenschap wordt voldaan.
Een individu maakt zich los uit een gemeenschap, maar heeft WEL voldaan aan haar wetten.
Geen enkel individu is allround wanneer het deze gemeenschapswetten niet kent of heeft genegeerd.
Helpen, medemenselijkheid, opofferingsgezindheid, zijn gemeenschapswetten die het individu tot aan de grens heeft moeten verwerkelijken.
Indien men denkt: ik zoek de geestelijke bevrijding en negeert daarnaast zijn naasten "uit de zwerm", is de genoemde bevrijding onmogelijk.
Men bevrijdt zichzelf niet "over de lijken" van zijn medemensen.
Men klimt niet over de ruggen van zijn medemensen tot God.
In de Mandeeën-geschriften zijn daar mooie voorbeelden van:
"Als de ziel bij de hemelpoort komt, zegt de poortwachter:
Wie hebt gij meegenomen?"
De geestelijke bevrijding is voor de ziel, maar een ziel die zich werkelijk "op weg" begeeft vergeet zijn broeder of zuster of gelijken niet.
Dat KAN hij niet, dat zit niet in hem.
Aan de andere kant loopt dit medeleven niet uit in bemoeizucht, noch in fanatisme, of het forceren van de anderen.
Dàt is een egocentrisch streven.
Zie eerst dat uzelf niet valle, voordat u anderen helpt opstaan.
Tolerantie is een edel standpunt, mits het geen gemakzucht wordt.
Het evenwicht is moeilijk, in alle opzichten, harmonie tussen de tegengestelden is een streven, en een dwangmatig forceren van velen, maar het behoort een automatisch gevolg te zijn van een innerlijke toestand.
Het "hunkeren" naar bevrijding zoals sekteleden kunnen zeggen is een egoïstisch standpunt.
Men "hunkert" ergens niet naar, maar men geeft gevolg aan bestaande innerlijke feiten.
In te vele z.g. spirituele groeperingen wordt maar al te dikwijls een eigengericht streven gevolgd, ook door de leider.
Men zoekt altijd iets voor zichzelf en spiritualiteit, in de beste zin van het woord, zoekt iets voor "de ander", namelijk de ziel.
Geen persoonlijkheid wordt beter van spirituele activiteit, integendeel: de persoonlijkheid wordt naar de achtergrond gedreven.
Dat kan men oefenen, maar dat helpt niet.
Er gebeurt niets zolang men "ijvert", maar een proces van bevrijding zet zich pas in gang als het een vanzelfsprekend uitvloeisel wordt van een innerlijke situatie.
Daarom zijn er zoveel sekten en groepen die leren en beleren, omdat het irritante is dat spiritualiteit een gevolg is van een innerlijke rijpheid.
Het is een doorlopende irritatie voor de strevende mens.
Spiritualiteit is eigenlijk een voortdurende strijd tussen overgave en wil, want van "bevrijding" weet slechts de gevallen ziel wat af.
Alle verdere oefening en training zijn aards, lichaamsgebonden, d.w.z. komen het lichaam ten goede.
Elk persoonlijk inzicht is een fase op de weg-terug.
Elke foutieve stap behoort een lering te zijn.
Groei is het enige dat telt en groei is geen beoefening van leringen, maar groei is een ervaringsweg vol processen.
Processen bedenkt men niet, die komen, op hun bestemde tijd.
Het voornaamste is: waakzaam zijn.
Waarom gebeurt dit of dat in mijn leven?
En NOOIT de schuld bij anderen of buiten zichzelf zoeken en evenmin schuldcomplexen kweken.
Constateren en optekenen, terugvallen op oude ervaringen en de rekening opmaken.
Waar ben ik in de fout gegaan?
En dan herstellen en verder gaan.
Men kan ook iets berouwen, maar tijdelijk.
Berouw is een goede bewogenheid, mits men zichzelf er niet door verstikt.
Een spirituele bevrijdingsweg is NIET ingewikkeld, maar wel consequent en oprecht.
Het is nog nooit gebeurt dat een ziel indien zij oprecht reageert, geen antwoord krijgt op haar problemen.
In feite weet de ziel precies wat zij moet doen, maar aarzelt omdat er iets wordt gevraagd waar de persoonlijkheid geen zin in heeft.
Hebt u nooit bemerkt dat men eerder luistert naar oplossingen die zich bij onszelf aanpassen, dan moeilijker wegen te nemen?
Dat is de mens ingeschapen, daarom zegt de Heidelbergse Catechismus dat de mens geneigd is "naar alle kwaad".
Het natuurlijke wezen zoekt de weg van de minste weerstand, zoals de plant zich altijd weer voortplant via haar bekende mogelijkheden.
Eeuwen van kerkgeschiedenis en -overheersing heeft ons opgelegd dat we dit moeten weerstreven en zo zijn vele kerkmensen geneigd alles wat gemakkelijk is te wantrouwen, dat is het andere uiterste.
Ook sommige sekten zoeken hierin hun heil; pijniging, oefening, zichzelf straffen, enz.
Mensen die zichzelf onbewust te gemakzuchtig vinden, zoeken hierin hun compensatie, maar nergens staat geschreven dat de weg-terug er zo uitziet.
De weg-terug of de spirituele bevrijding is een individuele weg en hangt van AHA-belevenissen aan elkaar.
Hij bestaat vooral uit luisteren met een innerlijk oor, met intense concentratie en vooral: in bescheidenheid
Natuurlijk weten vele mensen heel wat van esoterie, van filosofie, van natuurgebeuren, maar werkelijk weten wordt gevolgd door feiten en veranderingen.
Een weten dat GEEN verandering dan wel groei opwekt, is GEEN weten, dat is theorie.
De wereld en de mensheid komen om in theorieën.
Spirituele bevrijding is een DOEL, maar niemand heeft dit nog bereikt, anders waren zij niet meer op aarde.
Bevrijde mensen komen in de achtste levenssfeer en als zij op aarde wederkomen is dit in opdracht.
Een bevrijdende opdracht krijg je niet, die HEB je - voordat je op aarde terugkeert.
En zij die zo'n opdracht hebben, slaan zich nooit op de borst, want zij weten "wee hen die vallen", dit wordt hen zeer streng aangerekend.
Als men een opdracht heeft dan zijn de mogelijkheden aanwezig, maar falen kan elkeen.
Het is een risico om op aarde terug te komen om een opdracht te vervullen, want de confrontatie met een aards lichaam houdt consequenties in zich.
Het is het Volmaakte dat zich gaat bedienen van het onvolmaakte.
Niet voor niets wordt er gesproken van "zonden tegen de Heilige Geest", dat is geen kerkelijk standpunt, dat is een oergegeven.
Het volmaakte daagt het onvolmaakte uit terwille van een bepaald doel.
Daarom is het vrijwillig terugkeren een "offerande", en meestal kent men de risico's.
En geen enkel mens kan beoordelen wie zulk een opdracht bezit, want het is niet gemakkelijk en niet "prettig" voor de gewone mens, dus voor de persoonlijkheid die hiermede wordt opgescheept.
Opdrachten worden meestal herkend aan zelfofferanden, in velerlei variaties.
Hier gaat het allang niet meer om de "spirituele bevrijding", want die kent de betrokkene, het gaat erom zich staande te houden binnen een wereld vol onbegrip.
Daarom is het zeer kenmerkend indien iemand zegt: "ik behoeft niet meer terug te komen", dan weet men niet waarover men spreekt.
Er zijn helpers vanuit de kosmos verspreid over de gehele wereld, maar hun opdrachten zijn verschillend en men kan deze niet tegenover elkander afwegen.
Al deze soort "helpers" zijn noodzakelijk, maar zij herkennen elkander wel.
Zij beconcurreren elkander nooit, maar zij respecteren elkander.
Men behoeft een "helper" niet te zeggen: die en die heeft een opdracht, dat is een "helper", dat zien de betrokkenen zelf wel.
Zij hebben ook geen boodschappen nodig van al die z.g. mediamieke mensen, ook hier kent de "helper" zijn wegen om inlichtingen te vragen indien dat nodig is.
Dichter bij zijn ziel komen, deze duidelijk in zich en om zich voelen, gebeurt alleen in stilte en niet eens op gezette of voorgeschreven tijden, de ziel maakt het aan de betrokkene bekend door een gebeurtenis of een sensatie.
Daarom is het zo belangrijk dat men in nauw contact blijft met die ziel en niet zich daarvan verwijdert.
Men weet wanneer de ziel spreekt, men weet wanneer men zich daarvan verwijdert.
De ziel kan zich door het gehele lichaam bewegen, zij is niet plaatsgebonden, een fluïdum kan immers overal doordringen.
Meestal begint de ervaring vanuit het hart, NOOIT vanuit het hoofd.
Daarin verdwijnen pijnlijke emoties, zoals verdriet, eenzaamheid, teleurstelling, die lossen op, omdat zij tijdelijk en altijd aardgebonden zijn.
Een zielenbevrijding, dus een bewegende ziel ervaren, die op weg is naar huis, is een onvergetelijke ervaring.
Zo aangrijpend dat men er met niemand over durft te spreken uit vrees de ervaring te verlagen.
Je kunt wel deze ervaring met iemand delen, dan beweegt zich dat zielenfluïdum van ziel tot ziel.
Maar ook dan behoeft er niet te worden gesproken.
Wie zal aan een medemens deze ervaring uitleggen?
Woorden schieten te kort en breken af.
Het is een waarlijke "bevrijding" in de juiste betekenis, alles valt weg, men wordt opgeheven.
Dan blijken het aardse lichaam en de menselijke wereld werkelijk beletselen te zijn, maar nooit blijvend.
Onze problematiek komt ALTIJD uit het intellect en de gemakzucht en de twijfels van de persoonlijkheid.
Wij, mensen, wegen alle waarden tegen elkander af en kiezen dan.
Maar - in wezen - valt er niet te kiezen, wij WORDEN gekozen door datgene dat ons rijp vindt voor bepaalde ervaringen.
Niemand kan dit naderbij forceren, door wat dan ook - het komt en het gaat zoals HET dit goedkeurt.
En wij, intellectuele, overwegende, egocentrische mensen hebben dit maar te aanvaarden of we het goedkeuren of niet.
Let alleen op: als HET er is, ga er niet aan voorbij, luister en wacht, zodat men gereed is als HET roept.