"Het leed dat wij anderen aandoen, is nooit een solide basis voor ons eigen geluk."
In onwijs handelen kunnen we geen geluk en harmonie verwachten.
We gevoelen ons vrij ongelukkig, maar zeker ook innerlijk disharmonisch, omdat we geluk, harmonie en gezondheid naar ons toe willen forceren via methoden en gebruiken, die totaal vals en oneerlijk zijn.
Als we ons ongelukkig, ziek en disharmonisch gevoelen, is het vanzelfsprekend dat we het tegenovergestelde zoeken.
Velen leiden momenteel een leven dat gedomineerd wordt door valium, drugs, dogmatische overheersing of anderszins.
Het betekent dat deze lieden hun eigen leven niet kunnen beheersen, en aldus verwachten ze ook geluk, gezondheid en harmonie van datgene dat over hen heerst.
En dat kan een z.g. geluk zijn, dat in wezen totaal niet bij hen past, omdat iedere mens zijn eigen voorstelling heeft van geluk, gezondheid en harmonie.
Geluk is daar waar ons hart is; gezondheid is daar waar wij innerlijke harmonie kennen; en harmonie is daar waar wij een kracht kennen aan wie wij hart en ziel in vertrouwen hebben overgedragen.
Voor ieder van ons bevinden zich daarin kenmerkende verschillen, hoewel de basislijn gelijk blijft.
Wat is geluk in wezen anders dan een bevrediging des harten?
Wat is gezondheid in wezen anders dan een lichamelijke en geestelijke evenredige wisselwerking tussen yin en yang, het binnen en het buiten, natuur en ziel?
En wat is harmonie anders dan dat wij daarin diepe vrede en bevrediging vinden?
Wij liggen met onszelf overhoop en daaruit vloeien ongeluk, ziekte en disharmonie voort.
Om deze drie fundamentele onheilen van de mensheid te bestrijden, moet men dus hun slechte basis aangrijpen.
Wij menen b.v. dat wij ongestraft ons eigen geluk kunnen funderen op leed dat wij anderen aandoen.
Wij jagen dermate fel ons eigen geluk, onze eigen gezondheid en harmonie achterna, dat wij de slachtoffers, die we hierdoor mogelijk vertrappen, niet tellen.
Wij vragen ons zelden af: doe ik mijn directe naasten leed aan door mijn gedrag?
En als wij "leed" zeggen, dan menen wij zielenpijn, niet het beschadigen van het sterke ego van zijn naasten.
Leed is niet dat wat men een ego aandoet, maar dat wat men een ziel aandoet; zo is het eveneens met onszelf, smart of leed ondergaan hangt direct met de ziel samen.
Zodra ons ego mede in het spel is, is er sprake van een beledigd ego en dat is iets totaal anders.
Hierover bestaat dikwijls verwarring, omdat soms ons de idee wordt gesuggereerd, dat om geluk, harmonie en gezondheid te vinden, wij andere ego's moeten ontzien.
Of dat wij ons eigen ego moeten ontzien.
Hieruit volgt, dat de mens een weg zoekt van de minste weerstand en van de vele compromissen. Eveneens met zichzelf.
De weg tot diepe vrede en harmonie ligt echter BUITEN het begrip van het ego, en dus ook buiten zijn maatstaven, aldus zullen wij NOOIT zulk een weg vinden, indien wij meten met de wensen van ons ego, of met de maatstaven van andermans ego, of met de maatstaven van een op egocentriciteit gefundeerde maatschappij.
"Ons eigen geluk kan niet worden gebouwd op het leed dat wij anderen aandoen."
Dat is een fundamentele wet voor innerlijke vrede.
En wij doen anderen leed aan, zodra wij zijn ziel willen knechten, wonden, of tot slaaf maken.
Een zeer vastbesloten levensgerichtheid behoeft daarom geenszins fanatisme te zijn; fanatisme telt zijn slachtoffers niet, noch harte- of ziele-bloed dat het doet vloeien.
Als wij ons gedragen naar de maatstaven van de zelfhandhavingsdrift, ketenen we ons direct aan de wet van oorzaak en gevolg; de rekening moet ALTIJD worden betaald, daaraan ontkomt niemand.
Zodra we ons vergrijpen aan deze wet, volgt ellende, ongeluk, ziekte, disharmonie.
En we vergrijpen ons eraan, indien we spiritualiteit plaatsen onder de maatstaf dat men "alles kan doen, omdat het doel de middelen heiligt."
In het klein komt dat in ons eigen leven voor, indien we ons heerszuchtig gedragen.
Heerszucht is een uitvloeisel van een onbevrediging, en van een onbeheerste eigenliefde.
Hetzelfde zien we in het groot bij volkeren, rassen en landen.
Vele geestelijk geïnteresseerde mensen gedragen zich arrogant heerszuchtig, indien zij hun geloof, hun mening en hun levens-instelling aan hun naasten willen opdringen.
Dictatoriale spiritualiteit in het klein en in het groot zorgt voor innerlijke disharmonie, en vooral bij falen, voor allerlei organische ziekten.
Heerszuchtigheid, dikwijls onopgemerkt door de uitvoerder, is een ziekelijke, psychische gedeformeerde gulzigheid.
En geestelijke, lichamelijke en morele gulzigheid komt voort uit innerlijke onvrede, leegte, ongezonde honger.
Het coûte que coûte de eigen doelen nastreven, ongeacht de brokken die men geestelijk veroorzaakt, maakt de mens beslist niet gelukkig, noch maakt van hem een spiritualist.
Het tegenovergestelde is ook waar: zichzelf doorlopend verontschuldigen, omdat men geen gehoor geeft aan een innerlijke drang of aan de spirituele roep, is een vorm van disharmonie en luiheid.
Om tot diepe vrede en harmonie te komen, moeten we beginnen ons denken eens uit te schakelen, d.w.z. dat realistische, rationele denken van onze rechterhersenhelft.
Omdat daarin de maatstaven leven, die de maatschappij heeft ingesteld.
We zullen een totaal andere basis in ons denken in moeten voeren en wel het geestelijke principe, dat latent aanwezig is in onze linker hersenhelft.
Daar deze echter vrijwel nauwelijks gebruikt is, is het begrijpelijk dat deze linker-denkhelft niet zomaar ingeschakeld kan worden, noch zich zomaar moet overgeven aan de ene of andere z.g. meester of goeroe, want wat hiervan komt, kunt u zien in de massale meditatie-bewegingen, die momenteel een potentieel gevaar gaan betekenen voor de existentie van andersdenkenden
Dit gevaar wordt met de dag concreter en kan - ongemerkt en als een sluipend gif - de gehele maatschappij gaan omturnen, de mensheid overgevende aan een macht, die minstens zo destructief is als de huidige egocentriciteit.
Want zowel de ene als de andere methode ontrooft ons van onze individualiteit en daarmede van onze individuele geestelijke, lichamelijke en verstandelijk-emotionele ontplooiing.
Wanneer we praten over een totaal andere denkbasis, dan richten we ons vanzelfsprekend tot mensen die hun leven niet in handen hebben gelegd van verslavende, of overheersende machten.
Tot de zulken kan men BLIJVEN praten zonder dat men hen waarlijk kan bereiken.
Het gaat nog steeds om de mens die een individu is, of dit aan het worden is.
Deze mens moet zich gaan realiseren dat rationeel denken nodig is om zichzelf te beschermen tegen een OVERDOSIS irrationeel denken, maar dat irrationaliteit nodig is als zelfbescherming tegen een overdosis rationalisme.
Om die linker hersenhelft opnieuw in beweging te zetten, moeten we ons idealisme terugvinden.
En wie is heden nog een idealist?
Idealisme in zijn oorspronkelijke vorm is vredig, goedhartig, tolerant.
Een gave van de "dromers", nietwaar?
En dromers zijn mensen, die hun naasten NOOIT kwaad doen, aldus zichzelf niet trachten te verrijken, noch geestelijk noch materieel door het leed van anderen.
Dat is alvast een juist fundament, een puur, oprecht en vooral gaaf fundament, om geest en natuur met elkander in wisselwerking te houden.
De tweede stap is ons eigen ideaal serieus te nemen!
Dat doen we nauwelijks, omdat we het gebruiken om weg te dromen uit de situatie, die hart en ziel eigenlijk niet kunnen liefhebben.
Dan blijft het ideaal een droombeeld, dat we gebruiken als een drug, iets dat ons helpt te ontvluchten.
Maar in werkelijkheid verandert er niets.
Dus vallen we steeds weer terug in onze klachten, ons ongelukkig zijn, onze innerlijke disharmonie.
En meestal gaan we zover als ons organisme, ons hart en onze onvrede ons toestaan.
Een aan den lijve ervaren onvrede, een aan den lijve ervaren ziekte of disharmonie drijft ons noodgedwongen in de schoot van ons gedroomde idealisme. Daarom zijn dromen, hoe dan ook, noodzakelijk om onszelf in evenwicht te houden.
Bemerkt u hoe hier de natuur en de spiritualiteit weer parallel lopen?
Maar de mens, die tussen twee werelden heen en weer snelt, blijkt aan dromen niet genoeg te hebben.
Zolang de mens zuiver biologisch is ingesteld, kunnen dromen zijn organisme in evenwicht houden, maar de meer geestelijke mens gaat veranderen "naar lichaam en ziel", en dat betekent dat ook zijn droomwereld daarin wordt betrokken.
Zijn droomwereld eist hem dermate op dat deze reëel voor hem gaat worden.
En dat dringt hem tot aan een moment waarop hij die droomwereld WENST te realiseren.
Dan krijg je de ontmoeting tussen rationalisme en irrationalisme in de mens, twee tegengestelden gaan elkaar ontmoeten, de linker- en de rechterhersenhelft willen elkaar begrijpen.
Als nu ons concrete denken in staat is geweest de spiritualiteit als iets concreets te aanvaarden, en ons abstracte denken bij machte is geweest te doorzien, dat concretie en abstractie bij elkaar horen om één geheel te krijgen, dan zal het ons lukken innerlijke harmonie, bevrediging of geluk, en geestelijke en lichamelijke gezondheid te vinden.
Een weg van diepe vrede tot zichzelf, tot God en de naasten.
Een harmonie met zichzelf, met God en de naasten.
Elk mens moet in staat worden gesteld zijn ideaal te verwerkelijken, onverschillig wat zijn naasten van dat ideaal zou vinden, onverschillig wat welke autoriteit dan ook daarvan vinden zou.
Het gekoesterde ideaal is verbonden met de innerlijke mens en het vertegenwoordigt deze.
Die innerlijke mens moet zich kunnen uitdrukken, willen wij, uiterlijk en innerlijk, ons gelukkig kunnen gevoelen.
En nu horen we hier al diverse mensen protesteren: Maar ik kon mijn ideaal niet verwerkelijken, want.......
En dan volgt een reeks van beschuldigingen aan omstandigheden, de naasten, de verplichtingen, enz... Dat is het excuus van de onoprechte, dikwijls gemakzuchtige en falende mens.
Het aanvoeren van buiten onszelf staande omstandigheden gaat slechts zeer ten dele, en zeer sporadisch, op.
Omstandigheden zijn maar al te vaak een provocatie om onze innerlijke mens uit ons te voorschijn te halen, dan wel een tentamen in de leerschool des levens.
Een weg tot diepe vrede en harmonie is beslist niet hetzelfde als een uitweg vinden voor ons, tot nu toe, onevenwichtig geleid leven.
Dan zouden we hetzelfde zijn als al die mensen, die zich vastklemmen aan goeroes, meesters e.d., om hun leven weer in het rechte spoor te krijgen.
Een weg tot diepe vrede en harmonie is noch een hallucinerend middel, noch een drug, maar een zeer concrete, individuele weg, voor de bewust zoekende en oprechte spirituele mens.
Zulk een mens heeft dus reeds een basis gelegd: zijn totaal andere levensinstelling, bezien vanuit het oogpunt der menigten.
En die andere levensinstelling heeft slechts zijdelings te maken met uiterlijke dingen, moraal en voeding.
Vegetarisme, morele rechtschapenheid en natuurliefde zijn daarin inbegrepen, maar geen doel-op-zichzelf.
Zij horen daarbij, zijn echter geen instellingen om zich op voor te laten staan, maar leggen de maatstaf voor: Waarin ligt ons hart, dus ons geluk?
In hoeverre zijn we harmonisch, ook in onze voeding, dus ook mentaal en moreel ten opzichte van die voeding, en in hoeverre kunnen we ons innerlijk akkoord verklaren met ons gedachteleven en ons emotionele leven?
Ben ik - in hart en ziel - akkoord met datgene waaraan ik mijn hart offer of opoffer?
Ben ik - in hart en ziel - akkoord met hetgeen mijn mond binnenkomt en mijn organisme voedt?
Ben ik - in mijn denken en emotionele leven - volkomen vredig?
Aan deze vragen kan dan de fundamentele regel worden toe-gevoegd: bouw ik mijn eigen gezondheid, harmonie en geluk op het leed van medeschepselen of naasten?
We weten allen "als we ergens in hart en ziel, of geweten en intuïtie, geen vrede mede hebben", dat zoiets aan ons knagen kan, letterlijk ons "opvreten naar lichaam, hart en ziel."
En juist dit knagende gevoel wordt in onze maatschappij verdoofd - onverschillig op welke wijze.
Dat knagende gevoel staat in contact met onze linker hersenhelft, daar waar ons ideaal wellicht reeds lang begraven ligt.
Daarom zal het opgraven van het ideaal het knagende gevoel omzetten in een voldoening.
Een voldoening, die dan louter op het ideële, dan wel het spirituele vlak ligt.
Want het is beslist niet zo, dat gehoor geven aan spiritualiteit GEEN voldoening geeft - laat u zich dat niet wijs maken!
Spiritualiteit is niet hetzelfde als problemen opstapelen, leed in bitterheid verdragen, moeilijkheden verheerlijken.
Het geeft voldoening wanneer ons diepste wezen eindelijk wordt vrijgelaten, een voldoening, die totaal verschilt van een ego-bevrediging, maar is als een soort mantel die iemand wordt omgeslagen.
U kunt het ook zien als een soort thuiskomen waar je hoort.
Zich omgeven gevoelen door vrede, ONDANKS, voor het oog van de buitenstaander, beroerde omstandigheden.
Diepe vrede en harmonie vind je als je innerlijk EN uiterlijk gehoor geeft aan je harte- en zielenroep.
Iemand, die zulk een roep nauwelijks verneemt moet zich bezinnen op zijn ideaal, het wekken van zijn abstracte denken.
Materialisme bevredigt de spirituele mens nooit.
Maakt u zich nooit wijs dat uw goed georganiseerde en financieel bevredigende materiële leven, uw spirituele mens gelukkig zou maken.
Maakt u zichzelf ook nooit wijs dat u - als u materieel gearriveerd bent - nu dat leven, dat uw spirituele mens zoekt, gaat KOPEN.
Onze bankrekening is geen verzekering voor een spiritueel tehuis voor de toekomst.
Onze innerlijke mens kan zo arm als een kerkrat gebleven zijn, al zwemmen we in het geld.
Geld en God - voor de zoveelste maal - zijn NIET hetzelfde, al verzekeren sommige theologen ons van wel.
Daar ligt toch de oorzaak van onze hedendaagse geestelijke onbezieldheid en armoede?
Dat is toch de oorzaak, dat we ver in het verleden zoeken naar waarheid, oprechtheid en bezielende geest?
Rijk aan geld is onze westerse maatschappij en arm aan geest, en diezelfde maatstaf gaat zich over heel de wereld uitstrekken.
Vandaar de voorspellingen van een totale ineenstorting, zoals de mens, die de geest terugwijst, altijd zijn eigen doodvonnis ondertekent.
Een weg naar diepe vrede en harmonie wordt stukje voor stukje geëxploreerd door onszelf, voelbaar, concreet; en het begin ligt in een totale wijziging van het denken.
Daartoe moeten we ons de inspanning getroosten om zelfstandig te gaan denken.
Niemand kan dit begin voor ons leggen, omdat het organisme daartoe in onszelf ligt en aangedreven wordt door de levens-energie, die uit het "groeien" voortkomt, een geestelijk groeien, dat zich in vrijheid voltrekt.
Mediteren is prachtig, maar ook hierover is noch het eerste, noch het laatste woord gesproken.
Iedereen mediteert naar zijn eigen aard en bewustzijn, dus zijn eigen groei.
Mediteren geschiedt met de linker hersenhelft en die linker hersenhelft komt pas volkomen in actie als wij in harmonie gegroeid zijn, in rechts EN links, in concretie EN abstractie, in feiten EN leringen.
Geestelijke leringen worden nl. opgetekend in de LINKER hersenhelft, de rechterhersenhelft is voor studeren, het intellectueel omvatten.
In het linkse omvatten we abstracties.
En als ons rechtse dit aanvaardt zonder erover te spotten en het te willen becijferen, gaat alles goed met ons.
Als het rechtse het linkse aanvaardt, en het linkse het rechtse, opent zich de poort tot het paradijs.
Hebben we op deze wijze wel eens nagedacht over de gnostieke uitspraak:
"Het rechtse moet worden als het linkse en het linkse als het rechtse?"
Organisch gezien zijn deze woorden net zo waar als symbolisch gezien, want er is géén symboliek die zich niet in mens en natuur bevestigt.
Denk ook zo aan uw ideaal of uw droombeeld, zij zijn daar om door ons en in ons bevestigd te worden, want noch door symboliek, noch door dromen alleen vindt de mens geluk, harmonie en gezondheid.
Diepe vrede tekent zich af in de glimlach van de mens, die innerlijk vrede vindt met God, met zichzelf en zijn naasten, en noch zal hij het leed benutten, noch zal het leed hem pijnigen.
Wie van ons zou deze eenvoudige weg NIET betreden kunnen?
Ga deze weg dan als het u ernst is met uw spiritueel ideaal!