Wanneer de mens aangeraakt is door de spiritualiteit, d.w.z. door de geest moet er onherroepelijk volgen hetgeen de Hermetische Wijze zegt: de aarde, het water en het vuur moeten samensmelten en één lichaam worden.
Uit het ego, de ziel en de geest wordt het brood des levens gevormd.
Het ego, de aarde, moet kneedbaar zijn zodat water en vuur het totaal kunnen doordringen.
Pas wanneer deze drie elementen één lichaam vormen kan men spreken van een Nieuw Lichaam.
Voor die tijd zijn de ingrediënten aanwezig, maar het kleedproces moet nog beginnen.
Het ego kan nooit gekneed worden voordat water en vuur in voldoende mate eraan zijn toegevoegd, zoals de bakker gist en water nodig heeft om van het meel een goed brood te kunnen maken.
Velen trachten het meel of de aarde te kneden voordat de ziel of het water toegevoegd wordt, hetgeen altijd op een mislukking uitloopt.
Het water, de ziel, is het onontbeerlijke element waardoor het ego zich voegen gaat.
Het voegt zich terwille van het eindproces: het levensbrood.
Indien er geen ziel aanwezig is heeft voegen geen zin.
Vandaar dat het ego zonder ziel gescheiden blijft van andere ego, er is geen samenvoegend bestanddeel aanwezig.
Wanneer de mens besloten blijft in zijn ego zal men elkander nooit begrijpen, wij moeten elkander benaderen via de spirituele trilling die het ego doorbreekt.
Als u en ik beiden tot de spiritualiteit worden aangetrokken kunnen wij daardoor de verschillen tussen onze ego's vergeten, MITS ons ego niet ziekelijk egocentrisch is geworden.
Doch dan is spiritualiteit natuurlijk eveneens een farce.
Van de spirituele mens mag worden verwacht dat hij zichzelf wil vergeten terwille van de spiritualiteit.
Zo niet, dan kan hij beter de oude, brede weg bewandelen, want hij wordt voor zichzelf een pijniger.
Hij, die zichzelf niet wil bekennen dat hij eigenlijk hunkert naar de genietingen der materie inplaats van naar de gestrengheid des geestes, verdoet zijn tijd nutteloos.
Hij houdt zichzelf op, op de levensweg.
Schijn-spiritualiteit is zelfbedrog terwijl men ondertussen innerlijk uiteengereten wordt.
De spiritualiteit is pas werkelijkheid voor de mens wanneer hij niet meer tegen zijn Intuïtie en Geweten zondigen kan, omdat het hem innerlijk bezeert.
Intuïtief zal vrijwel ieder van ons weten dat ons dagelijkse leven eigenlijk een compromis is tussen geest en ego om de ziel enigszins tevreden te stellen.
Er staat dagelijks zoveel tussen de spiritualiteit en onszelf, dat wij ons moeten forceren om tijd voor de geest vrij te maken.
Komen daarbij nog spanningen dan is zelfs ons organisme niet meer in staat zich uit de greep van de materie op te heffen.
Spiritualiteit is echter niet mijmeren, in de vrije natuur mediteren en overwegen of en hoe wij handelen zouden moeten.
Spiritualiteit is gisting!
Zoals de Hermetische wijsheid zegt: het brood moet in het vuur verwarmd worden en het moet gisten.
Door mijmeren en mediteren gist de mens innerlijk niet. Men gist pas wanneer het ego wordt aangetast of wanneer het masker wordt afgerukt.
Gisting is nooit een explosie waardoor het materieel uit elkander barst, maar het is een door en door gravende werking dat het organisme van de mens aangrijpt.
Wanneer die ingeboren Zeven Werkelijkheden vrij moeten komen, dan moet deze gisting via het bloed in ons doorwerken.
Wij ondergaan een verandering, omdat er iets in ons boven komt dat levenslang bedolven is geweest.
Het gistingsproces is een langzaam proces, het is een omturnen en dan lijkt het alsof er nieuwe herinneringen op de mens toekomen.
Men gaat anders tegenover de maatschappij staan, men gaat ontdekken dat hetgeen de mens van jongsaf aan geleerd heeft niet overeen komen met hetgeen men innerlijk als juist herkent.
Alles gaat tegen uw intuïtieve overtuiging in.
Men wordt een buitenstaander, een vreemde.
In de jeugd was men dit misschien onbewust, in de volwassenheid wordt men het bewust. En dan komt langzaam maar zeker de idee in de mens dat er wellicht meerderen zijn die zo denken.
Want is hetgeen binnen de maatschappij geschiedt niet onrechtvaardig, onnuttig en absoluut zieledodend?
Is de gehele opbouw van maatschappij en wereld niet ingesteld op vreten of gevreten worden, de wet van het ego?
Wordt ook de spirituele mens daarin niet meegesleept, en is hij niet beroofd van zijn levenskracht voordat hij zich dit realiseert?
Worden wij niet doorlopend gevreten door die zevenkoppige draak der hoofdzonden, die ons in zijn greep houdt?
Hoevelen onder ons worden de Michael de gevleugelde leeuw, de ridder die de draak onttroont?
Is ons leven niet één grote vlucht voor de giftige adem van het monster?
Staan wij niet met de rug tegen de muur en moeten wij lijdzaam ondergáán hoe zijn gif ons inkapselt?
Ons denken verlamt, ons hart is vermoeid en onze dromen lijken ineen te storten.
Is dat niet zo in deze moderne, op de top van zijn ontwikkeling staande tijd?
Het kwaad gaat het kwaad bestrijden, chemie tegen chemie, de natuur sterft duizend doden en de mens verliest zijn geloof.
Wat doet dan de spirituele mens?
Zeg mij, wat doet u daaraan in uw persoonlijke leven, om u heen, voor uw naasten?
De medemens een rad voor de ogen draaien en maar zeggen dat alles zo'n vaart niet loopt, terwijl u weet dat het om zielen gaat en niet slechts om het voortbestaan van de tijdelijke natuur?
Zijn de vleugels van uw Intuïtie en Geweten sterk genoeg om medemensen voor te gaan op een weg UIT de neergang?
Of doet u het met woorden af?
U weet dat ik persoonlijk met het beeld voor ogen leef van een Levensgemeenschap, niet als een vlucht, maar omdat ik zeker weet dat binnen niet al te lange tijd de mensheid niet meer anders zal kunnen bestaan dan binnen bepaalde gemeenschappen.
De mens moet zich tegen zichzelf gaan beschermen.
Tot nu toe deed hij dit door zijn medemensen uit te roeien, waardoor hij méénde een groter aandeel in de welstand te hebben.
Maar er komt een ogenblik dat de slachtoffers zich gaan verzetten: de lethargie van grote mensheidsgroeperingen gaat voorbij.
Het wiel gaat wentelen en de keerzijde wordt zichtbaar.
Er is géén ontkomen meer dan via de vleugels der ziel. Omdat de mens de gruwelijke werkelijkheid gaat zien en zijn denken daarmede gevuld wordt en hij zo zichzelf van binnenuit gaat verzieken.
Tot nu toe tracht de enkeling de werkelijkheid te ontvluchten via de spiritualiteit en andere groepen worden door hun voorgangers in een rozerode onwerkelijkheid overgebracht, opdat zij NIET zullen ontwaken.
Maar het Saturnusjaar slaat hard toe!
De zwarte raaf toont zich dan van zijn meest roofzuchtige zijde, en de duif die wil vechten wordt gedood, slechts de duif die de hemelen tegemoet vliegt hervindt een nieuw land.
De duif vlucht omdat hij niet in het land van de raaf thuishoort, nooit uit angst vlucht hij, maar uit wijsheid.
Een gewonde en kracht verliezende duif vindt de weg tot de hemelen niet meer, zijn vleugels missen de kracht.
Zo is het ook met de mens! Velen van hen missen de kracht om hun vleugels naar de hemelen uit te breiden en daarom blijven zij maar in de bescherming van de horde der jungledieren.
Zij spreken over de hemelen, maar het zijn slechts gehoorde en nageprate klanken, zij lezen over die hemelen en mediteren, maar zij breiden hun vleugels niet uit, omdat zij de moed van het koninklijke Ras missen.
Hun moed is de moed van de jungle-leeuw.
Hij vecht uit eigenbelang, uit ego-drift.
Zodra de mens dit gevecht zou staken, zou hij het geruis van zijn eigen vleugels kunnen horen.
Michaël, de ridder, vecht slechts om anderen te bevrijden, Prometheus ging het vuur halen om anderen te helpen, en de spirituele mens kiest de weg van Intuïtie en Geweten om anderen te tonen dat deze weg er IS!
Want waar geen bewijs geleverd wordt, daar taant het geloof.
Daar waar men bij voorbaat meent dat niemand zulk een weg bewandelen kan, mist het essentiële ingrediënt: het OER-weten, dat uit het Levensvuur des Geestes stamt.
De Intuïtie is bereid zichzelf te laten dragen door het Ge-weten, zij zijn niet van elkander te scheiden, zoals twee vleugels.
Als Intuïtie het antwoord van het Oer-weten ontvangt, verheft zij zich en samen vormen zij dan één wiekslag.
Vele mensen kunnen soms samen gedragen worden door de vleugels van één mens: zijn Intuïtie en zijn Oer-weten zijn sterk en krachtig en dragen anderen over de woelige levenszee.
U kent toch dit legendarische beeld?
Maar daarom moeten dezulken toch eens zelf vliegen leren.
Zo de mens, alléén met zichzelf, eerlijk zijnde tegenover zichzelf zich voor het tribunaal van Intuïtie en Geweten stelt, hoort hij het oordeel over zichzelf.
En kàn hij weten hoe het met hem gesteld is en hoe hij verder zijn weg moet gaan.
Hij zal dan ook weten dat hij een beslissing moet nemen, met de wereld zichzelf bevredigen tot aan het fatale einde of buiten de wet der wereld een andere Wet volgen, waarvoor hij verantwoording en risico's moet nemen.
Tussen God en de Lichtzoon bestaan er geen verzekeringsagenten, er is slechts ja of nee.
Het krioelt in de wereld van Gods vertegenwoordigers, alléén: God heeft hen niet aangesteld en salarieert hen ook niet.
Wanneer u in een Terugweg gelooft en in een Alomtegenwoordige Kracht, waaruit het atoom der ziel ééns geëxplodeerd is, dan zult u toch moeten bewijzen dat het mogelijk is en vooral voorwaarde is om de innerlijke Wet van dit Atoom der ziel te aanvaarden en te praktiseren.
Een hoge moraal is vanzelfsprekend, maar NOOIT voldoende om veranderd te worden in die Oer-Lichtzoon.
Er is nog die opdracht om voor te gaan, zoals Michaël, zoals Prometheus, zoals de Pelikaan en de Phoenix.
De mens wordt aan zijn woord gehouden.
Dat is een innerlijke wet.
Op de voltrekking van deze wet vallen velen.
Prometheus, de vooruitziende, wist wat hem te wachten stond en toch volbracht hij zijn taak, omdat er geen andere mogelijkheid was.
Er komt een ogenblik in het mensenleven dat er geen sprake meer is van willen of kunnen, maar slechts van MOETEN.
Zo zie ik het ook met een Leefgemeenschap.
Er is straks sprake van MOETEN, maar dan is het de vraag of degenen die dan willen klaar zijn voor de verantwoording en de risico's.
Prometheus kon het zich niet permitteren om te mislukken, er werd op hem gewacht.
Wij kunnen het ons niet permitteren om tijd te verliezen in beuzelarijen, haarkloverijen, en misvattingen onder ego's.
Er wordt, intenser dan u denkt, gewacht op de realisatie van onze Idee.
Niet als een horizontaal plan, vluchtende uit een maatschappij, protesterende tegen de egocentriciteit van deze maatschappij, maar als een realisatie van de Weg der Vleugels.
Wanneer de mens voortgaat langs de richtlijnen van Intuïtie en Geweten, hervindt hij dan zichzelf?
Degene die hij was voordat de Lichtzoon zijn eigen kinderen verslond?
Wij zeggen u: Hij die de Vleugels van Intuïtie en Ge(Oer)weten heft, hij hervindt degene die hij was en Degene waaruit hij voortkwam.
Op de wateren van de reine Intuïtie drijft de blanke zwaan der ziel op de kust van het Nieuwe Land toe, doelbewust en edel, omdat zij WEET waar deze kust zich bevindt.
Zodra de Intuïtie u verbindt met het Oerweten wordt u gelijk Prometheus.
U ZIET hetgeen u doen MOET en u DOET het omdat uw koninklijke afkomst u daartoe verplicht.
Dezulken zijn sterk genoeg om de Bark te bouwen die het Aurora tegemoetvaart.
Zij zullen met weinigen zijn, maar hun "kleine kracht" overwint de onwetendheid van Goliath.
Deze "kleine kracht" bewijst zich altijd in wonderen!
Het is het voorrecht van de pure Lichtzoon dat hij wonderen als werkelijkheid ziet.
Die dit verstaan kan - versta het!