Herinnert u zich nog dat ellendige lepeltje levertraan, dat we voor ons bestwil moesten innemen en waarvan de nare smaak verzoet werd door een lepeltje suiker of een snoepje toe?
Wel, dit boek lijkt daarop. We hebben getracht de bittere pil, die Moeder Natuur ons steeds weer voorhoudt, te verzoeten door een vleugje humor en een plezierig gesprekje met haar schepselen.
Het leven is soms bitter soms zoet. Maar het zoete des levens bevat zeker zoveel lering als het bittere, zodat we beslist degenen die juist hun zoetigheid innemen niet behoeven te benijden. Uit vreugde leert men moeilijker dan uit verdriet.
We verbeelden ons immers dat het leven slechts harde lessen heeft, en we verdiepen er ons nooit in dat het ook zachte, vriendelijke lessen kent, waaraan we echter maar àl te dikwijls vlug en onnadenkend voorbijgaan. Zeggen we niet tijdens blije momenten: "De tijd vliegt?"
Neen, de tijd gaat even snel, maar we "eten de zoetigheid van het leven" zo snel op, dat inderdaad "lekker maar een vinger lang is."
Met leed is dat totaal anders. Moeder Natuur verwent haar kinderen niet, zij doet niets voor niets en zij deelt klappen uit als dat nodig is, want ze heeft nog nooit van een alternatieve of anti-autoritaire opvoedmethode gehoord, noch las zij Dr. Spock. Waarschijnlijk zou zij in geen van beide belangstellen.
Volgens haar is haar methode altijd juist geweest en ze zou niet weten waarom deze ineens niet goed genoeg meer zou zijn. Al haar schepselen zijn via haar wetten met elkander verbonden en hoewel sommige van die schepselen menen, dat zij het zonder elkander best kunnen stellen, zijn de bewijzen anders. Daarom kunnen de kinderen van Moeder Natuur, inclusief de mens, elkander een spiegel voorhouden waarin zij zich allen zacht spiegelen kunnen.
We hebben getracht met een glimlach in die spiegel te kijken, hoewel er achter die glimlach een diepe ernst schuilgaat.
Niemand is wijzer dan Moeder Natuur, slechts haar Schepper overtreft haar.
Een sprankeltje van Zijn wijsheid vinden we in ieder schepsel, hoewel de mensen op 't ogenblik wanhopig lijken te zoeken naar hun sprankeItje wijsheid.
Misschien zullen zij hun ingeschapen wijsheid via dit "gesprek met Moeder Natuur" terugvinden, want er bestaat geen grotere armoede dan innerlijke ledigheid.
"Er bestaan geen ongeneeslijke ziekten," zei de grote Paracelsus, helaas lijken er wel vele ongeneeslijke mensen te bestaan.
Moge dit plezierige, maar zeer leerzame onderhoud met Moeder Natuur een bijdrage worden voor een onvergankelijke rijkdom, die voor iedereen bereikbaar is.
Wij wensen u een zeer prettige wandeling aan de hand van Moeder Natuur, die haar kinderen op zulk een onnavolgbare wijze weet te onderwijzen.
Maar denk eraan: Betweterigheid en eigenwijsheid weet ze heel goed te bestraffen, want, zo meent ze nog steeds, "Wie niet horen wil, moet voelen."
Good Luck!