Als "sophisticated people" zou elke heilige wetenschap of kunst dus ons deel moeten zijn zonder dat we - door de wereld - een genie zouden werden genoemd.
In alle gevallen van de Kunsten gaat het om het onderkennen van trillingen, die onze ziel beroeren en die we dus als dialectische mensen onderscheiden als hemels dan wel anti-hemels.
Er zijn natuurlijk trillingen die het hemelse kunnen verjagen of verbreken; het puur aardse in zijn natuurlijke vorm verbreekt hen niet maar absorbeert hen.
Maar trillingen die doortrokken zijn van de oerzonden of hoofdzonden stellen zich anti-hemels op, louter omdat deze zeven oerzonden de oorzaak werden tot de "val" of indaling der Licht-zonen.
Zij waren oorspronkelijk zeven Hemelse Deugden, na de val omgepoold tot zeven oerzonden die de vijanden werden van het Licht.
Het is hetzelfde als Deus ompolen tot demon en iedereen weet dat demon anti-Deus is geworden.
Het gaat dan niet om Deus EN demon zoals het gaat om yin EN yang, maar het gaat om Deus OF demon en ook om oerzonden OF oerdeugden.
Elke gevallen Lichtzoon en zijn erfgenamen worden gedreven door één dan wel meerdere oerzonden, die het lichtende ompolen tot iets vernietigends.
Er is tenslotte maar één Licht, nietwaar, en de mens zegt altijd: het ligt er maar aan hoe je het aanwendt.
Bij de Zeven Kunsten is het evenzo: lichtloze kunsten zijn éénzijdig, maar de Kunsten die vernietigend kunnen worden aangewend zijn omgepoold, het lichtende wat er in was, is omgezet in het z.g. zwarte licht, in zwarte magie, in iets dat zielen zou kunnen vernietigen.
Nu we aangekomen zijn bij de ARITMETICA is het goed hierover te spreken, omdat ARITMETICA als het "onderscheiden van de trillingen der getallen", kennis kan schenken van de vernietigingskracht van het ene (de 1) en het derde (de 3).
Sprekende met het Heksen-éénmaal-één uit Goethe's Faust: "uit drie en één en één en drie is de leugen voortgekomen".
Het is interessant dat op de eerste en de derde plaats in de rangorde van de Zeven Kunsten de Geometrie en de Retorica staan.
Uit vorm en woord zijn dus leugens voortgekomen en op de tweede plaats staat de Grammatica, het lezen en schrijven; de tweede plaats verbindt 1 (één) en 3 (drie), de tweede plaats of de 2 (twee) is de baarmoeder van het zaad van de 1 (één) en brengt als 3 (drie) een vrucht voort.
De twee is afhankelijk, vrouwelijk, heeft een verborgen kracht, is het overleggende, het onderzoekende.
In de natuur bestaat, behalve uit geometrische vormen, alles uit getallen.
Tenslotte kun je de geometrie vertalen in getallen.
Je kunt je altijd afvragen waarom de ene plant 3 blaadjes heeft en de andere 5.
Waarom men twee oren heeft en één mond, waarom twee nieren en twee longen, maar één hart en 12 paar hersenstrengen.
Waarom in de fysionomie alles in drieën wordt verdeeld: evenals in de geneeskunde en in de oude zonnesymbolieken.
Uit 3 - zegt Faust - komt mede het slechte voort; 3 en 1 werken samen, denk maar aan de pythagorese getallenleer:
1 is energie of wil;
3 is vrucht, verlossing of licht.
En deze energie gaat via kennis of weten, de 2.
Denk aan de Kabbala, waarin staat dat de Grote Architect in het oerbegin 3 - 5 - en 7 stappen deed, alvorens hij tot scheppen overging.
3 is de kracht van de Lichtgeboorte,
5 is de beweging van het licht en zijn verhouding tegenover het duister,
7 is het fundament, geordend in licht en duister.
Deze oude kabbalistische opvatting, die natuurlijk uit een oertijd stamt, een gegeven van de Lichtzonen, is terug te vinden in de getallensymboliek zoals we die heden kennen.
Waarom hebben we 5 vingers - samen aan de handen 10?
De trilling van 5 is totaal anders dan de trilling van 6, en 10 is het getal van de vereniging van eeuwigheid en tijd.
Vrijwel elke alternatieve geneeskundige weet wat er uitgaat van handen en/of voeten; maar ook de esotericus weet dit, hoewel hem dikwijls ontgaat dat de voeten evenzeer kracht hebben.
De voeten, met hun 5 tenen, zijn in direct contact met de aarde, de handen zijn in aanraking met de medemensen.
Als we b.v. 6 tenen hadden, dan zou er een andere trilling van handen en voeten uitgaan.
Zoals gezegd: 5 is de beweging van het licht en zijn verhouding tot het duister.
Uit 5 komt licht voort OF anti-licht.
In de getallenleer staat het voor re-ligio, de wederverbintenis.
Als 5 op het valse spoor zit, wordt het anti-religio, anti elke verbinding met het licht.
Denk aan de zeven chakra's, gelegen in onze microkosmos, waarom zijn het er zeven?
Zeven is een uitdrukking van een TIJDELIJKE verbintenis van het hemelse met het aardse, van de drievoud met het vierkant.
Heel ons organisme getuigt van een getallenleer, van trillingen, die vastgelegd werden in getallen.
Getallen zijn ouder dan woorden; tellen kan iedereen, van het begin aan.
In de 7 wordt de Lichtzoon (als de goede 3) verbonden met de vier elementen van de aarde (4). Als alles goed gaat wordt hij een Overwinnaar - zoals in de getallenleer de 7 toont - en dan begint de terugweg, het omhoogklimmen vanuit het benedenste naar het bovenste, zoals het teken van de 8 aanduidt.
In ons lichaam hebben we een schone achtvoudigheid: de 8 openingen van ons heiligbeen.
Een esotericus weet dat in dit heiligbeen de geestelijke omwending geschiedt, dat van hieruit de boom met de wortels OMHOOG wordt gericht.
In alle - behalve de voorchristelijke - leringen, rust op de 8, de achtvoudigheid of het achtste een taboe.
Dat is merkwaardig, omdat juist via dat achtste de Lichtzoon terug moet keren. Dan vraag je je af: degenen, die die leringen bedachten, wilden die niet terug?
Wilden ze zich houden aan de zevenvoud, de TIJDELIJKE cyclus die binnen het gevallen stadium heerst en die onderhevig is aan de herhaling?
Na de zeven gaat de terugweg nl. voort tot en met de twaalfvoudigheid, in de Tarot de verhanging of de opheffing van de wortels tot de hemel.
En dan komt het z.g. ongeluksgetal, nietwaar: de 13.
Wel, het is het heilige getal in diverse oosterse en voorchristelijke opvattingen, omdat dertien de verbreking van de val of de opheffing van de gespletenheid aanduidt: de dood of het niet-zijn van het ego.
Ook deze twaalfvoudigheid vinden we op aarde èn in ons organisme terug en deze leert ons, zo zou het tenminste moeten zijn, als we dialectische mensen waren: het niet-zijn, de verhanging, de ego-offerande.
Op deze wijze kan b.v. ook de astrologie met zijn 12 zodiakale tekens en zijn zeven planeten worden geduid.
De mysterieplaneten vallen buiten deze cirkel.
Men noemt de zeven planeten en de 12 zodiakale tekens in de oudste leringen: de zeven demonen en hun trawanten.
De ARITMETICA is zozeer met onszelf en de gehele schepping verstrengeld dat we haar evenmin kunnen ontkennen als de voorgaande kunsten.
Dan komen we bij de MUZIEK, waarvan menigeen denkt dat het één van de meest hoogstaande kunsten is.
Toch staat zij ook in de rij van de heilige wetenschappen of kunsten, en wordt zij beschouwd als een wetenschap, een heilige of goddelijke wetenschap. En om haar te kennen of te beoefenen moeten we evenzeer beschikken over die tweevoudigheid van de Lichtzoon.
Want de Aritmetica leert ons dat alleen de tweevoudigheid in staat is een vrucht, een verlossing, of het licht te bewaren, terwijl de drievoudigheid het IS.
Wij zouden eigenlijk als dialectische mensen zwanger behoren te zijn van het licht, het zaad van het Licht of de hemel.
In de MUZIEK worden trillingen tot klanken.
Klanken kunnen worden tot vormen.
Getallen zijn gestolde trillingen, evenals geometrische vormen gestolde getallen en trillingen en klanken en dialectiek zijn.
Ook wij zijn dat.
Elk mens geeft zijn eigen muziek af, zoals de hemellichamen sferenmuziek afgeven.
En die sferenmuziek wordt bepaald door hun afstand van de zon, hun verhouding tot de zon, hun geometrie tegenover de zon.
Hetzelfde zegt Hermes van de scheppingen.
Hij ordent ze naar hun verhouding tot de zon of het Licht.
Onze eigen verhouding tot het Licht bepaalt onze eigen muziek.
Hoe dichter een mens bij het Licht staat des te beter zal hij DE kunsten, inclusief de muziek, kunnen voortbrengen.
Maar hoe dichter hij bij het Licht staat des te beter hij weet dat in de muziek alle andere wetenschappen besloten liggen.
Geen enkele staat of zichzelf.
Zij dragen mede de andere kunsten.
Denk maar aan de zeven kleuren.
In de muziek heb je het octaaf, de acht.
Daarom acht men waarschijnlijk de muziek zo hoog, omdat zij een achtvoudigheid herbergt.
Elk van onze organen zendt muziek uit, klanken, trillingen die we kunnen interpreteren als klanken.
Planten, dieren, mineralen, alle zenden zij hun eigen muziek uit en gezegend is de mens die hen beluisteren kan met zijn oren, met zijn huid, met zijn ziel.
Via de oren - zegt een oude gnostieke overlevering - speciaal via het rechteroor, werd Maria zwanger.
Muziek beluisteren we met de oren, denken we, maar onze huid is zeker zo gevoelig, want legde God daarin niet HET gehoor?
De stem is ons klankbord van de muziek van ons organisme.
Daarin kunnen we de innerlijke situatie van lichaam èn ziel, de tweeheid, beluisteren of van de aardse tweeheid: van negatief en positief.
De Muziek, als hemelse wetenschap is het samenvoegen van trillingen die tot hemelse klanken worden, eigenlijk het beluisteren van hemelse trillingen die via een componist gekristalliseerd worden in noten, en dan via de vertolker uit die gevangenschap worden verlost.
De vertolker moet dus kunnen lezen, de grammatica beheersen, de heilige grammatica, zo de ziel uit de gevangenis kunnen verlossen.
De componist is op zijn beurt als een grammaticus als hij de muziek opschrijft, de gehoorde klanken.
Hij is een musicus als hij ze speelt, direct vanuit zijn gehoor, dat de kosmische trillingen opving.
Daarna wordt hij een grammaticus en dan ontdekt hij dat de trillingen geometrisch zijn gerangschikt, volgens de wet van de Grote Architect.
Zei Bach, de grootste musicus aller tijden, zoals de kenners zeggen, niet dat muziek meetkundig was?
Kunnen lezen, als een grammaticus der oudheid, maakt van de muzikale vertolker een kunstenaar die de verlossing, de oplossing aan zijn naasten doorgeeft.
In alle vrije Kunsten ligt de gave tot helen of heiligen.
De geneeskunst behoort tot de zeven kunsten, zij ligt daarin besloten, zonder naam, zonder aanduiding, als een vrucht van allen.
Daarom is de werkelijke genezer iemand die een roeping heeft of voelt. Het geroepen worden om je naasten iets te vertellen via DE kunsten.
De geneeskunst maakt immers ook gebruik van de diagnose?
De kennis van de tweevoudigheid en dan nog wel via de gnosis, het eerste kennen of HERkennen, de kennis via het hart of de ziel.
Geneeskunst is een voortvloeisel van de kunsten, dat kan niet anders.
Elke ontmoeting met één van de kunsten moet ons heiligen of helen.
De natuur beantwoordt aan die opdracht, de gotische kathedralen ook via hun Gulden Snede, harmonische muziek doet dat ook, een woord, een geschrift kan dat ook, een dialectisch mens kan dat ook, zodra hij sophisticated is, een vertolker.
En dan de ASTRONOMIE
De astronomie, zoals die heden wordt onderwezen, is natuurlijk enigszins het spoor bijster, hoewel er een kentering is gezien de reeds geciteerde boeken o.a. Tao van fysica.
Aan de hemel ontdekt men nl. wetten, bewijzen, die een Bron kenbaar maken, een oerbron.
Geen enkele astronoom kan deze Bron ontkennen.
Dat is de eerste geneeskunst van de Astronomie.
Astronomen zijn heel bijzondere mensen onder de wetenschappers. Zij worden vrijwel nooit arrogant of star.
Door het overweldigende gegeven waarmede zij dagelijks worden geconfronteerd, vergeten zij zichzelf, gevoelen zij zich kleiner.
Is dat verwonderlijk?
Aan de hemel gelden de wetten die op aarde uitkristalliseerden in menselijke verhoudingen, in ons organisme, in onze levensweg.
De macrokosmos weerspiegelt zich in onze microkosmos en onze microkosmos is verantwoordelijk voor ons organisme en zijn wel en wee.
De verhouding macrokosmos - microkosmos bepaalt ons gezond dan wel ziek zijn.
Zoals Paracelsus dat zo mooi zei: de grote Archéus bestemt het leven van onze kleine Archéus - de ziel.
Aan de hemel vindt je de "zwarte gaten", een verbijsterende ontdekking, zij slurpen alle energie om zich heen op.
Er zijn eveneens mensen die zich net zo gedragen.
Zij zijn geestelijk "stervende" en in een laatste wanhopige poging slurpen zij de energie van hun naasten.
Er zijn aan de hemel kometen en quasars.
Kometen trekken aan onze aarde voorbij, soms schrikken zij ons even op, zij verbranden zichzelf en sterven.
Doen boodschappers en bezielden dat niet eveneens?
Sterven terwille van het licht, terwille van het doorgegeven licht?
En dan zijn er nog de quasars, waarvan de astronomen niet weten waarheen zij gaan. Op weg naar een ander heelal, verlaten zij het heelal of komen zij terug?
Quasars ontsteken zichzelf doorlopend, zij laden zichzelf bij, zij zijn een groot wonder en een mysterie.
Dat is nu de opdracht van de gevallen Lichtzoon: opnieuw een quasar worden, één die een nieuw heelal grondt.
Één, die de tijdelijkheid verlaat, lichtend, nooit uitgedoofd, maar altijd lichtend en bouwt aan een volkomen andere wereld, of, anders gezegd: de oeroude goddelijke verhoudingen herstelt.
Astronomie, als één der Kunsten die de Lichtzonen op aarde brachten, onderwijst ons in het: zo boven zo beneden.
Het omhoog zien en het begrijpen van de lichten des hemels.
De huidige astronomen komen via berekeningen, via de geometrie soms tot dit inzicht en uitzicht.
Zij ontdekken de sferenmuziek - zoals Kepler deed - en noemen het trillingen, meetbare geluiden.
Zij ontdekken de merkwaardige verhoudingen van planeten onderling, van sterren en hemellichamen en meten dit met de quantummechanica, anders komen ze er niet uit.
Zij kennen, evenals de natuurkundigen, de eindigheid van de huidige kosmos.
Een nieuw boek hierover is: Over de rand van de oneindigheid, van Paul Davis, die, evenals Isaac Asimov tot verbijsterende veronderstellingen komt.
Verbijsterende ontdekkingen die door de dialectische mens nog niet begrepen en berekend kunnen worden, omdat hij tweevoudig is en de naakte werkelijkheid omvatten vraagt drie-voudigheid, die verlossing schenkt, of DE oplossing geeft.
Maar we bewegen ons langzaam maar zeker "over de rand van de eindigheid" en dat wil tevens zeggen dat er dus een nieuwe tijd komende is.
Een veronderstelling die vrijwel niemand meer zal ontkennen.
De beste remedie tegen die geestelijke nostalgie is: je bezig houden met de Zeven Kunsten en hun uitlopers en dit zien als een roeping, een innerlijke noodzaak, want al deze Kunsten verlossen je van jezelf, brengen je tot de OP-lossing, en verjagen je eenzaamheid.
Omdat zij allen je verenigen met een Oerbron, en zulk een vereniging wekt zulk een heerlijke muziek in je op, brengt zulk een machtige harmonie, dat daarin alle twijfels en ongoddelijkheid wegsmelten.
Dan ontdekt je pas wat het is een "sophisticated" mens te zijn, iemand die aangeraakt wordt door de eeuwigheid, iemand die "wandelt met de Heer" zoals de ouden vroom zeiden.
Maar allen die tot en met, bezield en begeesterd de Kunsten beleven, zij weten wat dit zeggen wil. En zoiets kunnen we allen ervaren, want in ons wonen de zeven Kunsten en het grootste Kunstwerk Gods zijn wijzelf, juist omdat in ons al deze heilige kunsten aanwezig zijn, juist daarom mogen we ons wel eens afvragen: wat doen we met onszelf?
En als we een roeping gevoelen vraag je dan af: wat doe je met je medemensen?
Want zoveel heilige wetenschap omdragen brengt verantwoordelijkheid mede.
Mogen we ons allen daarvan bewust worden en dankbaar en erkentelijk zijn, en vooral: op zoek gaan naar al onze ingeschapen kunsten en beluisteren wat zij ons zeggen, en hun gevangenis goed verzorgen, opdat hun tijdelijke gevangenschap hen niet bezoedele of degenerere.
Als vrije kunstenaar hebben we van de Grote Architect de vrijheid gekregen om met zijn gaven te doen wat ons goeddunkt.
Daarom is hij GROOT, omdat Hij dit waagstuk aandurfde.
En daarom is hijzelf VRIJ, omdat niets en niemand Hem kan onteren of verlagen.
Wel, moge het evenzo worden met onszelf, omdat we bewaren, behoeden en behouden hetgeen Licht in ons is, en mogen we dit Licht kunnen wegschenken zonder enige bijbedoeling, zonder beperking, in vrijheid, want ieder van ons heeft zelf verantwoording af te leggen wat hij ermede deed.
Moge de moed tot vrijheid de deemoed wekken, zodat de hoge moed ons sieren zal.
Laten wij dit elkander toewensen.
Het zij zo.