Hoewel er op biologisch gebied allerlei verrassende ontdekkingen worden gedaan met betrekking tot de invloed van de geest op het lichaam, blijft de elektromagnetische kracht waarmede de mens telepathie en suggestie kan bedrijven buiten het begripsvermogen van de wetenschap.
Men weet dat we over een kracht kunnen beschikken, die ons in staat stelt onze hersenwerking volledig te beheersen, zoals o.a. met de apparatuur van biofeedback wordt bewezen; impulsen die men voorheen als onwillekeurig zag, blijken via zelfbeheersing of apparatuur-beheersing onder controle te brengen.
Hierdoor zijn er allerlei ziektebeelden, die aan het onwillekeurig zenuwstelsel worden toegewezen, veel gemakkelijker te genezen en wel volgens het aloude esoterische begrip: "mens, genees je-zelf!"
Als we nu het bekende druïdische idee van "demon of deus" die in het denken zetelt, via de zelfbeheersing benaderen, dan komen we terecht in de Egyptische zienswijze van de inwijdingsweg van de Hermetische Tarot, waar de "Heerser", kaart no. 4, beslissend is alvorens de discipel, priester of hiërophant kan worden, kaart no. 5.
Eenzelfde beslissing speelt zich vrijwel iedere dag in ons denken af, als we besluiten tussen een demonische- of een deus-gedachte.
Het gaat hier niet om het eenvoudig kiezen tussen een aards licht en duister, een aards goed of kwaad, want daarover valt lang te redetwisten, want uiteindelijk stammen zij beiden van één boom, als de yin en de yang van de natuurlijke weegschaal.
Neen, wat de Heerser moet, en wat de geestelijk serieuze mens gaat doen, is KIEZEN tussen deus en demon, want beiden kunnen niet in het denken tegelijkertijd wonen.
Het gaat er in wezen om of men besluit hiërophant, Lichtzoon te worden of te blijven, òf terug te keren naar de vleespotten van Egypte, waarbij ook alle organen gedwongen worden louter materieel en stoffelijk ingesteld te zijn.
Het principiële besluit valt dus bij de Heerser, in zijn denken, in het getal vier als symbool van de aarde en de daad.
Aldus beslist tenslotte de aardse mens of hij de geest wil dienen, dan wel zich arrogant en onwijs wil afkeren van zijn eigen schepper.
Het definitieve besluit voltrekt zich IN die aardse mens, op aarde, in het denken.
Het denken verheft ons boven het dier, tenminste dat wordt verondersteld, en juist in dat denken ligt de laatste keuze.
Zoals we reeds zeiden, we zijn reeds ver van de oorspronkelijke natuurwet afgedwaald door de linker hersenhelft eenvoudig te negeren, en alle nadruk op de rechterhersenhelft te leggen.
En nu is het merkwaardige dat juist die linker hersenhelft evenwichtig mede moet beslissen, OF we hiërophant worden, OF dat we deus of demon kiezen, omdat deze keuze ligt op het abstracte gebied, het onwezenlijke of paradijselijke niveau, waar de levensboom staat.
Waar we besluiten de bemiddelende sfeer te handhaven, contact met de hemelen te houden, dan wel of van de hele boel niets aan te trekken, en maar eens te experimenteren hoe het is "ons brood in het zweet des aanschijns te verdienen" en "kinderen te baren in hevige smarten", zodat er geen energie over kan blijven voor de geest.
Voelt u hier de diepe symboliek van het Genesisverhaal, dat tenslotte een eeuwenoud universeel gegeven is?
We weten zo langzamerhand nu wel hoe het is te sappelen voor ons broodje, gedwongen te zijn van vroeg tot laat aan onze existentie te denken.
En we weten evenzeer hoe het is geesteskinderen en lichamelijke kinderen onder smarten te baren.
En daarvan krijgen we nu genoeg, gezien de maatschappelijke inspanningen om deze bijbelse regels op te heffen.
Zonder geest willen we niettemin de heerlijkheid, de smarte-loosheid, en de vreugde wedervaren.
Zoals gewoonlijk willen we de fase van de Heerser of de zelf-beheersing en de inspanning overslaan.
Of we nu - al dan niet - geestelijk geroepen zijn, het moet toch gemakkelijk gaan.
We provoceren de oerwet in alle opzichten, niettemin, en dat blijkt uit het zoeken der mensen, blijft er toch interesse bestaan voor een inwijdingsweg.
Zo zondigen we opnieuw tegen het principe van de eenheid, de éénpuntigheid, het met één ding in hart en ziel bezig zijn, zoals ons biologisch en geestelijk is ingeschapen.
Als een onvolwaardige één solliciteren we naar de sleutel van Isis of de koningin, kaart no. 2, en die zullen we zò nooit krijgen van deze "twee", deze reine koningin van hemel en aarde, die we hier overal op aarde tegenkomen, zij negeert ons volkomen.
En dan beklagen we ons dat we niet "ingewijd" worden, dat onze geestelijke weg zo moeilijk is, dat ons niets lukt, dat we ons altijd vermoeid of onbevredigd gevoelen.
Het is deus OF demon en die vraag wordt eigenlijk al in de eerste fase aan ons voorgelegd, maar de absolute definitieve en abstracte keuze ligt bij kaart vier, terwijl kaart vijf en zes, de beslissing, de consequenties van die abstracte keuze brengen.
Dan pas zijn we "ingewijd", zonder bedekking, een all round discipel, waarlijk op weg!
Kaart vijf, de priester, tekent ons aan ons voorhoofd, en kaart zes, de weg, volgt daarop.
Welk teken dragen wij aan ons voorhoofd?
Welke kracht ligt verborgen tussen onze wenkbrauwbogen?
Twee tegengestelde krachten kunnen er niet liggen, ronddwalen kunnen we niet eeuwig blijven doen zonder onszelf ziek en uitgeput te maken.
Dat ervaren we aan den lijve.
Zoals ieder van ons het moment zal hebben of heeft gehad, waarop hij zich de lichamelijke voeding wat consequenter gaat uitzoeken, door de ervaring gedwongen.
Zo komt ook die geestelijke beslissing, die we doorlopend uitstellen.
En de ene mens is in dit opzicht gevoeliger, en vooral ontvankelijker, dan de andere mens; menigeen kan demon dienen en volhouden dat hij deus dient, totdat zijn lichaam hem tot een pijniger wordt.
Anderen ervaren direct hun schijnheiligheid aan den lijve, doordat hun geweten hen pijnigen gaat en vooral het hart niet langer meer mede WENST te doen.
Dat zijn eigenlijk, geestelijk gezien, de gelukkigen, omdat het geestelijke zo levend in hen is.
Weer anderen lijden aan hun nieren of hun lever, en ook hier ligt er een gradueel verschil.
Het komt er op aan hoe rijp, hoe spiritueel de mens is, van geboorte aan.
In de wieg wordt reeds bewezen WIE we zijn, in spiritueel of materieel opzicht.
________
De biologische en psychologische onderzoekers weten nu dat de mens met gesloten ogen, of starende in de verten, aldus "wegdromende", ideëel doende zijnde, alpha-golven produceert, die zorgen voor rust en ontspanning.
Op dat moment is onze "linker hersenhelft" actief en dat wil zeggen: als we wegdromen uit deze wereld, drijven we voort op onze "linker herseninspanningen".
Bemerkt u hoe frappant het wederom is, dat hier "het linkse" de leiding overneemt van het rechtse, die z.g. verdoemde linkerkant?
En het inschakelen van de alpha-golven doet tevens heel ons organisme goed, vooral het hart, want het hart, ons spiritueel orgaan bij uitstek, heeft de ziel, de geestelijke maan, nodig om de geestelijke zonnekracht uit het hart des geestes, overgedragen te krijgen.
We zijn helemaal "links" ingesteld als we ons organisme en ziel goed willen doen.
En via dat "linkse" komt dan tot ons; deus OF demon.
We stellen ons open op DE basiskracht die we qua ziele-instelling prefereren.
Denken we hier even aan het mediteren: mediteren betekent ontvankelijk zijn, alpha-golven produceren, het linkse inschakelen, aldus ons openstellen, en dan geldt: voor WAT?
Daar het gelijke altijd het gelijke aantrekt, behoeven we ons daar nauwelijks zorgen over te maken, onze ziel trekt DIE kracht aan die zij bemint.
Wie zijn wij, als klein mensje, om ons zorgen te KUNNEN maken over wat onze ziel doet?
Dacht u werkelijk dat wij, met onze geesteloze zorgen, daar IETS aan zouden kunnen doen?
Integendeel, het zonder zorgen zijn, leidt ons beter dan het tegenovergestelde, want het "zorgen hebben" is altijd een kwestie van willen overheersen, en zeker niet in de betekenis van de Heerser; het is het onevenwichtige despotisme van een superrechtse instelling.
Een ziekelijke onevenwichtigheid, het zich niet WILLEN of WENSEN over te geven aan een goddelijke leiding.
Vele neurotische aandoeningen komen juist voort uit dit WILLEN manipuleren, het WILLEN domineren, doch laten we niet vergeten dat "zelfbeheersing" totaal iets anders is, dan het heersen willen over anderen.
Zelfbeheersing, na drie fasen van voorbereiding: geloof, hoop en liefde, geneest ons.
Overheersing of despotisme forceert ons gehele geestelijke en lichamelijke organisme en verziekt de bemiddelende- en de geestelijke organen.
Vooral wanneer we bemerken dat deze overheersing van anderen ons niet lukt, en wie lukt dat wel?
Moeten we daarvoor niet bepaalde kwaliteiten bezitten, die beginnen bij innerlijke adeldom en bescheidenheid?
Dan domineren we ongewild door onze kwaliteiten.
Dat is iets volkomen anders.
Dan hebben we ook, voor het grootste deel, keuze gemaakt, hetzij demon hetzij deus.
Bij deus is het de innerlijke adeldom en de geestelijke bezieling, bij demon is het pure zwarte magie.
________
We weten allen dat wij onze hersenen door suggestie kunnen beïnvloeden.
En hoewel velen dit afwijzen, ligt hierin toch het begin van de oplossing voor vele problemen, want suggestie is geloven in iets irreëels.
Met onze rechter-denkhelft weten we b.v. dat we het koud hebben, maar onze linker hersenhelft wordt actief als we geloven dat we het warm hebben, hoewel we duidelijk koud aanvoelen en dus registreert een overactieve rechterhersenhelft: je voelt toch dat je het koud hebt?
En iemand, die een onderontwikkelde linker hersenhelft heeft, lukt het dan vrijwel nooit om aan te nemen, te geloven, dat hij het warm heeft.
Hier ligt het verschil tussen wetenschap en geloof.
De wetenschap gelooft niet, het linkse bestaat NIET, voordat het rechtse dit accepteert.
Maar in de natuur en in het spirituele werkt de wet van evenwicht andersom.
Het geloof komt eerst, zoals alle overleveringen en de esoterie duidelijk benadrukken.
Als ik niet kan geloven, kan ik evenmin deus of demon toelaten, en dat betekent, dat ik blijf hangen tussen yin en yang, dat ik mijzelf van de geest verwijder, dat ik lauw ben, en dat al mijn problemen uitsluitend liggen op het stoffelijke terrein, wat ikzelf daar ook van zeggen of denken moge.
De keuze tussen deus en demon is weggelegd voor de discipel.
En laten we nu eerlijk zijn: denkt elk spiritueel zoekend of gevoelig mens niet enigszins dat hij een "discipel is of wordt"?
Alle ziekten, die voortkomen uit innerlijke spanningen zijn te genezen door autosuggestie, d.w.z. door onszelf het geloof bij te brengen, door ons zelf te LEREN geloven in de kracht van geloof.
Hiervoor zijn talloze medische bewijzen te vinden, en vooral de psychotherapie vordert op dit gebied, het terugvinden van de inwonende "linkse" kracht van de mens.
De mogelijkheid om opnieuw te geloven in onszelf, en dat betekent tegelijkertijd, dat we leren geloven in een hogere macht.
De kracht van het geloof is ons gegeven uit een geestelijke bron, want de natuur gelooft niet, zij bezit instinkt.
Het denken kan geloven, niettegenstaande de wetenschap dit ontkent.
Wij geloven uit een samenwerking van het hart en de linker-hersenhelft, want deze linker hersenhelft, en NIET de rechterhersenhelft, reageert op het hart.
Wanneer de ouden spraken van "de ziel optrekken tot in het denken" of het ego vervangen door de ziel in de "koningskamer" tussen de beide wenkbrauwbogen, dan sloeg dit altijd op de samenwerking van het "denken", de linker hersenhelft, en het hart.
En pas wanneer deze beide elkander begrijpen, komt de keuze tussen demon en deus.
Kunnen wij de hoofdzonden definitief afwijzen of definitief accepteren als leiding?
Bemerkt u hoe dit alles buiten onze wilsinspanning valt?
Hoe juist het is als de "biofeedmensen" bewijzen, dat de wens tenslotte beslist, de ingeschapen wens van het hart?
Het geloven in zichzelf, zoals de experimentele instrumenten bewijzen, wordt vergemakkelijkt wanneer we ons resultaat kunnen aflezen op het instrument, dat bevestigt ons succes.
Dan geloven we in de kracht van ons geloof.
Zeggen we niet dikwijls: "Ik moet het eerst ZIEN om het te kunnen geloven?"
Wel, de "zegen" van de techniek kan ons in ieder geval ons geloof doen zien.
Zoals in de zuiver spirituele sfeer de "door de geest verlichte" ziende wordt.
Hier komen we dan op het gebied van onze zintuigen, die volgens de Stoïcijnen werktuigen van onze ziel zijn.
Maar ook hen hebben we ingeschakeld in het puur stoffelijke waarnemen.
Innerlijke zintuigen is nonsens, nietwaar, zo leert ons onze rechterhersenhelft.
Door de arrogante instelling van ons radicale rechtse denken zijn er heel wat, voorheen spiritueel gevoelige organismen, onderontwikkeld, en die noemen we dan: rudimentaire overblijfselen, en dat wil zeggen: dat ligt achter ons, dat behoorde bij de primitieve aapmens.
Zoals op alle gebied het geval is, gaan we, inclusief sommige ontvankelijke onderzoekers, terugdenken, ons denksysteem onder invloed van een herontwakende intuïtie, wijzigen.
Dan zullen we ook terugkeren tot de oude inwijdingsnormen en de religio.
Want we komen zo altijd terecht in het gebied van deus of demon.
Alle vormen van magie steken al de kop op, en alle mystieke en onwetenschappelijke geestelijke leringen worden reeds door techniek en wetenschap aan de tand gevoeld.
Kortom: de westerse mensheid is op weg terug naar een volledigheid in natuurlijke- en geestelijke ontwikkeling.
En dat kan ons doen herinneren aan de diverse uitspraken, dat de "tijden waarin de goden op aarde wandelden" terugkeren, of dat er een nieuwe religio zal komen, of dat "Christus zal wederkeren".
Nieuw is er niets op aarde, er is slechts sprake van vernieuwing: "Zie, Ik maak alle dingen nieuw".
OOK de biologisch-geestelijke mens wordt in zijn aloude vorm hersteld, hernieuwd.
Daarin zal heel ons biologisch organisme mede-arbeiden, omdat zij, automatisch, hun oorspronkelijke taken terugkrijgen.
En daarmede zal dan "het geluk in het hart" eveneens wederkeren en zo zal er een "tijd van geluk en vrede" op aarde komen, hoewel, NA allerlei gruwelijke ellende, omdat de mens, niet-tegenstaande een groot gedeelte van de mensheid luisteren gaat, hardleers is.
Het "rechtse" WIL niet luisteren, omdat het dat niet KAN zonder het linksgerichte.
Om het rechtsgerichte te bekeren, moet het linksgerichte hersteld worden in zijn functies.
Observeer maar de rebellie van het "linksgerichte", zich uitdrukkende in het feminisme, ook hier de analogie van geest en stof.
Alles volgt de wet van oorzaak en gevolg, totdat een HOGERE Wet deze tweevoudige wet overheerst, door de wet van de éénpuntigheid, eenheid, van een universele Bron, die het alleenrecht bezit.
De eenheid of de onverdeeldheid brengt ons intensieve zielenervaringen, leert ons deus OF demon kennen.
En juist uit die ervaringen rijpen we geestelijk tot de Zoon des Lichts, die zich eigenlijk heden nog in een embryonaal stadium bevindt.
En ook hier zien we in onze maatschappij analogieën met de geestelijke situatie van de huidige mens: embryo's MOGEN slechts geboren worden als men hen dat toestaat, maar ook sterven is hen, als hun tijd ritmisch natuurlijk gekomen is, niet toegestaan.
Ook op spiritueel gebied gedraagt men zich, alsof men liever het embryo van de Zoon des Lichts wil laten afdrijven, hoewel men het ook dikwijls weer niet wil laten sterven, en dan compromissen sluit om het enigszins in leven te houden.
Het gaat altijd weer om een levensinstelling, die steeds consequenter gaat worden, omdat men zodanig door hart en denken wordt gedwongen, onder de influisteringen van de ziel, dat men niet meer anders KAN.
Moge het voor ons allen zó zijn!