Door filosoferen wekt men beelden, door beelden wordt men gedreven, door gedrevenheid wordt men realist. Het is interessant te zien hoe het zoekersaantal in deze technische eeuw toeneemt, hoe velen zich oriënteren op occult, mystiek, esoterisch of religieus gebied en hoe de psychologen, de psychotherapeuten en allen die zijdelings met de medische wetenschap te maken hebben bemerken hoe geest, ziel en lichaam een eenheid vormen, zonder welke echter de meest frappante afwijkingen ontstaan.
Ook op spiritueel gebied. Al datgene wordt tegenwoordig spiritueel genoemd, dat aansluit bij het ziele-leven, en dit ziele-Ieven wordt steeds belangrijker. Duidelijk wordt onderscheiden wie inzicht heeft en wie niet, wie spiritueel is en wie spiritueel schijnt. Dit is natuurlijk altijd zo geweest.
De meeste ketterijen kwamen voort uit een verzet tegen de schijnheiligheid van de geestelijke leiders. "Let niet op mijn daden maar wel op mijn woorden" is een oude zegswijze.
Vanzelfsprekend kan men niet verwachten dat elke spirituele streber op slag een heilige, een volmaakte wordt, maar er moet toch minstens een goede kern en een streefpraktijk
aanwezig zijn.
Ook moet er onderscheid gemaakt worden tussen de wonden van het getergde ikje en de wonden die de ziel voelt. Getergde ikjes zijn er te over, getergde zielen zijn er niet zoveel, want veelal blijkt dat geld en goed vele zg. getergde zielen heelt. Er is echter momenteel ook een herkennen van de zesde fase, die algemeen wordt bestempeld als de "middle age crisis", hoewel menigeen ziet, dat ook jongeren hieraan kunnen lijden. Het is het moment waarop de materie zijn stralenkrans verliest en men zich gaat afvragen: waarvoor doe ik alles?
Straks is mijn leven voorbij en ken ik dan de essentie ervan?
Heb ik het "ware" leven geproefd? Ben ik wijs. gelukkig. innerlijk tevreden geworden?
Het is natuurlijk frappant dat de "middle age" hiervoor het meeste geëigend is, het jeugdige elan, het begeren verdwijnen. Niet voor niets zeiden middeleeuwse sekten dat de aanhanger pas op middelbare leeftijd aan de eisen van de sekte zou mogen worden blootgesteld. Zolang er een lichamelijke dan wel geestelijke oppositie in de betreffende is, wordt er een frustratie, een verbrokenheid, een onevenwichtigheid gecreëerd.
De monniken zijn daarvan een sprekend voorbeeld. Enkele uitzonderingen daargelaten. Dezelfde tegennatuurlijke. schijn-spirituele resultaten vind je in velerlei religieuze en aanverwante groeperingen. Niemand kan de medemens zijn wil opleggen, zelfs de religieuze leider mag dat niet.
De mens is een unicum en dat is zijn grootheid. Er is geen gietvorm die voor alle menselijke schepselen dienen kan,
Een unicum moet worden behandeld als een unicum: uiterst zorgvuldig. De geneeskunde herontdekt dit. De oude wijzen wisten dit reeds. De groepsvormen negeren het.
Een achtvoudigheid, de 8, is nooit realiseerbaar voor een groep. Een groep is zo sterk als de zwakste schakel en de leider stelt zich af op de middelmaat. Het individu gaat zijn eigen kruisweg, dus ervaart het kruis van de 8 op zijn eigen specifieke wijze, waarbij geen enkel dogma hem moet afremmen, belasten of frustreren.
Om een "kruisweg" te gaan moet men vrij kunnen voelen, vrij kunnen denken en vrij kunnen handelen. Zonder de drie-eenheid van geest, ziel en lichaam is het onmogelijk om de 8, die staat voor "waarheid", te overwinnen.
De waarheid is wars van alle schijn en kan hard zijn.
Iedereen houdt van de waarheid, maar prefereert de schijn om allerlei redenen, die alle redelijk lijken.
Het meest voorkomende motief is echter om vóór alles pijn te vermijden, in zichzelf, in anderen. De alchemist zegt, dat er zonder inspanning geen resultaat te boeken is. Maar alle inspanning vraagt min of meer pijn.
Het doet pijn ontmaskerd te worden: het doet pijn dom gevonden te worden: het doet pijn onspiritueel gevonden te worden; het doet pijn een mislukkeling te zijn: het doet pijn niet gewaardeerd te worden.
In al deze redenen verbergt zich een gefrustreerd ikje en een hunkerende ziel. Elke waarlijk hunkerende ziel vindt geen voedsel in schijn, zij wil eerlijke voeding, dus wil zij ook de waarheid.
Niet de waarheid van deze of gene, maar DE waarheid.
De waarheid die vele aspecten kent, maar die gemakkelijk tot een prachtig geheel zijn samen te voegen, zoals alle woorden van de wijzen op elkander zijn afgestemd. Als men deze unieke samenvoeging van al die onderdelen van DE waarheid zoekt, vecht men niet voor zijn eigen stukje waarheid, maar men speurt naarstig naar de overeenkomst bij het stukje waarheid van de ander om aldus een geheel te kunnen vormen.
De waarheid is als een uiteengevallen puzzel en iedereen meent dat zijn eigen stukje het beste past op een bepaalde plaats, ofwel, en dat is nog idioter, men denkt in dat ene stukje de hele puzzel te hebben.
Het is kenmerkend voor vele groeperingen dat men afwijzend staat tegenover de 8, de achtvoudigheid, een eventueel achtste Pad. Hoewel deze 8 heilig was bij de oude wijzen en men zei dat slechts "de wijze het mysterie van de acht onderkent".
Boeddha sprak van de acht waarheden. Overblijfselen uit het land Mu hebben de achtvoudige vorm, diverse tempels zijn achthoekig, zelfs sommige kloosters. Het mysterie van de 8 is wat verloren gegaan, hoewel men het in oude tijden respecteerde. De acht staat voor realisatie: de waarheid.
Begrijpelijkerwijze geldt de 8 als een ongelukkig getal, want de realisatie brengt vaak tegenstand mee, protesten, pijnen, kortom: de harde waarheid.
Indien mensen waarschuwen tegen dit "achtvoudige Pad", tegen de 8, wil dat altijd zeggen dat men liever wil blijven dromen in de voorbereidingen van de 7, het getheoretiseer, het afwijzen van alle realiteit en van de aardse noodzakelijkheden.
De aarde valt "sowieso" bij de spirituele theoretici buiten de boot. Niettemin heeft de aarde te maken met de waarheid en de realiteit, want als we "gevallen goden" zijn, dan zijn we neergevallen op deze aarde en we moeten dan ook zien hoe we vanuit die aarde opstijgen naar de hemelen of naar de sfeer waaruit we kwamen.
Om vleugels te maken of aan te gorden moet men eerst op de aarde staan, dat is onontbeerlijk. De waarheid is funest voor de onvoorbereiden. De waarheid zal eveneens funest zijn voor de idealisten. De waarheid is niet alleen mooi, zij kan ook heel lelijk zijn.
En wie houdt van het lelijke, behalve degene die het lelijke en zijn nut doorziet? Het lelijke is net zo tijdelijk als het mooie, alleen de waarheid blijft in haar diepste grond onveranderlijk. Slechts mijn eigen waarheid verandert met het dal waarin of de berg waarop ik sta. Maar De waarheid was eeuwen geleden en nu dezelfde. Dat bewijzen de woorden der wijzen.
Hoewel momenteel vele groeperingen enorm in aantal groeien, is daarnaast een duidelijk individueel streven zichtbaar en een wens naar een versterkte individualiteit, zich uitende in een verzet tegen autoriteiten.
Twee era's ontmoeten elkander, die van Pisces en die van Aquarius, die van de groepen en gemeenschappen en die van het individu. Die ontmoeting brengt spanningen en onbegrip, maar ook vernieuwing, herontdekking van oude ideeën, opbraak van gezapigheid en het hernieuwde zoeken naar de eigen, diep verborgen individualiteit en het waarom van het zijn.
Degenen die groep gevoelig zijn, soms tijdelijk uit een groep zijn gevallen, vragen troost en balseming. Degenen die inzicht en praktijk, zelfs heiligheid, d.w.z. blijvende heling zoeken, vragen naar de waarheid. Hen deert het niet als het onderste boven komt, en daardoor wellicht ontluisteringen komen.
De eersten zijn zwakker dan de laatsten. Zij die onverdroten op zoek zijn naar de kern van alle dingen en gebeurtenissen, die zich zelf doorlopend afvragen: wat steekt achter dit alles, achter het leven, achter de ervaringen, achter het zijn, zij zijn bezig zich te ont-wikkelen, los te wikkelen, waardoor er steeds meer verlichting komt.
Merkwaardigerwijze is dit weer analoog met de medische ontdekkingen: de epifyse of pijnappelklier, een orgaantje dat onder aan de middenhersenen hangt en zo groot is als een kleine pijnappel, is gevoelig voor licht en vormt het reservoir voor de serotonine, een chemische stof die nodig is om intelligent, evenwichtig, gezond te blijven.
Maar de epifyse is eveneens annex met verlichting.
Boeddha vond zijn verlichting onder een vijgenboom, de vijg is een bron van serotonine. Dit even als curiositeit.
De verlichting, die vele mystici zochten, gaat samen met een ontwikkeling van de epifyse, die vaak wordt gesymboliseerd door het aureool, de uitstraling van de pijnappelklier, de duizendvoudige lotus.
De pijnappelklier reageert onwillekeurig. Gelukkig!
Verlicht zijn is wijsheid bezitten. Intellectuelen behoeven geen verlichten te zijn. Verlichten verbreken hun boeien, maar worden niet vrijgevochten.
De 9 symboliseert de verlichting, hij draagt zijn hemel op een summiere stengel, zoals een bloem zijn kelk.
De 8 is geen privilege van de Boeddhisten, het is een universeel symbool dat voor iedereen geldt, ondanks het etiket dat hij draagt. Een kruisweg, zoals de acht laat zien, is eigenlijk puur christelijk, d.w.z. bezien vanuit het esoterische christendom, niet vanuit een kerkelijk christendom, dat zich perst in een dogma en menselijke wetten stelt boven kosmische wetten.
Een esoterisch christendom vindt herkenningspunten in alle oude, vooral mystieke godsdiensten, maar eveneens in de wetenschappelijke uiteenzettingen, aan de hand van de realiteit. Dit is het geval met de epifyse b.v.
Het instrument vindt het bewijs van de droom der wijzen en ontdekt dus dat hun dromen geënt zijn op de werkelijkheid.
Veel wat nog niet is ontdekt via de technologie b.v., behoeft daarom niet onwaar te zijn. Het is dan de technologie die tekort schiet. Daarentegen kan men technologische ontdekkingen niet negeren. Het is schijnheilig zich vast te bijten in iets dat bewezen onwaar is. Toch doen vele religies dat en niet slechts de kerkelijke.
Het kan niet anders dan verhelderend en ontwikkelend zijn indien de stukjes van de puzzel op de goede plaats vallen.
De achtvoudigheid werd vroeger vereerd in zijn acht gaven: 1. spiritualiteit (als innerlijke erfenis)
2. reinheid (als mentale en emotionele zuiverheid)
3. Geestelijke macht (heersen over kwaad en goed)
4. overwinning (vrij van invloeden zijn)
5. verbeelding (geestelijke, helende beeltenissen hebben)
6. volkomenheid (zonder fouten zijn)
7. leiderschap (innerlijke autoriteit - veel serotonine hebben) 8. gelukzaligheid (het innerlijke vrede bezitten)
Deze legendarische acht gaven, die je soms ook tegenkomt in de sprookjes als "de acht zonen", waarbij de achtste altijd de onbekende, of de verloren gegane is (de gelukzalige), vindt ook zijn evenknie in de achtletterige naam Gods, een onuitsprekelijke naam.
Het achtvoudige Pad. een innerlijk. zeer individueel Pad, is dus niet anders dan een overgaan, reëel, van de ene sfeer naar de andere, maar hen wel verenigd houdend. Niet van de ene sfeer in de andere vluchten, dan ontbreekt het samenvattende kruis en houd je niets anders over dan twee nullen en nul plus nul is weer 0.
Degenen die zich temidden van deze waarheidsfase bevinden hebben het moeilijk, zij zoeken dikwijls begrip, steun, hoewel ze niet zwak zijn, maar het is meestal een zoeken naar een bevestigen van hetgeen ze ondervonden.
Hun balseming bestaat uit bevestiging.
Het uitwisselen van ervaringen, het werkelijk samengaan zonder angst om plotseling een mes in de rug te krijgen van je zg. beste vriend, hetgeen vrij normaal is in het leven van alledag. Het "heb je naaste lief als jezelf" is voor vele uitleggingen vatbaar, maar één ding is zeker: je kunt je naaste niet anders liefhebben dan zoals jezelf bent.
Ben je hard voor jezelf dan ben je al gauw hard voor anderen en hetzelfde geldt als je sentimenteel bent met jezelf.
Jezelf liefhehben is net zo'n opgave als je naaste liefhebben.
Niet voor niets is dit de therapeutische eeuw, waarin opnieuw moet worden geleerd, na de kerkelijke dominantie, om jezelf lief te hebben op de eenvoudige wijze als waarop je andere schepselen Gods tegemoet treedt.
Liefhebben betekent: provoceren en troosten, verantwoording en overgave. Er zijn altijd twee zijden: hard en zacht, bitter en zoet, mooi en lelijk. In de liefde vind je beide zijden, maar zijzelf verandert niet, zeker niet in haat, zoals velen menen.
De liefde is als De waarheid, zij heeft vele aspecten, maar zij is diep in zichzelf altijd dezelfde en zal altijd dezelfde blijven. onveranderlijk. Onveranderlijk in de zin van de oceanen, die alle rivieren opnemen en alle regens indrinken en toch hun wezen niet verraden.
De liefde is trouw aan zichzelf, niet op de manier waarop een hond trouw is aan zijn meester, wiens treiterende hand hij kan likken, maar trouw op de wijze van de eeuwigheid, die de tijd omvat houdt.
Slechts de tijd verandert, de eeuwigheid zal er altijd zijn. En dat wat eeuwig is kan eveneens worden verwoord door liefde en waarheid. Er zijn gaven die niet te lokaliseren zijn in ons organisme, hetgeen de betreffende onderzoekers frappeert, zo niet irriteert; onder hen zijn de liefde, de vriendschap, de trouw, de waarheid.
Het zijn de gaven die de eeuwigheid in haar schoot verborgen houdt en waardoor mensen dus een fractie van die eeuwigheid ondergaan.
Daarom zal hen, die achter alle tijdelijkheid de eeuwigheid herkennen veel ellende bespaard blijven.